(origineel bericht op be-more.nl)
Alle beetjes helpen
Jambo mzungu’s!
Hier nu eindelijk, op mn laatste dag in Uganda een teken van leven 
was de afgelopen weken niet in de stad dus kon helaas niet op internet.
Bedankt voor alle leuke reacties! Super om te lezen dat jullie me volgen.
Jammer dat het er alweer op zit, het grote Uganda avontuur. Het is echt voorbij gevlogen. Zo denk je er jaren over na, zo is het alweer voorbij. Donderdag met een gezellig etentje (eigen gemaakte friet en door ons gekochte kippen, geslacht door de zoon van de projectleider) en een geweldige farewellparty de maand op het project afgesloten. Met alle lokale vrijwilligers in een klein modderig hutje de hele avond gedanst op een dansvloer van allemaal keien. Als afscheidscadeau kregen we ieder een Ugandese outfit, beter een tafelkleed te noemen. Een enorm lange oude-oma jurk met pofschouders. Natuurlijk moesten we dit showen en er de Ugandese dans mee uitvoeren; schudden met die billen!
De lokale mensen vonden ons prachtig, wij kregen er de slappe lach van wat niet heel erg leuk was voor de mensen daar… maargoed, leuke carnavalsoutfit, of zal ik 't morgenochtend aan doen op Schiphol en op het Graafschap College met de presentatie?
Een maand is natuurlijk te kort om alles in de community te zien, maar een maand is lang genoeg om veel te weten te komen over de leefstijl- en omgeving en ook is 't lang genoeg om enkele veranderingen en ontwikkelingen te zien.
De afgelopen maand hebben we meegewerkt aan het waterproject: stenen maken en waterputten bouwen. Het doel hiervan is zoveel mogelijk mensen te voorzien van water dicht bij hen in de buurt. Veel mensen, ook kinderen moeten kilometers afleggen met meerdere jerrycans water op hun hoofd of op hun fiets. Het water wordt uit rivieren en sloten gehaald en zit dus vol viezigheid waar ze dan weer ziek van worden. Ellen en ik hebben besloten het ingezamelde geld hieraan te besteden. Er zijn 18 regentonnen gekocht voor mensen die HIV besmet zijn en vanwege hun zwakheid niet ver kunnen lopen. Daarnaast hebben we 500 teiltjes gekocht, die zijn uitgedeeld op de laatste schooldag van de kinderen. Door ieder kind een teiltje te geven worden 500 families geholpen. Ze kunnen zich ermee wassen, wat echt nodig is want ohh wat een geur hier in Afrika en wat een smerige kinderen! Onze voeten zijn ook heel bruin, en helaas komt dat niet van de zon, maar bij de kinderen hangt er modder aan en koeienpoep en wat dan ook… Ook kan de kleding en groenten erin worden gewassen.
Elke woensdag hebben we een arme vrouw geholpen met het bouwen van een huisje. We hebben planten gekapt, gegraven en bamboe gevlochten.
Afgelopen woensdag was 't heel slecht weer, waardoor we niet naar 't huisje konden, jammer want anders hadden we modder gestampt en daarna dit tegen de palen aan gegooid, wat me natuurlijk super had geleken… hoe viezer hoe leuker!
Elke donderdagochtend gingen we samen met een lokale vrijwilliger op huisbezoeken. We bezochten gezinnen en gaven voorlichting, voornamelijk over hiv(testen) en family planning. We vertelden dat mensen zich kosteloos kunnen laten testen op hiv en hoe belangrijk het is om je ‘status’ te weten. Daarnaast vertelden we over anticonceptie. Bijna iedereen hier denkt dat de anticonceptiepil je onvruchtbaar maakt. Om deze redenen worden er veel te veel kinderen geboren, waar dan weer geen geld en eigenlijk ook geen ruimte voor is… want wat een kleine huisjes. Ze slapen met 8 man op de grond tussen de bonen, katten, modder en gescheurde matjes.
Er worden gratis condooms uitgedeeld om de zwangerschappen en hiv-besmettingen terug te dringen. Het veranderen van de denkwijze gaat hier heeeel langzaam, maar beetje bij beetje merk je dat mensen er anders over gaan denken.
Zoals ik in t vorige verhaal al beschreef voel ik me hier net de koningin.
We worden door iedereen, ook door vreemden op straat welkom geheten in hun land. Ze gaan voor ons op de knieen en zeggen wel 10 x ‘webale’: dankjewel. Echt iedereen zwaait en roept doeiiii mzungu, see you of how are you?
Op school hebben we een readingclub gehouden, we zijn naar 't health centre geweest waar baby’s werden gevaccineerd en waar wij moesten bij houden wie welke spuit nodig had, perfect om over mijn naaldenfobie heen te komen. Ellen en ik hebben de teamkamer van grijs naar iets minder grijs geverfd… moeilijk hier, weinig materialen, stukken muur kwamen naar beneden, een en al stof… This is Africa zullen we maar zeggen.
Dat horen we hier wel vaker, als er geen water is om de wc door te spoelen,als de busrit veel langer duurt vanwege alle huilen in het wegdek die we moeten ontwijken of als er koud eten geserveerd wordt doordat de stroom weer eens is uitgevallen.
De talentjes van school mochten een wedstrijd voetballen in de sprinkhanenshirts tegen een ander team uit de regio. Normaal gesproken zijn er geen shirts beschikbaar en lijken dus alle spelers op elkaar… de jongens waren heel enthousiast en supertrots op hun shirts en speelden de sterren van de hemel. Na afloop hebben we de ballen die we hadden meegenomen uitgedeeld en kregen ze allemaal een sprinkhanenpetje. Op de laatste schooldag heb ik de officiele uitreiking gedaan van alle sprinkhanenspullen en bekend gemaakt dat 't schoolteam nu ‘the grasshoppers’ heet. Ook hier weer 10 x webale en veel applaus.
In de weekenden zijn we op safari gegaan en hebben we Lake Bunyonyi bezocht. Een paradijsje op aarde waar we lekker in onze bikini hebben liggen zonnen en energie hebben op gedaan voor weer een week back to basic: Tanden poetsen in de struiken, haren wassen in een teiltje, jezelf wassen met een teiltje of onder de bushdouche, kleren wassen in een teiltje, hangwc’s, hagedissen, muggen en megaflies in de slaapkamer, stroomuitval dus eten en spelletjes doen met een koplampje op en bij kaarslicht.
Ook al zijn de leefomstandigheden nog zo slecht, de mensen hier zijn veel gelukkiger met wat ze hebben. Gisteren nog werden onze kleren en schoenen die we hier achter hebben gelaten uitgedeeld, jongens kregen gewoon onze roze shirtjes en waren daar ontzettend blij mee.
Wanneer we op huisbezoek gingen gaf ik de vrouwen vaak een zeepje, ze hadden haast tranen in hun ogen van geluk. Aan de kinderen hebben we vele ballonnen uitgedeeld, daar zijn ze zooo blij mee… alsof ze een playstation 3 hebben gekregen.
Alle kleine beetjes helpen: het knuffelen van een kind, het geven van een zeepje of ballon, het maken van stenen, kinderen leren lezen, het doneren van 5 euro waar weer 10 teiltjes voor kunnen worden gekocht, 3 euro waar 5 kinderen een week mee gevoed kunnen worden, 10 euro waar uniformen van worden gekocht en waardoor een paar kinderen naar school kunnen gaan, een handje vast pakken, een kleurplaat, de vraag ‘how are you’ aan een oude vrouw, zwaaien naar mensen onderweg…
Ik heb letterlijk en figuurlijk mijn steentje bijgedragen bij Lwengo en het was geweldig!!
Liefs Lieke
<em>If you can’t feed a hundred people, then feed just one</em>