(origineel bericht op be-more.nl)
Kerst in Malawiaans ziekenhuis
Sinds mijn vorige blog is er niet bepaald veel goeds gebeurd. Het was vanaf zaterdag een dramatische week voor LIYO en dat resulteert in mijn eerste blog waar meer negatief nieuws in staat dan positief nieuws.
Misschien is het harde stof om te lezen, maar ik wil toch een goed beeld geven van de gebeurtenissen (ook om vragen te voorkomen). Hopelijk is dit de enige blog die zulke taaie stof meebrengt. Succes!
<strong>Begrafenis op zondag</strong>
Zoals ik in mijn vorige blog had verteld is de moeder van een van de LIYO members (Amigo) zaterdag overleden. Hier is het gebruikelijk dat de dag daarna meteen de begrafenis is. Omdat we Amigo wilden steunen zijn we met alle azungu’s van het project naar de begrafenis gegaan. Zijn moeder woonde ongeveer 2,5 uur van Zomba af en aangezien ze daar begraven werd vertrokken we zondagochtend vroeg richting de begrafenis. Helaas konden niet alle LIYO members mee naar de begrafenis, omdat de reis te duur was voor een aantal van hen, dat is toch eigenlijk bizar omdat het maar om een paar euro gaat. Toch kunnen wij dit als azungu’s niet aan hen geven omdat we dan een soort geldboom worden.
De ceremonie van de begrafenis was gewoon voor het huis van Amigo’s moeder, voor ons vrij bizar, maar voor Malawiaanse begrippen heel normaal. Toen we om 10 uur aankwamen zaten er al flink wat mensen rondom het huis op de grond, er was heel duidelijk te merken dat hier een begrafenis plaats ging vinden. De begrafenis ging pas om 1 uur beginnen, dus hadden we 3 uur waar we eigenlijk ook niets konden doen.
De verdeling tussen mannen en vrouwen was de hele dag heel sterk aanwezig, de vrouwen waren aan het koken in de ochtend, terwijl de mannen niets deden. Slechts een beperkt aantal mannen waren het graf op de begraafplaats aan het graven. Ook het ‘wachten’ voor de ceremonie was geheel verdeeld, de mannen zaten bij de mannen en de vrouwen bij de vrouwen.
Het was wel erg mooi dat er eigenlijk bijna constant gezongen werd rond de kist in het huis, hier waren wel alleen maar vrouwen.
De ceremonie begon stipt om 1 uur en begon met veel zang. Er waren een flink aantal priesters aanwezig van verschillende kerken en een tiental dames die overkwamen als een soort nonnen. Er was veel zang tussendoor, maar ook ontzettend veel preken door de verschillende priesters. Helaas was alles in het Chichewa, dus konden wij azungu’s er niets van meekrijgen. Toch zag de manier waarop alles gebeurde er erg mooi uit.
Het bizarre was dat er ontzettend veel mensen waren verzameld om het huis, en Amigo en zijn broers en zus stonden totaal niet centraal in de ceremonie. Amigo zat om een hoekje, waar hij niets van de ceremonie kon zien. Dit vond ik toch wel een van de meest opmerkelijke dingen van de begrafenis. Tijdens de ceremonie heeft de familie helemaal niets gedaan.
De ceremonie duurde zeker 2 uur en dat was voor mij echt ontzettend lang, iedereen zat namelijk op de grond en ik kon echt niet stil blijven zitten. Ik kon niet wachten om te gaan staan, want ik vond het vervelend voor de mensen om me heen dat ik steeds een andere zithouding aannam. Na de ceremonie gingen we met alle mensen in een tocht naar de begraafplaats. Toen was pas echt duidelijk hoe ontzettend veel mensen er aanwezig waren, want de stoet was misschien wel 200 meter lang. Er werd ook constant gezongen tijdens de tocht, wat toch wel een bizar mooie sfeer gaf.
Bij de begraafplaats werd wederom de scheiding tussen man en vrouw heel duidelijk, de mannen en de vrouwen zaten gescheiden, beide aan een andere zijde van het graf.
Na wederom wat preken van de priesters, kregen een aantal mensen de kan om even bij het graf te komen, nadat deze was dichtgemaakt. Dit was het enige moment waar Amigo betrokken werd bij de hele begrafenis. Dit was dan ook het enige moment waar hij zijn emoties volledig kon uitten. Ik werd hier zelf ook emotioneel van, want het is echt bizar dat een jongen van 23 zijn vader en moeder al heeft begraven en nu verantwoordelijk is voor zijn broertjes en zusje. Hij moet nu voor inkomsten zorgen dat zijn broertjes en zusje naar school kunnen, kunnen eten, onderdak hebben etc. En ik moet er niet aan denken dat iemand op die leeftijd zijn beide ouders heeft begraven. Het klinkt misschien raar, maar het was toch wel erg mooi dat ik zo’n emotionele gebeurtenis heb mogen meemaken. En voor zover ik het mee heb kunnen krijgen was het voor Amigo een goede steun dat wij erbij waren.
<strong>
</strong><strong>Opgenomen in het ziekenhuis</strong>
Maandag begon, na een bizarre zondag, eigenlijk als een hele normale dag, we gingen een ruimte van de nieuwe office van LIYO schilderen. Het was eigenlijk alleen de grondverf en voor Nederlandse begrippen was het echt ontzettend lelijk. Na een half uur schilderen hadden we al toegegeven aan het lelijke Malawiaanse resultaat, maar wij willen als Nederlanders ook eigenlijk te snel al goed resultaat zien. Na een ochtendje schilderen konden we weer terug naar het vrijwilligershuis om lekker te lunchen.
’s Middags stond er vrij weinig op het programma dus konden we lekker relaxen. Rond een uur of 2 a 3 ging het bij mij eventjes mis; even mijn lunch er weer uitgegooid in een emmertje. Toen mijn lunch er helemaal uit was voelde ik mij eigenlijk weer goed dus ging ik verder relaxen in mijn bed. Toch kwam er na een tijdje wederom wat maaginhoud naar boven en begon ik mij steeds slechter te voelen. Aan het einde van de middag was het zo ver; diaree erbij, vanaf dat moment ging het steeds slechter. Diaree en overgeven, en dat dan ook nog eens tegelijk… Dat kon dus ook niet goed gaan, de details kunnen jullie verder zelf wel invullen. Gelukkig zijn er super lieve medevrijwilligers op het project die mij verder konden helpen. Maar twee emmertjes op een kamer die ieder half uur tegelijk gevuld worden omdat ik 3 druppels water had gedronken ging ik niet trekken, ik was totaal aan het uitdrogen en ik kon er niets aan doen. Het begin van de avond zag ik het echt niet meer zitten; ik werd naar het ziekenhuis gebracht.
Bij het ziekenhuis uitgelegd wat er aan de hand was en mijn bloed werd meteen getest. Gelukkig was het geen malaria, maar het was wel een stevige bacterie. Omdat ik ook nog eens uitgedroogd was moest ik zeker in het ziekenhuis blijven; een prachtige kerstavond. Onze huispapa Felix bleef heel de nacht bij me en dat was toch wel heel erg fijn. Voor het eerst in mijn leven moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven; en dat nog eens in Malawi ook… Het ziekenhuis was overigens helemaal niet verkeerd, alles zag er gewoon hygiënisch en netjes uit, maar daar is het ook een private clinic voor.
Het infuus deed ontiegelijk veel pijn toen hij erin ging, maar het was wel een super goed idee dat ik daarmee weer een beetje vocht in mijn lichaam kreeg. Die gedachte maakte me al meteen een stuk beter voelen. Na wat medicatie en antibiotica voelde ik me al een stuk beter en zag ik alles weer positief in; het smsje kon verstuurd worden naar de medevrijwilligers ‘Nemen jullie morgenochtend mijn hardloopschoenen mee? Ik ga morgenochtend hardlopen met Felix’.
De nacht duurde lang, maar ik had wel weer een dagje internet op mijn blackberry besteld, waardoor ik nog een beetje wat te doen had. Slapen was toch een drama aangezien ik niet echt lekker kan slapen met een infuus in mijn hand.
De ochtend daarna werd alles weer getest en werd ik eigenlijk alweer gezond verklaard. Wel bizar dat er op de diagnose ‘Sepsis’ stond, oftewel; bloedvergiftiging. Dat ik daar binnen een dag alweer bovenop ben bevestigd maar weer mijn status als Superos. En ook wel fijn dat ik met kerst toch nog gewoon tussen de gezonde mensen kon leven.
Hiermee waren de gebeurtenissen op kerst nog lang niet voorbij. 1e kerstdag was voor mij natuurlijk nog een hersteldag. Eten ging nog niet zo goed, maar ik kon gelukkig weer normaal drinken en voelde me normaal. Na een dagje mijn was te hebben gedaan en een beetje genieten van de rust gingen we ’s avonds na ons heerlijke kerstdiner (boterhammen met jam) toch nog gezellig chocoladefonduen bij een ander project met alle vrijwilligers van deze maand. Ik kon dan wel niet zoveel eten maar het was toch wel super om toch nog iets te doen met kerst! Ik ging ook weliswaar eerder naar huis omdat ik verrot was, maar het was toch een prima avondje.
’s Nachts werden we rond 4 uur gewekt met wederom negatief nieuws; een van onze medevrijwilligers (Irene) was ziek -> hetzelfde als wat ik had. Midden in de nacht is ze ook naar het ziekenhuis gebracht waar ik ook had gelegen. Helaas herstelt Irene niet zo snel als dat ik deed, want zij ligt vannacht voor de tweede nacht daar. Voor Irene is het haar laatste maand en dit weekend vliegt ze naar huis. Ik hoop dat ze op tijd weer herstelt is.
<strong>Toch een aantal leuke gebeurtenissen sinds mijn vorige blog</strong>
Dit is waarschijnlijk de meest rotte blog om te lezen voor jullie omdat er ontzettend veel slechte dingen in staan, maar daarmee hoop ik dat dit ook de laatste is. Ik hoop dat ik jullie toch nog kan verblijden met een aantal positieve verhalen:
- Zaterdagavond hebben we pizza bij Domino’s gegeten. We hadden 4 salamipizza’s besteld, waarna we na een uur te horen kregen dat er maar salami voor 2 was. Na twee andere pizza’s besteld te hebben (en besloten de salamipizza’s te delen met elkaar) kregen we opeens heel snel onze pizza’s; de salamipizza’s waren koud en de twee andere waren vies. Een beetje jammer.
- De terugrit van de begrafenis gingen we met circa 70 man in een grote ‘kruiwagen’, die we in Nederland enkel voor het vervoer van grond gebruiken, terug. Binnen een kwartier begon het te regenen en we reden ook nog eens gigantisch om. De rit duurde vier uur en aangezien we met z’n allen moesten staan was dit echt de meest bizarre rit ooit. Samen met Irene en Pachalo (een LIYO member) waren wij ongeveer de enige die de lol er wel van in zagen. We zijn daar wel voor gestraft aangezien precies Irene, Pachalo en ik ziek zijn geworden deze week.
- In het ziekenhuis ben ik erachter gekomen dat onze huispapa Felix wel hele grappige geluidjes in zijn slaap maakt. Ook is hij zo alert als een soldaat, want zodra ik de deur naar de wc open deed zat hij rechtop in zijn bed. Een ontzettend veilig gevoel!
<strong>Toch op vakantie</strong>
Gelukkig vertrekken we ondanks deze verschrikkelijke dagen toch nog gewoon richting de Victoria Falls morgen! De auto die we geregeld hadden is inmiddels verruild voor eenzelfde variant maar dan bij een meer betrouwbaar verhuurbedrijf (ook nog eens voor minder geld). Ik heb er echt ontzettend veel zin in! Kerst mag dan misschien wel een beetje in het water zijn gevallen, onze kerstvakantie gaat dat zeker niet! Wij gaan volop genieten van prachtige landen, mooie watervallen, leuke activiteiten en vooral van een onvergetelijke vakantie in een vakantie!
Het is nog maar even afwachten of ik de komende 18 dagen een blog zal schrijven, aangezien we in drie verschillende landen vertoeven en niet weten wanneer we waar internetverbindingen hebben. Dus voor het geval ik jullie niet meer informeer in de tussentijd; alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst! Dat 2013 maar een super jaar mag worden!
Dikke kerstknuffel,
Oscar