(origineel bericht op be-more.nl)
laatste dagen in Malawi
Nog een paar dagen te gaan hier in Malawi. De week zit aardig vol.
Op maandag, zoals altijd, besproken wat we de aankomende week allemaal gaan doen. Dit doen we met alle lokale vrijwilligers.
Maandagmiddag is er Engelse les geweest. De Engelse les is van 2 uur tot half 4. We zijn in Malawi, dus 2 uur wordt het nooit. Eerst maar eens met Anne(andere vrijwilliger uit Nederland) een potje Bao spelen, om zo te wachten op onze leerlingen. Na ongeveer 1,5 uur zijn er meer dan 3 leerlingen aanwezig en besluiten we om de les te gaan geven. Als de les is gestart, druppelen er vanzelf meer leerlingen binnen. We hebben krantenknipsels bij ons om die te laten lezen en daarbij de moeilijke woorden die ze niet begrijpen, te laten opzoeken in hun nieuwe woordenboeken. We merken dat er gretig krant gelezen wordt, dit is iets wat ze dus niet kennen. Zou het een leuk idee zijn om een abonnement te nemen hierop? Zodat ze, en iets te weten komen over hun land en ze hun Engels kunnen verbeteren. 1 Abonnement, en meer dan 20 huishoudens hebben er plezier van. Ach, dat is iets voor wellicht de volgende vrijwilligers.
Dinsdagmorgen gaan we verder met het huis van de blinde mevrouw. We maken een begin met het maken van een dak. Er komen veel vrijwilligers op af. Toch steeds een wonder. Want niet iedereen is bij de bespreking wat we de aankomende week gaan doen, en toch, op 1 of andere manier weet iedereen van de weekplanning af.
We beginnen met het sjouwen van palen, die we naar het huis brengen. Daar aangekomen wordt er door een aantal mensen begonnen met het leggen van de planken op het huis, zodat de vorm van het dak ontstaat. Als er veel mensen stil zitten, wordt er gedacht aan het feit dat het misschien handig is om ook alvast touw te maken(van autobanden). Dus 1 persoon haalt stukken autobanden op. Als die er zijn, kunnen de rest van de mensen eindelijk beginnen met het maken van een klosje touw. En zo hebben veel mensen 3 kwartier niets gedaan. Ach, het is half 8 ’s ochtends en al behoorlijk warm, zullen we maar zeggen.
Op dinsdagmiddag is er een bespreking met alle vrijwilligers(youth-meeting). Omdat de “baas” er niet is, en wij ook andere bezigheden hadden, loopt de meeting een beetje in de soep. Ook dat zijn ze hier gewend. De baas vind dit, de vrijwilligers vinden iets anders. En zo is er dus geen meeting. Terwijl het programma toch heel duidelijk is. In het begin is er ook niemand, maar als je hier maar lang genoeg wacht…… Dan zijn er op een gegeven moment meer dan 10 mensen aanwezig, en dat allemaal vrijwillig he!!! Iets leren in de communicatie is hier dus erg van belang.
Met iets meer dan 10 mensen gaan we gras halen voor op het dak voor de blinde vrouw, die willen we morgenvroeg namelijk leggen op het dak. Is het ver lopen? vragen we. Nee hoor, het is hier dichtbij. Ahum, na 1 uur zijn we op plaats van bestemming. Gelukkig is het al na 3 uur en niet zo warm meer(haha). En nu moeten we ook nog terug, met een baal gras op ons hoofd. Zo doen ze dat hier, dus wij ook maar. De terugweg lijkt toch echt korter. Dus ook dit wordt gevraagd of dit zo is. De ene zegt dat we een kortere weg hebben genomen, terwijl de ander zegt dat we dezelfde weg hebben genomen. Ok, Engelse les is dus echt niet voor niets.
In 1 van mijn vorige blogs heb ik het gehad over de “women impowerment”, die donuts bakten om te verkopen. Maar dat de vrouwen het zelf waren die hun eigen donuts kochten, dus waar is de winst? De backpackers lodge van Be-More wil wel afnemen van onze(of andere projecten hier) women impowerment. En onze buurvrouw lijkt dit goed te begrijpen, na enige vertaling van ons. Dus nu maar hopen dat ze dit de aankomende weken blijven doorzetten, zodat het structureel wordt.
Donderdag hebben Anne en ik ons afscheidsfeestje hier bij Liyo. Dan zit het er op hier in Malawi en mag ik terugkijken op een geweldige maand. Een maand wat niet zomaar te vertellen is, soms het gevoel hebben dat je in een filmset loopt. Veel met de taxi meegereden voor 100k(50 eurocent)langs dezelfde weg. Die weg moet je toch een keer beu zijn, zou je denken? Nou weet je wat, Anne en ik willen die route van een uur toch echt nog een keer gaan lopen(als we er tijd voor hebben). Die weg is elke keer mooi, ontroerend, werkelijk, droevig, filmachtig…… elke keer anders.
Ps: Yep Stefan en Lars(en de anderen natuurlijk), ik heb het heel leuk en veel meegemaakt, echt toppie!!!