(origineel bericht op be-more.nl)
Klein lichaam, grote ogen
Een paar hele grote ogen kijkt me aan. De hele tijd. Alle bewegingen die ik maak worden gevolgd. Het zijn de ogen van een jochie van 5 jaar die momenteel bij mij op schoot zit. Ik kan hem dragen als een baby, zo klein is hij.
Vrijdagavond 23u is het inmiddels. We zitten op het politiebureau waar het jongetje door de buren is gebracht. Moeder is er inmiddels ook en we zien haar voor onze neus in een cel gestopt worden voor verwaarlozing van haar kind. Even terzijde, moeder is 19 jaar. En ja, haar zoontje is 5…
Een paar hele grote ogen kijkt mij aan, en de rest van alle mensen die inmiddels om hem heen zit. Drie politiemannen, drie buurvrouwen en vijf mensen van Bobbi Bear, waaronder Lieke en ik zitten nu samen met hem in het ziekenhuis. De politie is in dit soort gevallen verplicht om het kind naar het ziekenhuis te brengen. Dit is dan wel het overheidsziekenhuis. Hier wil je serieus niet dood gevonden worden. Wanneer we door de gangen lopen liggen daar overal mensen in stoelen of in ziekenhuisbedden te slapen. Waarschijnlijk zagen ze een leeg bed en zijn ze er gewoon in gaan liggen.
Zaterdagnacht 0.30u is het inmiddels. Ons jochie wordt door de dokter onderzocht. Hij hoest heel veel en we zijn bang dat hij Tuberculose heeft. Wanneer Lieke met hem terugkomt uit de kamer zit er ineens bloed aan haar broek. Dat is waarschijnlijk nog van een vorige patiënt die op de stretcher heeft gelegen. Er ligt namelijk ook nog opgedroogd bloed op de grond en een spuit.
Na het onderzoek bij de dokter worden we doorgestuurd naar een andere afdeling voor een röntgenfoto. Wanneer we hier aankomen zitten er al aardig wat mensen te wachten. We horen dat ze al meer dan een uur wachten. Wij hebben hier geen zin in en een paar van ons gaan meteen op zoek naar iemand die de foto kan maken. Ze vinden iemand en binnen 15 minuten is iedereen op de foto geweest. Dit is typisch voor dit ziekenhuis. Wanneer je de dokters, zusters of wie je dan ook nodig hebt, moet je ze achter de broek aan zitten wil er wat gebeuren. Anders kun je heel lang blijven wachten. En wanneer er een blank persoon vragen gaat stellen, komen ze nog iets sneller in actie.
Met het complete dossier, inclusief foto, lopen we weer terug naar de eerste hulp waar het jochie voor het eerst werd onderzocht. Hier blijft hij vannacht slapen. Helaas zijn er bedden te weinig, dus zal de buurvrouw samen met hem op de stoel moeten wachten tot er meer bedden komen. Waarschijnlijk 4u vannacht. Morgen zal er verder actie worden ondernomen.
Wij liggen uiteindelijk 3u ’s nachts in bed. Om 7u gaat de wekker alweer. We zullen de buurvrouw gaan aflossen in het ziekenhuis. Hier horen we dat hij inderdaad Tuberculose heeft. Hij krijgt er al medicijnen voor en ligt op een aparte kamer. Later op de dag zal hij naar een Ward room verplaatst worden. Jackie vertelt dat de hoofdzuster een goede indruk op haar maakt (op ons ook hoor) en dat we ook alleen de visite uren kunnen komen, maar Debbie en ik besluiten om met z’n tweeën bij het kind te blijven. We laten hem hier niet alleen liggen. En wat zijn we blij met deze beslissing. Want in 7u tijd is de dokter even geweest en heeft een zuster een keer iets met zijn medicijnen gedaan, maar daar blijft het ook bij. Wij hebben inmiddels, met ons kapje voor de mond, twee keer zijn bed en hem zelf mogen verschonen vanwege een poepluier (diarree) en hem voorzien van eten en drinken. Omdat zijn eigen kleren zo smerig zijn hebben we hem maar een t- shirt van Debbie aangetrokken. Iedere keer lopen we weer naar de zusters, die met z’n allen aan het kletsen zijn, om te vragen om nieuwe lakens, handschoentjes, luiers. Zij kijken ons vervolgens aan alsof je ze vraagt om een hunebed te bouwen, maar geven het uiteindelijk wel. Ongelofelijk…
Wanneer de andere meiden komen, brengen ze kleertjes voor het jochie mee. Gelukkig kan hij eindelijk iets warmers aan. De kleertjes zijn wel iets te groot voor hem. Kleertjes voor een 2 a 3 jarige, hij is 5…
Twee grote ogen kijken mij en Debbie aan. Zaterdagmiddag 15u in de Ward room. Geen enkele emotie op het gezicht. Totdat we hem met een balletje laten spelen in bed en die op de grond valt. Dan verschijnt er voor het allereerst in alle tijd dat we met het kind zijn een emotie. Een grote glimlach. We krijgen er een brok van in onze keel. Hier doen we het voor!
<strong>Feitjes
</strong>-De tweede periode is afgelopen week begonnen. We hebben afscheid moeten nemen van Mitty, Kirsten en Hanneke en hebben sinds dinsdag Jill en Ilse erbij. En Tom, de Vlaming, die voor Let us work werkt, maar bij ons is ondergebracht.
-De afgelopen twee weken is het ontzettend druk bij Bobbi Bear. Er blijven maar nieuwe cases binnen komen. We maken lange dagen, maar je krijgt hier zoveel energie van. Lekker knallen dus!
Eén van de cases is trouwens een granny van 93, hoezo werk met seksueel misbruikte kinderen. Ik ben er al wel achter gekomen dat Bobbi Bear veel meer dan alleen maar seksueel misbruikte kinderen doet. Overvallen, scheidingsperikelen waarin kinderen heen en weer worden geslingerd, verwaarloosde kinderen, etc. Heel interessant en gaaf om dit allemaal te mogen zien en mee te werken.
?