(origineel bericht op be-more.nl)
Laatste bericht vanuit Uganda
Week 8.
Maandag,
We beginnen aan de laatste week van ons vrijwilligerswerk in Uganda en ik realiseer mij dat alles wat wij deze week gaan doen voor de laatste keer zal zijn.
Vandaag gaan wij dus voor het laatst helpen bij een waterproject, dit keer beginnen we met de voorbereidingen voor een 20.000 litertank bij een van de scholen in de community. Wij worden vandaag geholpen door Anne die volgende week voor 4 weken naar Lwengo komt, zij zit nu nog als vrijwilligster in Rakai en komt een dagje bij ons de boel verkennen. Dit komt goed van pas want Sanne en Celine zijn nog in Masaka omdat zij vandaag 2 kinderen begeleiden naar het ziekenhuis en een oogarts. Simon moet weer naar het ziekenhuis om opnieuw verbonden te worden en Sanne heeft op school een jongen gezien waarvan zij dacht dat hij slecht zag, dit blijkt niet zo te zijn hij kan alleen de letters niet benoemen of thuis brengen, wellicht een vorm van dislectie. Wij waren dus met 4 vrijwilligers, 6 lokale vrijwilligers en nog een paar man die vanuit de community mee kwamen helpen, ook de technische man was er weer bij. Eerst werd er op en grasveld naast de school een cirkel van ruim 4 meter uitgezet met een hakschop, natuurlijk stond er ook nog een boompje in deze cirkel dus ik vroeg mij af of het niet verstandiger was om de tank een meter op te schuiven, maar dat was dus niet bespreekbaar. Na veel buigen en wringen kwam het boompje los maar de wortels kwamen we later natuurlijk wel tegen toen de cirkel een 40 cm diep uitgegraven moest worden. Je kunt eigenlijk beter zeggen uitgehakt want de grond is in het droge seizoen bikkelhard. Toen de grond eruit geschept was en de bodem was vlak gemaakt, konden de grote rotsblokken die er lagen in het gat worden gegooid, er waren stukken bij die je alleen niet op kon tillen, gelukkig waren dat er maar een paar. Met ruim 10 man was deze klus snel geklaard en inmiddels was het ook al tegen een uur en konden we terug naar ons huisje. Op de terugweg komen we langs het kleihuisje waaraan we de afgelopen weken hebben meegeholpen, gisteren hadden wij in het voorbijgaan al gezien dat er een deur en vensterluiken waren aangebracht, dus wij besloten om van de boda boda af te stappen en even bij het huisje te gaan kijken. Het gezinnetje woont nu echt in het huis en zij waren druk bezig met de inrichting, een timmerman was een bed aan het timmeren van stammetjes en takken voor de ouderslaapkamer en in de kinderkamer lagen al matjes op de grond. De moeder kwam meteen naar buiten toen ze ons aan hoorde komen en vloog Jopie dankbaar om de nek, ze is zo blij met haar nieuwe onderkomen en dat wil ze graag laten merken. Wij zijn ook nog even doorgelopen naar de waterpoel waar deze mensen hun water moeten halen en hebben gezien hoe dit in zijn werk gaat. Na het eten hebben wij de pit uitgeschept waarin ons afval verbrand wordt, onderin ligt natuurlijk veel as en onbrandbaar afval. Daarna zijn wij nog even naar school gelopen om daar het laatste waterfilter te installeren en uit te leggen hoe deze werkt.
Dinsdag.
Voor de laatste keer assistentie verleend in het healthcenter, Jopie heeft de baby’s gewogen en de gewichten ingevuld op de kaart die de moeder steeds meebrengt, ik heb op deze kaart weer ingevuld welke injectie zij moeten hebben en wanneer zij weer terugverwacht worden. Ook moeten deze gegevens in een boek worden bijgeschreven, wat behoorlijk lastig is want de baby heeft en nummer op de kaart staan maar dit nummer is niet altijd terug te vinden in het boek. Na de middag zijn Sanne en Jopie naar de school gegaan en hebben 2 verpleegster Nijntjes op de wand getekend en in mooie kleuren geschilderd, ik ben eerst naar een van de scholen gegaan die een waterfilter heeft gekregen omdat het tankje lekte, ik heb het helaas niet kunnen repareren, Anthony zal voor een nieuw tankje zorgen.
Woensdag.
Vandaag gaan we verder met het huis waar we vorige week aan begonnen zijn. Er stonden al meer palen overeind, de buurtbewoners wilden meteen beginnen met het vastknopen van bamboestokken waartussen straks de klei moet komen, maar onze lokale vrijwilligers die al vaker huisjes hebben gebouwd vonden de afstanden tussen de palen te groot, Jopie en ik zijn meteen gestart met stammetjes op maat zagen om er tussen te plaatsen en er kon al snel begonnen worden met het binden van bamboestokken. Er was dit keer wel een spanzaag aanwezig, een nieuwe zelfs. Er zat ook een sticker op “made in Germany” maar dat sloeg volgens mij alleen op de sticker, ik heb nog nooit zo’s slechte zaag in mijn handen gehad, als je 2 cm in het hout zat klemde de zaag vast en was niet meer heen en weer te krijgen. Alle stammetjes die wij er tussen hebben gezet moesten nog vastgespijkerd worden aan de bovenbalk, ik heb er ook een 10 tal vastgespijkerd, wat zeker niet meevalt want de spijkers lijken wel door een plaatselike smid gemaakt te zijn. Scheve punten en halve koppen maken het inslaan van de spijkers niet eenvoudig. Toen wij om half een weggingen waren alle tussen stammetjes gezet en hadden de anderen al 2 zijden van het huisje met bamboe volgevlochten. De komende weken zullen andere vrijwilligers het huisje verder afwerken. Vanmiddag ben ik nog even langsgeweest bij een van de gezinnen die een waterfilter hebben gekregen om een videotje te maken van het waterhalen en het gebruik van het filter. Vanavond gaan we Nederland Duitsland kijken in Mbirizi een plaatsje dat dichterbij licht dan Masaka, want anders wordt het wel erg laat om terug te komen. Balen natuurlik van de uitslag.
Donderdag.
De laatste dag staat er niet veel meer op het programma. Ik ben vanmorgen met de Lwerudeso plaat die voor ons huisje stond, achter op de boda boda vertrokken richting hoofdweg en heb daar met behulp van een soort speer 2 gaten gehakt en het weer in de grond gezet. Het bord moest daar weg omdat de hoofdweg werd verbreed en geasfalteerd, nu zijn deze werkzaamheden klaar en kan het bord weer teruggeplaatst worden, het is dan weer voor iedereen duidelijk welke zandweg ze moeten nemen om bij het project te komen, dit zal zeker ’s-avonds gemakkelijk zijn want het was vaak wel erg goed opletten om niet voorbij te rijden.
Jopie is in bed gebleven, zij heeft het erg benauwd en hoest behoorlijk, dit komt denken wij door het stof dat hier rondwaait, het heeft al enkele weken niet geregend en elke boda of auto die langs komt werpt een grote stofwolk op welke ook lang blijft hangen. Je krijgt dus ongewild veel stof binnen. Na de middag hebben we evaluatie gehad met de lokale vrijwilligers over de afgelopen periode, zij willen graag weten wat zij kunnen veranderen en verbeteren om de community nog beter van dienst te kunnen zijn.
Vanmiddag stond ook het afscheid van de schoolkinderen gepland maar dit hebben we verschoven naar morgenochtend omdat Anthony en Sanne nog niet terug zijn vanuit Masaka. Vanavond staat er een afscheidsparty gepland met de lokale vrijwilligers en de leerkrachten van de school ook een paar buurtbewoners zijn uitgenodigd. Het was een leuke en gezellige avond met veel speeches en leuke presentjes over en weer.
Vrijdag.
De dag van afscheid nemen is aangebroken, vanochtend alles ingepakt en met alle lokale vrijwilligers naar de school gewandeld. Daar wachtte ons een heel warm afscheid met zang en dans door de kinderen. Het was soms best een beetje emotioneel om zoveel dankbare woorden en blijde gezichtjes te zien, een genot om nar te luisteren en te kijken.
Daarna zijn wij met 2 auto’s vertrokken naar Masaka, de bagage is afgezet bij Backpackers waar wij de laatste nacht in Uganda zullen slapen. Ik ben met Simon en zijn moeder voor de laatste keer naar het ziekenhuis geweest, zijn beentjes, voetjes en billetje zijn al goed aan het genezen, zijn beide armpjes zijn nog niet dicht, het ziet er wel beter uit dan een paar weken geleden toen ik hem voor het eerst zag, maar als je deze wonden nu voor het eerst zou zien schrik je echt wel even. Vanaf zijn handjes tot aan zijn elleboogjes is het een open wond, het moet voor hem dan ook erg pijnlijk zijn als het opnieuw verbonden moet worden. Zij gezichtsuitdrukking als hij de dokter of verpleegster ziet laat dat ook duidelijk zien, hij kijkt dan echt heel angstig.
Ik zal de Anne, die dit weekend van Rakai naar Lwengo verhuisd vragen of zij de komende weken wat aandacht aan Simon kan geven en hem en zijn moeder zonodig wil begeleiden naar het ziekenhuis. Vanavond hebben we met de meeste vertrekkende vrijwilligers een BBQ in backpackers en morgen vertrekken we nar Entebbe waar we ’s-Avonds op het vliegtuig stappen naar Brussel.