(origineel bericht op be-more.nl)
Knuffel therapie en einde Rakai project
Elfde week:
19 june till 27 june lange tijd zonder nieuwe blog maar hier issie eindelijk! de blog van afgelopen week komt er nog aan!
Woensdag: Vandaag was er eerst weer Immunization dus hebben Inge en ik samen weer de bad muzungu’s uitgehangen door de baby’s te injecteren en ze te laten huilen. Halverwege was het ineens heel rustig dus ben ik weer even terug gegaan naar de Nutrision ward. Weer met mijn lekkere ventje Kato geknuffeld en ook bij de andere kindjes gecontroleerd of alles goed ging. Het was 11 uur dus het was weer tijd voor de nieuwe ronde HEM voeding. Het oedema kindje dat maandag was binnengekomen zag je echt opknappen. De zwelling was al heel erg afgenomen en hij oogde echt stukken beter. Zijn eetlust is ook stukken verbeterd. Het enige wat niet goed gaat is zijn verzorging. Zijn ouders hebben hem afgestoten en hij heeft alleen zijn oma nog die voor hem zorgt. Het punt is alleen dat zijn oma dat helemaal niet meer kan. De verzorging van een 3 jarig kind is te zwaar voor haar. Ze kan hem niet eens meer optillen. Daarnaast, ze geeft hem echt nul liefde! Heb haar hem nog nooit zien knuffelen of vasthouden of überhaupt zien liefhebben. Hij zit de hele dag in zijn eigen urine en ontlasting terwijl oma buiten matjes zit te maken. David, zo heet het jongetje, loopt echt heel erg achter voor zijn leeftijd. Hij is nog niet zindelijk, praat niet en kan nog maar amper lopen. Het ergste vind ik dat hij helemaal geen emoties toont zoals andere kinderen wel doen. Hij huilt nooit, zelfs niet als hij al uren lang in drijfnatte kleding zit. Hij huilt niet als hij honger of dorst heeft, zelfs geen pruillip. Hij zit gewoon de hele dag, op zijn bed, rond te kijken naar de andere kindjes zonder enige emotie op zijn gezicht. Volgens mij weet hij niet eens hoe hij moet lachen. Ik vond het zo verschrikkelijk om te zien. Een kind hoort op te groeien met liefde. Hij hoort geknuffeld te worden en te weten hoe het is dat iemand om hem geeft. Zonder liefde kan een kind niet opgroeien. Iets na de lunch waren Inge en ik op de nutrition ward en stonden we weer bij zijn bed. Hij was weer drijfnat van de urine en oma was weer nergens te bekennen. Ik weet dat ik me niet mag bemoeien met de verzorging van de kinderen, daar zijn de caretakers voor, in dit geval dus de oma. Het kon me echt even helemaal niets meer schelen. Heb het kleine ventje uitgekleed, van top tot teen gewassen en toen hij schoon was gelijk opgetild en tegen me aan gehouden. Je zag dat hij eerst heel onwennig was en niet zo goed wist wat er gebeurde. Oma kwam aanlopen met een schoon, 5 maten te groot t-shirt voor hem. Na een half uurtje zag je hem ineens helemaal ontspannen. Hij legde z’n hoofdje op m’n borst en je kon gewoon zien dat hij het fijn vond en dat het hem rust gaf. Op een gegeven moment was hij net iets te ontspannen waardoor hij heel m’n schoot onder plaste. Ik liet hem even op het bed staan zodat ik hem weer eventjes schoon kon maken. Terwijl hij daar stond klemde hij zich helemaal aan me vast. Nog steeds zonder enige emotie in zijn gezicht. Toen ik hem daarna weer optilde ontspande hij gelijk weer helemaal. Het was zo aandoenlijk om te zien. Ik kreeg het er even heel moeilijk mee. Vooral toen Inge me weer bij de realiteit bracht door te zeggen dat ik hem nu niet aan mij moest laten hechten. Op een gegeven moment ga ik ook weer weg en is hij weer aan zijn oma toegewezen. De oma die hem geen liefde geeft terwijl hij dat juist zo hard nodig heeft. En wat nou als de oma overlijd? Ze is tenslotte al rond de 70 en de mensen hier worden niet zo oud. Dan heeft hij helemaal niemand meer. Ik kon het echt niet over m’n hart verkrijgen om hem weer terug te zetten op bed dus heb lekker nog een paar uur met hem op schoot gezeten met tranen in m’n ogen. Hij heeft me meerdere keren onder geplast maar het kon me echt geen reed schelen. Het was uiteindelijk al tegen zessen dus heb hem toch maar terug op bed gezet en ben naar het huisje gegaan. Ik was als eerste thuis dus heb even heerlijk keihard zitten janken. Het liefst neem ik hem gewoon met me mee naar huis. Ik zou hem wel alle liefde geven die hij nodig heeft. Nadat ik uitgebreid alle plas van me afgewassen had ben ik naar het dorp gelopen om even op internet te gaan. Hoopte dat er iemand online zou zijn waarbij ik even m’n verhaal kwijt zou kunnen en gelukkig was m’n lieve Nikki er. De woorden die ze toen tegen me zei waren precies de woorden die ik op dat moment even nodig had. Zat alsnog weer jankend achter de computer maar i don’t care. Nadat ik m’n hele verhaal kwijt was ben ik doorgelopen naar het eettentje waar Inge, Daniel en Mirjam al op me zaten te wachten voor het eten. Na het eten weer rustig naar huis gesjokt en toen vroeg op bed gegaan. Nog tot een uur 12 met Inge liggen praten over minder leuke dingen en over dingen waar we compleet van in de slappe lach lagen. Arme Mirjam, die lag in de kamer naast ons terwijl de muren erg dun zijn. Donderdag: Vandaag eerst direct weer naar de Nutrition ward gelopen. Daniel liep met me mee en we zijn alle bedjes langs gelopen om alle kindjes te begroeten. Ballonnen opgeblazen en met ze gespeeld. Toen ik naar het bedje van David liep keek hij me eerst weer emotieloos aan. Toen ik zijn handjes vast pakte stond hij zelf op en waggelde naar me toe en sloeg gelijk zijn armpjes om m’n nek. Nadat ik hem weer helemaal plat geknuffeld had heb ik een deken om hem heen gewikkeld en hem mee naar buiten genomen. Hij was al 2 weken niet meer buiten geweest. Je kon duidelijk zien dat hij het heerlijk vond in het zonnetje. Bonniface liep langs en zei dat David een new mama had. Ik zei hem dat ik het niet leuk vond dat zijn oma hem geen liefde gaf terwijl alle kinderen liefde nodig hebben. Ik sprak tegen hem uit dat ik bezorgd was over het moment dat oma hem weer mee naar huis neemt en hoe het dan met hem zal gaan. Bonniface zei dat het goed voor hem was dat ik er nu ben en dat ik een goed hart heb. Hij zei: keep on doing this, he looks comfortable with you. I havent seen him like this before. Ik vond het fijn om te horen maar het maakte het besef des te harder dat ik volgende week niet meer op dit project zit. Daniel, Inge en Mirjam kwamen er ook gezellig bij zitten want er was weinig te doen in het ziekenhuis. Er kwam al meer leven in David. Ik heb hem mijn telefoontje gegeven die geluid geeft als je het klepje open en dicht doet. Je zag nog steeds geen emotie in zijn gezicht maar hij was wel heel geïnteresseerd het klepje open dicht aan het doen. Op een gegeven moment gaf hij hem aan mij dat ik het klepje open moest doen, dan pakte hij hem, deed het klepje weer dicht en gaf hem weer aan mij zodat ik hem weer open kon doen. Zo leuk om hem zo te zien veranderen. Even later blies Daniel een ballon op, tekende er een gezichtje op en bond er een touwtje aan vast en gaf hem aan David. Eerst speelde hij er stilletjes mee tot er een heel klein stiekem lachje op zijn gezichtje kwam. Zo schattig! Na tien minuten hoorde ik ineens een klein geluidje uit hem komen. Ik begon half te gillen: hoorde jullie dat ook?! We keken allemaal afwachtend naar David die van kleine stiekeme lachjes ineens hardop begon te lachen! Ik kon echt m’n geluk niet meer op en zat met tranen in m’n ogen mee te lachen. Hij was ineens weer echt een kind. Hij was weer vrolijk en had emotie zijn gezicht! Iets wat we nog niet eerder bij hem gezien hadden! We hebben er natuurlijk ontzettend veel foto’s van gemaakt en toen we gingen lunchen heb ik ze gelijk aan Bonniface laten zien. Ook hij moest lachen en vond het heel leuk om te zien. Hij zei weer tegen me: keep doing this cause i can see It’s doing him really good. Na de lunch zijn we terug gegaan naar het huisje om op Abert te wachten voor de immunization outreach. Natuurlijk duurde dit weer veel te lang dus zijn we het huisje schoon gaan maken. Pas om half 4 kwam Abert maar dat was al te laat want om 5 uur zou William ons op komen halen om naar Masaka te gaan. Om half 5 had ik alles al ingepakt en was ik al helemaal klaar om weg te gaan dus ben ik nog even naar David gegaan. Ik kwam binnenlopen en hij ging meteen uit zichzelf staan en gooide zich weer tegen me aan. Weer heerlijk een half uurtje met hem geknuffeld tot Inge me belde dat William er was. Toen ik hem weer neer zette op het bed begon hij voor het eerst echt te huilen. Aan de ene kant vond ik het goed dat hij eindelijk huilde maar aan de andere kant baalde ik. Dat hij nu ging huilen betekende dat hij zich al aan me is gaan hechten. Ging dus alsnog met een rot gevoel naar masaka. Vrijdag: Vandaag naar het nieuwe project gegaan wat nog wordt opgestart door be more. Het is een medisch/ community project. We gingen eerst naar een paar scholen toe waar we alle kinderen gingen voorzien van vit A en dewormings tabletten. Ze stonden echt in hele rijen te wachten, hele klaslokalen vol. Het waren over de 800 kinderen. Toen zijn we de community in gegaan om tippy tap’s te maken. Dit is een soort primitieve manier om je handen te wassen na de toiletgang. We hebben dit bij 3 gezinnen gedaan. Toen lieten ze ons het vrijwilligers huis zien en zijn we naar een voedingsvrouwtje gegaan. Zij doet aan alternatieve geneeswijzen en had een hele muur vol met kruiden incl een mega bak vol met cannabis. Ze legde ons heel veel en het was echt heel interessant. Tegen 4 waren we klaar en zijn we naar plot gegaan. Die avond lekker met Evelyne op bed een filmpje gekeken. Zaterdag: Vandaag was het best fris terwijl we naar Bandas (het zwembad) wilden gaan. Rond 11 richting de stad gegaan om even boodschapjes te doen en ben langs Joann gegaan voor een massage. Daarna was de zon doorgekomen dus heb ik toch nog een paar uurtjes bij Bandas kunnen liggen. Daar in gesprek geraakt met een jongen uit de US die in het leger zit en hier ook allerlei goede dingen komt doen. Hij zit hier voor 2 jaar, echt een heel leuk gesprek met hem gehad. Rond 5 zijn we naar Plot gegaan en daar lekker op internet gezeten. Tegen het einde van de avond heerlijk met Nikki en later ook Kirsten geskypt! Helaas werd ik het grootse deel van het gesprek door hun beide uitgelachen omdat mn cam de hele tijd bleef hangen en het daardoor leek alsof ik spastisch was. Het was zelfs zo erg dat ze het voor me hebben opgenomen zodat ik met ze mee kon lachen als ik weer terug was! Terug bij Backpackers rond het kampvuur gezeten met de Zweedse meisjes van vorig weekend en rond half 12 lag ik weer lekker in bed. Zondag: Vandaag de hele dag aan het zwembad gelegen en ondanks dat ik me weer meerdere keren ingesmeerd had met factor 50 ben ik weer verbrand op mn buik en boven benen. Op het begin waren we met maar een klein groepje maar rond 4 uur kwam de lake Bunyonyi terug en die gingen ook allemaal gelijk door naar het zwembad. Uiteindelijk waren we met 15, allemaal aan een koud biertje, muziekje en veel lol. Het was een leuke dag. Rond 7 zijn we met een aantal naar Plot gegaan om te eten. Lekker met Evelyne tapas gedeeld. Rod half 10 waren we weer terug bij backpackers. Eerst lekker gedoucht en toen gelijk m’n bed in gedoken. Morgen vroeg op! Ik wilde eigenlijk morgen bij het FOHO project kijken maar afgelopen donderdag vertelde Bonniface me dat David (mijn knuffel kindje) maandag voor het eerst vast voedsel mag proberen ipv HEM (high energy milk) en daar wil ik graag bij zijn. Bonniface had me sowieso gevraagd of ik hem erbij wilde helpen omdat David mij nu vertrouwd. Maandag: Vandaag vroeg eruit gegaan. 6.50 uit bed, 7.00 aan het ontbijt en om 7.15 stond ik langs de weg voor een taxi/ matatu naar Kyotera. Vond het heerlijk om even lekker zo in m’n eentje op pad te gaan. Om 8.00 zat ik pas in een taxi maar deze was wel fijn, er zat alleen nog maar iemand voorin dus ik had de hele achterbank voor me alleen. Dit duurde helaas niet lang… Al snel zaten we met z’n 5en op de achterbank. Om kwart voor 9 werd ik afgezet bij het zandweggetje richting het ziekenhuis en om 9 uur stond ik weer op de nutrition afdeling. Toen ik binnen kwam lopen zat David op de grond en hij stond gelijk op en kwam naar me toe gewaggeld. Ik heb de hele dag niets anders gedaan met David buiten zitten spelen. Ik had hem mijn telefoontje weer gegeven met muziek op en hij zat zelfs mee te swingen met een lach op zijn gezicht. Zo mooi om te zien hoe dat kleintje is opgeknapt! Om de 2 uur heb ik de voeding voor alle kindjes bereid en alle medicijn rondes gedaan. Ik was toch nog wel een beetje nuttig op zuster gebied. Rond 6 terug gegaan naar het huisje, lekker pasta met tonijn voor mezelf klaar gemaakt en daarmee lekker op de bank geploft met mn boek, The notebook in het engels. Heerlijk! Dinsdag: Vandaag zouden de meiden van FOHO langskomen. Inge en ik liepen, voordat ze kwamen, eerst mee met de doctorsrounds zodat we wisten wat voor patiënten er in het ziekenhuis liggen. We hadden amper patienten. Toen de meiden er waren hadden we dus ook weinig te vertellen over de patienten. We zijn eerst naar ons huisje gegaan om dat te laten zien. Ze waren erg jaloers op ons. Toen een rondleiding over het ziekenhuisterrein gedaan. Ze waren erg onder de indruk en vonden het erg leuk. We natuurlijk het langst op de nutritionward blijven plakken om daar met alle kindjes te knuffelen en te spelen. Na de lunch zijn de meiden weer terug gegaan en zijn Inge en ik ons klaar gaan maken voor onze goodbye party. Eerst even lekker een paar uurtjes op bed gaan liggen en toen wassen, haar wassen en opmaken. We moesten dit keer alle 4 een speech houden. Alle 3 hadden ze een heel verhaal van te voren op de laptop getypt. Ik had zoveel wat ik wilde zeggen dat ik het maar gewoon op dat moment allemaal gezegd heb. Ik heb het er vooral over gehad dat ik al de planning had om verder te gaan studeren tot hbo kinderverpleegkundige. Door hier meegeholpen te hebben op de kinderafdeling, heb ik echt zo ontzettend veel motivatie gekregen om dat echt koste wat het kost waar te maken. Door deze 2 maanden in het ziekenhuis weet ik echt voor 200% zeker dat dit echt is wat ik wil. Heb daarom Tony, de kinderverpleegkundige van het kmc, en Bonniface, de man die samen met Kim leiding heeft over de Nutrition ward, extra bedankt. Ze hebben mij zo ontzettend veel geleerd en verteld over de gang van zaken daar en hoe alles werkt. Ook heb ik Abert heel erg bedankt. Al vonden we hem vaak iets te plakkerig, bleef hij te lang hangen, kwam hij standaard 4 uur te laat, het was een schat van een kerel en deed alles voor ons. Na de afscheidsborrel zijn we met Abert naar een kermis gegaan! Het was een kermis uit Kampala die rondtrekt naar verschillende dorpjes. Ze hadden op de grond echt allerlei spelletjes als ringwerpen enzo. Ze hadden zelfs een zweefmolen! Inge en ik zijn gelijk de zweefmolen ingegaan. De trap naar boven was al zo gammel dat we ons afvroegen of die überhaupt wel veilig was. De jongen die voor mij zat had gelijk zijn stoeltje gelijk omgedraaid zodat hij met zijn gezicht naar mij toe zat. Vanaf het moment dat de zweefmolen begon te draaien hield hij mijn stoeltje vast en wees hij trots naar zn vrienden dat hij met de muzungu in de zweefmolen zat. Tijdens het ronddraaien liet hij de stoeltjes helemaal heen en weer zwiepen waardoor we nog hoger gingen. Het was echt super tof maar ook wel een beetje eng. Toen we later uitstapten en hij naar zijn vrienden liep gaven ze hem allemaal een high five. Zo hilarisch! Daarna gingen we bij een podium zitten met een drankje. Er waren mensen aan het optreden en allemaal playbackten ze op de nummers. Op een gegeven moment kwam er een jongen in een jurkje het podium op die een vrouwennummer ging playbacken. Na een half uur deelde Abert ons mee dat het niet echt een vrouw was maar een man. We kwamen niet meer bij van het lachen. Hierna wilden we nog een keer in de zweefmolen. We waren de knappe kantine jongen tegengekomen dus we vroegen hem en Abert mee. Abert hield zich aan Inge haar stoeltje vast en de kantine jongen (na de hele 2 maanden met hem flirten had geen van ons nog het lef gehad om zn naam te vragen) hield mijn stoeltje vast. Het was echt geweldig! Die 2 mannen zaten in de zweefmolen als 2 kinderen van 5! De kantine jongen bleef maar herhalen: oh wauw! oh my god wauw! Hij vertelde me dat dit de tweede keer van zijn leven was dat hij in de zweefmolen zat. Voor Abert was het de eerste keer dus die had helemaal de tijd van zn leven. Na de kermis zijn we weer naar huis gegaan, netjes thuisgebracht door Abert en de canteenguy en toen vrijwel gelijk op bed gegaan. Woensdag: Vandaag hadden we weer immunization. Het favourite onderdeel van Inge en mij. We gingen dus vol goede moed aan de slag. Er was helaas een nieuwe nurse aanwezig die alles overhoop gooide. We snapten er op een gegeven moment helemaal niets meer van! Het was ontzettend druk en ze liep ons gigantisch voor de voeten waardoor we het nog drukker hadden. Ze gaf de verkeerde charts aan de moeders mee dus bleven wij met verkeerde charts en boze, niet engels sprekende, moeders achter. Pas rond half 2 hadden we het eindelijk wat rustiger dus hebben we alle spullen opgeruimd en zijn we gaan lunchen. Na de lunch zijn Inge en ik fotos gaan maken van paar mensen van het personeel en ben ik Tony gaan helpen op de pediatric ward. 'S avonds ben ik weer even naar het internet cafe in het dorpje gegaan. Heb nog nooit andere muzungu’s dan onszelf in het dorpje gezien maar vanavond kwamen er ineens 5 muzungu jongens binnenwandelen. We raakten al snel aan de praat en het was heel gezellig. Zij zouden dit weekend ook naar Kampala gaan dus heb met 1 nummers uitgewisseld om contact te kunnen houden. Na het internet cafe naar de anderen gelopen om te eten en daarna weer terug naar huis gegaan. Donderdag: Laatste dag op het Rakai project. De ochtend nog lekker meegewerkt op de kinderafdeling en vooral veel geknuffeld op de nutritionward. Kleine Daniel met zijn vrolijke broertje mochten vandaag naar huis huis toe. Voordat ze gingen eerst nog veel foto’s gemaakt, het kereltje zag er echt perfect uit! Later vertelde Bonniface dat David, mijn schatje, ook naar huis mocht vandaag! Oma had hem helemaal schoongepoetst en hem een hele mooie jurk aan gedaan, jammer dat hij geen meisje is, oma is al erg oud dus vandaar. Het was echt een plaatje! Hij had een prachtige grijns op z’n koppie en zag er zo ontzettend goed uit! Zo mooi om het verschil te zien met vorige week. Toen liet hij helemaal geen emotie zien, lachte niet tot amper een klein flauw glimlachje en nu schaterde hij het uit. Hij speelde vrolijk met me en toen Inge hem ging kietelen kwam hij niet meer bij van het lachen. We gingen nu echt met een gigantische voldoening terug naar Masaka. Vanavond hadden we onze goodbye party bij backpackers met alle vrijwilligers. Was super gezellig! Lekker met z’n allen om het kampvuur nadat we eerst gezamenlijk een buffet gehad hadden. Inge en ik gingen als het laatste van onze dorm naar boven. Iedereen sliep dus al. Wij waren lichtelijk behoorlijk aangeschoten en toen we bijna boven waren, terwijl we super stil deden, schoten we ineens keihard in de slappe lach. Door onze toestand kwamen we daar dus ook niet meer uit. We hebben serieus 3 kwartier boven aan de trap gestaan voor de kamerdeur terwijl we bijna in onze broek plasten van de slappe lach. We hebben tig keer tot 3 geteld om de deur open te doen maar telkens wanneer we bij 3 waren zakten we weer lachend op de grond. Op een gegeven moment toch iets kunnen bedaren en de kamer in gegaan. Het moeilijkst is altijd wanneer je niet ma lachen waardoor je alleen maar nog harder moet lachen. Dat hadden wij dus. Al was het niet meer echt lachen, het was gewoon dronken gegiechel. In het donker proberen tandenborstel en lenzen spullen te zoeken, dat is echt een uitdaging! Dan nog omkleden terwijl de hele vloer bezaaid ligt met spullen terwijl je evenwicht al niet 100% is, nog een grotere uitdaging! Al met al is het nog aardig goed gelukt allemaal! Niemand is boos wakker geworden! De volgende ochtend hebben we nog aan iedereen gevraagd of ze last van ons hadden en niemand had het gemerkt op 1 na. Hij zei: ben wel wakker geworden maar jullie deden ontzettend goed je best om zo stil mogelijk te doen terwijl het overduidelijk was dat jullie een paar biertjes te veel op hadden dus het geeft niets. Dat is mooi om te horen toch! We waren trots op onszelf!