Grappig (en tegelijk ook wel een beetje schrijnend) om te lezen dat ze na 10 jaar blijkbaar nog steeds hetzelfde concept hanteren tijdens het 2-daagse tripje met verblijf op het eiland Taquile. Ik heb deze toer gedaan in februari 2006, redelijk aan het begin van mijn eerste reis in Zuid Amerika. Ik vond het fantastisch, maar had toen ook wel wat bedenkingen op bepaalde punten.
De drijvende rieteilanden, met op zich een super interessante geschiedenis en een fotogeniek geheel, herinner ik me als een soort drijvende poppenkast waarbij het vooral de bedoeling was zoveel mogelijk sols uit te geven. Die geforceerde manier van geld ‘aftroggelen’ (zo voelt het) wekt bij veel westerse toeristen irritatie op en is daardoor vooral ook contraproductief (je krijgt de neiging om juist niet één sol uit te geven).
De plichtmatige ‘dansavond’ op het eiland Taquile, waarbij je met de ‘gastouders’ bij wie je verblijft, naar een zaaltje in het dorp gaat om gehuld in klederdracht te dansen, vond ik ronduit tenenkrommend, maar daardoor juist ook wel weer heel grappig (vooral ook door het gezelschap waarmee we toen waren). Ik ken eigenlijk niemand die hier niet cynisch over is. Het is commercieel gezien zo slecht, dat het eigenlijk hilarisch is. Het laat in mijn ogen vooral zien wat je krijgt als een totaal niet commercieel ingestelde cultuur van hoger hand wordt opgelegd dat ze vooral moeten profiteren het toerisme. De kneuterige uitwerking zal door sommigen ervaren worden als een pure deceptie, maar de meesten prikken hier toch wel een beetje doorheen, als je bedenkt wat voor enorm vreemd fenomeen toerisme in hun ogen moet zijn… Het feit dat die mensen daar eeuwenlang geïsoleerd van de rest van de wereld (Puno ligt op 3 uur varen met een motorboot) hebben geleefd in zo’n klein wereldje, ver weg van alles, vond ik een indrukwekkend gegeven. Geen wonder dat ze zelf geen idee hebben van hoe ze het anders zouden kunnen aanpakken.
Overigens neem ik de bevolking helemaal niets kwalijk, het toerisme is hen toch een beetje door de strot geduwd. En of hun leven er echt beter van wordt valt ook te betwijfelen. Ik betaalde in 2006 45 sol (ruim 11 euro) voor de gehele trip inclusief alles, wat ik toen eigenlijk bizar goedkoop vond, in verhouding tot andere dingen. Het zal nu ongetwijfeld duurder zijn, maar waarschijnlijk nog steeds te goedkoop, waardoor in de hele keten de winstmarges minimaal zijn, als het geld überhaupt al niet ergens blijft hangen… En zo blijft de toerist met een onbehaaglijk gevoel zitten dat het de bevolking alleen maar om geld gaat, terwijl dat goed beschouwd best begrijpelijk is.
Het verblijf en eten bij de gastfamilie vond ik trouwens zeker boeiend om mee te maken. Dat moeten ze vooral lekker authentiek (lees: primitief) laten, dus zonder elektriciteit, licht, badkamer, verwarming e.d. en met eten wat ze daar ook gewoon eten. Als je daarover klaagt verlang je feitelijk dat ze het wél echt commercieel gaan aanpakken… Nu proef je toch iets van de sfeer van het leven daar (en dat is niet van alle moderne gemakken voorzien).
Verder vond ik de omgeving gewoon mooi: het immense diep blauwe Titicacameer, de heldere luchten, de skyline met besneeuwde bergtoppen en het feit dat je op 3810 meter hoogte zit, maken het toch zeker wel bijzonder. Het is in ieder geval een rustgevende omgeving.
