(origineel bericht op be-more.nl)
This is Africa!!!
This Is Africa Baby !!!
Week 2: 21 t/m 27 januari 2-13
Maandag ochtend moesten we allemaal om 06:00u vroeg opstaan om te ontbijten, want daarna zouden we een office meeting hebben, welke bedoeld is voor alle vrijwilligers en members ( de afrikaanse vrijwilligers van het LIYO-project). Bij elke vergadering beginnen we met het nationale volkslied van Malawi & we eindigen de vergadering met het Nederlandse volkslied.
De vergadering, waarbij 15-20 Malawianen en 5 Nederlanders aanwezig zijn, begonnen we met een korte evaluatie van afgelopen week. Alle plus & min-punten hadden we besproken en doorgenomen, en daarna moest elke afdeling de groep gaan vertellen wat ze komende week allemaal van plan zijn te gaan doen en hoe hun weekschema er uit zou komen te zien. Tijdens de meeting werd mij verteld dat Dave, m’n Afrikaanse begeleider, ziek zou zijn, want hij had Malaria opgelopen. Dus zouden twee andere members genaamd Watson en Patjalo het werk van Dave voor die dag overnemen. In de middag zouden we een appointment boeken bij de Hendersen-school (een basis school). Na een wandeling van 45-min waren we eindelijk aangekomen op onze locatie, maar jammer genoeg kwam er niemand opdagen. Toch gingen de members er vanuit dat ze misschien te laat zouden zijn, of dat ze bij het verkeerde gebouw aan het wachten waren, dus daar zaten we dan, met ons goeie gedrag te wachten in de bloed hete zon. Na 3-uur te hebben gewacht voor niks, gingen we maar weer terug lopen naar huis. Blijkbaar gaat dit nog best wel vaker voorkomen, dat je een afspraak maakt, en dat er blijkbaar helemaal niemand komt opdagen, of dat ze bij het verkeerde gebouw aan het wachten zijn. Ik vind het nog best wel lastig hoe hier de Malawianen om gaan de afspraken die je met ze maakt, of dat ze heel slecht met tijden om kunnen gaan (African Time…). Zoals bijvoorbeeld als je een taxi belt om te vragen of tie kan opkomen halen over 30-min, komt tie meestal pas na een uurtje. Het is nog wel allemaal heel erg wennen, maar ooit kom ik er wel.
Dinsdag
Vandaag werden we wakker met een hevige Afrikaanse regenbui. Op zo’n dag kun je eigenlijk echt helemaal niks meer doen, de ochtend en middag activiteiten waren ook direct afgelast. Daar zaten we dan, met z’n de LIYO-club opgesloten in het huis te wachten op goed weer. Pas rond 15:30u was het opgehouden met regenen, dus besloten we maar direct de taxi te nemen richting Zomba. De taxi gebruiken is hier ook een groot avontuur. Ze rijden de berg af met hun moter uit, want dat bespaart benzine en brandstof. Je kunt het ook wel vergelijken als of je bij iemand achterop de skelter zit die als een gek van de berg afraast maar dan op z’n Afrikaans. En meestal word dan ook veelvuldig de klakson gebruikt, om de mensen laten weten dat er een taxi aan komt racen zonder moter. En het gekke is dat de meeste Malawianen pas op het aller laatste moment aan de kant springen, het verbaast me dat we nog niemand aangereden hebben. In de middag waren we naar het internet-cafe gegaan, daarna hadden Liesbeth en Steffen mij een rondleiding gegeven over de Afrikaanse-markt, die overdekt is. Ik had eigenlijk het gevoel als of je door een kleine stad loopt in een stad, met allemaal kleine zijstraten, steegjes en huisjes. Maar dat ziet er wel echt super spektaculair uit. Ze verkopen er ook echt van alles, maar alleen het moeilijkste vind ik nog om goed te leren afdingen. Als je niet op let, word je echt keihard opgelicht.
Later wilden we de taxi weer terug nemen naar Ponga-market. Voor de variatie wou ik eens een keer voorin gaan zitten, want dan zit je ook niet zo opgepropt. Lies had me nog voor de zekerheid duidelijk gemaakt dat het stuur aan de andere kant zat, en dat ik niet aan de stuur kant moest gaan instappen. Zonder de over na te denken, stapte ik aan de verkeerde kant in, en deed de deur dicht. Uit het niets stonden er woeste taxichauffeurs om de auto, keihard te schreeuwen en te wijzen. Toen kwam ik er achter dat ik aan de stuurkant was ingestapt. Als een gek stapten Liesbeth de taxi uit, want de chauffeurs gingen er allemaal van uit dat ik de taxi wou stelen. Op zich wel begrijpelijk, een zwarte man die een taxi wilt stelen met een blanke erin. Wat schrok ik me rot. Na dat Liesbeth was uitgestapt had ze nog een goed woordje voor mij gehouden. Na haar gesprek gingen alle chauffeurs weer ieder een eigen kant op, en konden we weer veilig terug met de taxi terug naar Ponga-market. Voortaan moet ik gewoon iets beter opletten voordat ik de taxi wil instappen.
Woensdag…
De bedoeling was dat Oscar, Felix en ik vroeg in de ochtend zouden gaan hardlopen, maar weer bleef het de hele ochtend regenen, en het ging gewoon maar door met regenen. Ik had nooit gedacht dat het hier zo extreem kon regenen, soms is het zelf nog soms erger dan als in Nederland.
Donderdag:
In de ochtend moesten we met alle members en vrijwilligers van het LIYO-project, al om 06:00u aan het werk bij de nieuwe office. De bedoeling is dat we het terrein om het nieuwe gebouw helemaal vlak en gelijk moeten gaan maken. Met wat Afrikaans gereedschap, en paar kruiwagens moet het ons wel lukken. Eerst moest al het gereedschap opgehaald worden, en daarna zouden alle taken verdeeld worden. We waren met 15 mensen, dus je kunt gewoon elkaar afwisselen, en als je geen zin meer hebt, vraag je gewoon of iemand anders nu wel zin heeft om aan het werk te gaan. Op een gegeven moment was iedereen aan het pauzeren, dus besloten we maar wat anders te gaan doen. Later werdt het ook gewoon te warm om nog geconsentreed aan het werk te kunnen gaan. Dus besloten we maar met z’n alle weer terug naar het huis te lopen. Later in de middag gingen we met paar mensen Zomba in, om rond te lopen en het dorp wat beter te leren kennen. Toen ik thuis kwam kwam ik er achter dat m’n mobiel gestolen was in de taxi. Dat was echt balen.
Echt …
Vrijdag ochtend gingen we om 06:30u de 5 nieuwe geiten transporteren van het ene dorpje naar een ander dorpje, vlakbij de nieuwe office. Van het donatiegeld worden ook wel eens soms geiten en andere dieren van gekocht, en het committee besluit dan welke van de dorpsgenoten het kwetsbaarst ois en zo’n geit krijgt om de inkomens situatie te verbeteren.
Het werdt wel een zware klus om de geiten de transporteren van A naar B, want ze hadden honger. En van de vijf geiten was er al eentje overleden. Na dat Dave het geitenhok had open gemaakt renden ze alle kanten op, opzoek naar voedsel. Pas na 20-min hadden we weer de vier geiten op het juiste spoor gekregen, en kon de wandeling vervlogt worden naar hun nieuwe woonplaats. Na het ochtendprogramma gingen we maar in een keer door met de middagprogramma. Helemaal uitgeput waren we na een lange wandeling aangekomen bij een school ergens op een berg. Na dat we een afspraak hadden gemaakt voor volgende week konden we weer terug lopen richting het huisje. Vandaag zou de weekend trip naar Mulanje-mountain gaan. Nog net op tijd kwam ik aan bij Pakachere om een nog snel te kunnen douchen en om mijn spullen in te pakken voor een weekend Mulanje-mountain.
We vertrokken van Pakachere om 13:30u, en de busreis duurden ongeveer 3-uur. De eerste nacht sliepen we aan de voet van de berg in een lodge (een soort jeugdherberg). De volgende ochtend zouden we vertrokken met onze tourguide Felix om 07:30u. Maar meneer had zich verslapen, dus begonnen we pas 2-uur later met wandelen. Tijdens de bergtocht zouden er porters ( mensen die de bagage dragen) mee naar boven lopen. Ik had dat echt nog nooit mee gemaakt dat je een dragen krijgt aangewenen/toegewezen die je bagage zo’n 6-uur de berg op mee moet zeulen. Door het inhuren van porters wilt Be-more Malawi bijdragen aan het creeen van banen voor de lokale bevolking, in de toerime branche. Dit zou dan ook meteen de eerste keer zijn dat ik een berg zou bewandelen van zo’n 3000 meter. Vanwegen het regenseizoen zou het soms wel eens hier en daar glad gaan worden, maar volgens Felix zouden we gewoon de berg op kunnen wandelen zonder moeite. We zouden die avond de nacht doorbrengen in een klein primitief berghutje, zonder stromend water, en electriciteit. Gedurende die nacht kon het nog wel flink afkoelen, dus warme avondkleding zou echt goed van pas komen. Wat een mooie bergwandeling, al zig-zaggend hadden we de top bereikt binnen 6-uur. Voor vertrek moesten we zelf zorgen voor avondeten, en ontbijt. Het mooiste van die dag was dat we op een gegeven moment de boomgrens hadden gepaseerd en tegelijkertijd liepen we ook boven de wolken. De volgende ochtend hadden we er 5-uur over gedaan om weer terug naar beneden te wandelen, en sloten we het weekend met Pizza!!!.