(origineel bericht op be-more.nl)
Like a real doctor!
Het regent, het regent, de pannetjes worden nat, er kwamen twee soldaatjes aan die vallen op hun gat. Zo was het ongeveer de afgelopen twee weken. Wat een regen! In Nederland vinden we al dat het hard regen, maar dat is niks vergeleken met de druppels hier. Het wordt ontzettend warm, er komt een immense regenbui en daarna schijnt de zon weer! Helaas heeft de regen wel ons programma een beetje door de war gegooid. Maar alsnog hebben we geprobeerd om iets te bereiken.
Zo hebben we weer drie daken gelegd, een toilet gebouwd en zijn de kinderen voor de uniformen geweest. Alle maten zijn opgenomen en als ze na de vakantie in januari weer naar school gaan, zijn ze verzekerd van lessen met hun nieuwe outfit! We hebben ook weer Home Visits gedaan en we zijn vitamine A gaan uitdelen. Van UNICEF heeft LIYO een aantal potjes met vitamine A voor kinderen onder de vijf jaar gekregen. Twee members hebben twee dagen training gehad en zij gaven alle andere members weer educatie over de vitamine. In Nederland zou je verwachten dat alle kinderen naar een bepaalde plaats komen en dan de pillen krijgen, maar hier gaat dat natuurlijk anders. Iemand gaat gewoon in Chichewa schreeuwen en dan komen van alle kanten moeders met hun kinderen aangewandeld. Heel bijzonder en heel belangrijk. Zeker vijftig kinderen hebben weer wat gezonde stoffen binnengekregen!
De vorige keer vertelde ik over het idee van de naaimachines. Nou, we zijn helaas met het Malawiaanse tempo nog niet ver gevorderd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me nu wel begin te irriteren aan iedereen die te laat komt (ik mag hier eigenlijk niks over zeggen, omdat ik in Nederland vaak te laat ben, maar ik beweer nooit dat ik toch wel ‘aardig op tijd’ ben als ik meer dan een uur te laat ben), afspraken die niet nagekomen worden en het tempo. Zoals dus de naaimachines. Ze zijn ongeveer drie weken geleden gekocht, maar moesten nog gemaakt worden. Een aantal keer zijn er mensen druk bezig geweest, dus we dachten dat ze klaar waren. Ook hadden we een meeting met de trainster, die aan de members van de HIV support group een naaicursus zou geven. Maar niemand heeft deze mevrouw ingelicht om te vertellen dat we een meeting hadden, dus ze kwam niet. Vervolgens zouden we de naaimachines brengen, maar ongeveer een uur van te voren werd mij verteld dat er een kapot was. Waar is de logica om dit te vertellen zodra je dit weet? Dus twee dagen van te voren? Meeting gecancelled en verplaatst naar de volgende dag. Iemand zou naar Ngauma bellen, maar dat was helaas niet gedaan. Deze vrouwen zaten dus op ons te wachten en waren niet op de hoogte van onze komst de volgende dag. Nadat we dit geregeld hadden, hoorden we de dag later dat de naaimachine terug naar de winkel moet voor reparatie. Opnieuw de meeting gecancelled! Volgende week gaan we terug, maar de owner van de winkel heeft eigenlijk al aangegeven dat ze de machine niet gaat maken, omdat het al drie weken geleden is dat we ze gekocht hebben. Even tot tien tellen… Helaas hebben we de naaimachines dus nog niet kunnen brengen en is de eerste training nog niet gegeven. Hopelijk kunnen we aan het eind van volgende week de machines brengen of anders in mijn laatste week. Voordat ik weg ben, zijn die machines in Ngauma! Wat wel heel leuk was aan het naaimachine verhaal, is dat de vrouwen al een heel businessplan hadden gemaakt. Het was duidelijk wie de chairlady is, wie de peningmeester is, hoe village banking gebruikt gaat worden en waar ze de spullen gaan verkopen. Hopelijk kunnen we hun leren regenjassen te maken, want dat is nu hard nodig!
Ik schreef deze weblog een paar dagen geleden en kan nu toch nog heel blij zeggen dat de eerste naaimachine gepresenteerd! Laat de business maar beginnen!
Met alle regen kunnen we niet naar de omliggende dorpjes lopen voor de activiteiten, dus hebben we maar de storage van LIYO opgeruimd. Wat een rotzooi en wat een spullen! Maanden oude zakken mais, oude verfpotten, spullen voor de nursery, stekkerdozen, olielampjes, echt werkelijk waar alles. Volgens Lies en mij konden we alles wel weggooien, maar dat geldt natuurlijk voor de akuda’s niet. Heel veel vonden ze nog wel ‘bruikbaar’. Al het afval wordt een hoop gegooid en verbrand (ook de dingen die wij nooit zouden verbranden, maar alles kan hier). En tussen het brandende afval werd gewoon nog gezocht. Door members, door kindjes. En dan zie je de kids dolblij vertrekken met een gescheurde bal en een plastic flesje. Even weer een moment waarop je het verschil goed ziet.
Mijn verbazing werd ook geschept toen we aan een van onze huispapa’s een wereldkaart lieten zien met de vraag: ‘waar is Afrika?’. Het duurde zeker twee minuten voordat hij zijn continent had gevonden. Gek genoeg wist hij dan wel (bijna!) gelijk waar Malawi lag…
Voor LIYO heeft de regen veel roet in het programma gegooid, maar zelf hebben we nog wel veel leuke dingen gedaan. Zo hebben we met de members avondverhaaltje gelezen. En wat vonden ze dat leuk, ze hebben het verhaal gewoon twee gelezen en de plaatjes van Hans en Grietjes zeker drie keer gezien! Ook hebben we natuurlijk Sinterklaas een beetje gevierd. Alle members mochten een schoen zetten en de volgende dag was iedereen gelukkig met een mango, zakje chips en twee lolly’s. Met alle vrijwilligers hebben we bij Judith (regio coördinator) thuis een sinterklaasspel gespeeld. Zo kwam de Sint toch nog een beetje langs in Malawi. Het is wel heel bizar om te bedenken dat het in Nederland Sinterklaas- en Kersttijd is. En dat er sneeuw ligt. Ik kan het me haast niet voorstellen. Alleen aan de foto’s op Facebook van sneeuw in Holland en de kerstliedjes in de lokale supermarkt geven mij het gevoel dat het de feestdagentijd is.
Afgelopen twee weken heb ik ook heel wat artsen gezien. Niet voor mezelf hoor, ik ben op een beetje buikpijn na gelukkig nog niet ziek geweest. Allereerst gingen we met onze drie honden naar de dierenarts. Een uur lopen en dan kom je op een groot open grasveld met een klein tafeltje aan. Even uitleggen wat je wilt hebben en vervolgens is de dierenarts tien minuten weg om een rabiësvaccinatie en drie wormeninjecties te pakken. Wij staan nog steeds buiten op het veld en na het toedienen van de injectie is het moment om te betalen. Drie injecties, een vaccinatie en een consult. Ongeveer €5,-. Ik denk dat je voor deze prijs in Nederland alleen maar de dierenarts goedendag kan zeggen.
Vandaag (donderdag) heb ik het Zoma Central Hospital bezocht. Via een Duitse teacher voor verpleegkundige (toevallig ontmoet in de taxi), kon ik een middag meelopen. Wauw, ik heb het hele ziekenhuis gezien! Op elke afdeling mocht ik een kijkje nemen. Dat is wel even anders. Midden op de intensive care, die er nog redelijk goed uitzag, zaten de verpleegkundigen gewoon rustig te lunchen, in een couveuse lagen drie kindjes in plaats van een, er hingen bordjes met ‘op deze afdeling mag niet gevoetbald worden’, het ongedierte vergezelt iedereen en de afdelingen liggen vol (161 kinderen op ward 9 is best normaal). Het meest schokkende was toch wel een kindje van zes maanden met een gewicht van 2,7 kg., zo mager en zo ziek. Ik was uitgenodigd om op zaterdag weer te komen om op te kinderafdeling te werken! Nou, ik heb echt een geweldige dag gehad! Er werd mij een thermometer in de hand geduwd, even verteld hoe ik het hartritme kon voelen en tellen en hoe je de ademhaling telt, en hop ik moest de afdeling op! Gewoon zonder een verpleegkundige! Ik kreeg de statussen in mijn hand geduwd en gaan! Ontzettend gaaf, mooi pakkie aan en ik voelde me net een echte dokter! Een hoop zieke kindjes met malaria gezien, hepatitis A, sikkel anemie enz. Heel indrukwekkend. Er werd mij ook verteld dat ik even een box naar het lap moest brengen. In het lap wordt de box gewoon, ligt er gewoon een zakje bloed in klaar voor transfusie en worden er nog twee bijgelegd! Of ik dat weer terug naar de kinderafdeling wilde brengen. Eh, ja natuurlijk, maar mag ik dit allemaal doen met mijn middelbare school diploma? Hier kan alles en ik heb echt een fantastische, maar vooral hele bijzondere, dag gehad! Verder gaat het wel allemaal op zijn Malawiaans hoor, de artsen zitten gewoon rustig een film te kijken en met z’n achten zitten ze gezellig te kletsen terwijl de patiëntjes wachten. Op een grote tafel ligt alles klaar voor behandeling en je moet maar je kind hiernaar toe komen voor een infuus in de halsslagader. Gewoon zittend op een stoeltje, naast de buitendeur. Het was ontzettend bijzonder en mijn droom om als arts in Afrika te werken, is alleen maar groter geworden!
Ik kan nog uren verder vertellen over wat ik vandaag en de afgelopen twee weken beleefd hebben, maar ik denk dat ik voor nu even voldoende verteld heb! Het aftellen is nu wel echt begonnen. Aan de ene kant wil ik hier nog heel graag blijven, er is nog zoveel te doen! Maar ik kan ook echt niet wachten om iedereen helemaal plat te knuffelen. Nog twee weken genieten hier in Malawi en dan zal ik weer op Nederlandse bodem zijn en iedereen overspoelen met al mijn verhalen! En voor met dikke knuffels :’)
P.S. nog wel even iets belangrijks, we hadden zomaar een Black Mamba voor ons huis! Dit is een hele gevaarlijke slang en met zijn gif ben je binnen 20 minuten dood, ik durfde echt niet meer te slapen! Het beest is wel gelijk doodgemaakt en onze puppy Chefke heeft daarna de kop naar binnengewerkt als feestmaal…