(origineel bericht op be-more.nl)
Kaloleni.
Dicht op elkaar gepakt zit ik in de Matatu naar Kaloleni.
Het is bloody hot, en de plastic bekleding op de zitting maakt dat mijn broek in no time doorweekt is. 1,5 uur duurt de rit, eerst weg zien te komen uit de hel van Mombasa, maar dan wordt het landschap prachtig. Heuvels begroeid met palmbomen die elegant wuiven in de wind. Daartussen de lemen huisjes en hutten, scharrelende kippen en loslopende koeien, mensen die het kleine randje schaduw op zoeken.
Dit gebied kennen we goed van de outreach, verschillende scholen die passeren herkennen we….Hier zagen we die tweeling zussen met die rare huid afwijking….Hier woont dat meisje zonder benen….Ach en hier, dat vreselijke kindertehuis…
Ik trek mezelf los van de zitting en slof met Carla en Samuel omhoog langs de zandweg en voel het zand branden door de schoenzolen.
In St Luke’s bush hospital ontmoeten we Agnes, zij is arts, gespecialiseerd in HIV/AIDS counseling en runt vandaag een van haar succesvolle programma’s, de teensclub.50 teenagers, velen wees of verstoten door hun familie, hebben een ding gemeen, ze zijn allen HIV positief en aan ARV’s.( anti virale medicatie.) Agnes spreekt met ieder van hen apart, neemt zn. een bloedtest af, bespreekt de medicatie. Etc.
In een lokaaltje geven 2 volunteers de kinderen voorlichting, vandaag over adherentie, op tijd je medicijnen slikken. Dat klinkt simpeler dan het is……deze vaak jonge kinderen moeten elke dag exact op dezelfde tijd, hun medicijnen innemen, vaak grote pillen, een cocktail van 3 is geen uitzondering. Ze bespreken onderling hoe ze dat doen, je wilt het geheim houden dat je HIV positief bent op school bv. Ik heb al moeite trouw antibiotica kuur af te maken….Laat staan je leven lang aan zware medicijnen.
Ze vertellen dat ze soms het vergeten en dan pillen weg gooien omdat de controle niet klopt. Samuel verteld dat die medicijnen heel duur zijn, en ze eigenlijk zich zelf voor de gek houden.
Op de eerste rij zit een jochie van 5 a 6 jaar, had eigenlijk gisteren moeten komen bij de kids club, hij kan zijn ogen niet meer open houden en ligt op z’n knietjes voor z’n stoel te slapen. De meeste kinderen zijn moe, een lange dag, uren lopen en de hitte eisen hun tol.
Ik geef Agnes 5 Lulu Pads, om weg te geven aan de tiener meisjes. Bij APDK vraag ik nog zo, n frame voor haar poli en ik maak een folder zodat ze meer Lulu pads kan verspreiden.
De terugreis gaat vlotter, in Mombasa stuiten we weer eens op een campagne karavaan die met een hoop herrie het hele verkeer lam legt.
Stram lopen we naar huis, mijn broek en shirt plakken aan mijn lijf, de rand van mijn hoed is bezweet en slaat wit uit. Met moeite hijsen we in ons badpak en genieten van de ondergaande zon in het zwembad van de buren.