Dag forumleden,
Dit is een samenvatting van alle mailtjes die ik het thuisfront stuurde tijdens onze laatste Thailand (en Laos-) reis.
Veel leesplezier!
06-09-2011
Hello luitjes!
Onze laatste dag in Bkk, morgen weer op weg naar Chiang Rai. Dit maal met de vlieger.
Bangkok was weer fantastisch: heerlijk gegeten, lekker geslenterd door de steegjes van deze zotte stad… Maar na zes dagen verlangen we wel weer naar de rust van het noorden!
Gisteren hebben we voor de eerste maal de JJ market (Chatutchak) gedaan, wat een zottenij: alles wat je maar kan bedenken en dan van alles nog eens tien verschillende versies!
Wij waren echter nog meer gecharmeerd door de Or Tor Kor market (aan de andere kant van het Chatutchak park): een ongelofelijk grote voedselmarkt met
een grote foodcourt. De mensen waren hier ook opmerkelijk vriendelijker dan op de JJ market, waarschijnlijk omdat ze heel de dag met eten bezig zijn!lol2
Vandaag nog eens de Wang Lang Market op en een avondje Chinatown.
Tot de volgende keer, dat zal vanuit Chiang Rai zijn.
:dag::dag::dag:
Grts,
09-09-2011
Hey iedereen,
Even een snel berichtje uit Chiang Rai: alles kits hier in ons favoriete Thaise stadje. Scooter gehuurd bij ST motorbikes en elke dag op de baan. De Thaise wegen buiten de steden hier in het noorden zijn een droom om op te rijden: weinig verkeer, goed weer, omringd door groene heuvels en rijstvelden… Echt fantastisch!
Sem en Porn van de Catbar zijn ongelofelijk blij ons weer te zien, ik heb gisteren alweer een avondje met Sem gejamd: veeeel Sanuk in het straatje!
We hadden een foto van onze kat ingelijst en cadeau gedaan (CATbar, he) en nu kan het helemaal niet meer stuk!
Ook even iets gegeten met onze vriend en gids Jimmy op de nightmarket: heel gezellig.
11-09-2011
Weer even online, Marie maakt zich klaar om naar de sundaymarket te gaan (ze heeft nu eenmaal wat meer tijd nodig dan ik;) ).
Ik vrees dat onze isaanplannen in september weer in het water gaan vallen, er schijnt storm op komst te zijn. Misschien toch maar wat langer in het noorden blijven en dan volgende maand in de Isaan verblijven op mijn weg naar Laos. We hadden gedacht om de Mae Hong Son-lus te doen met de motor. Die zwaardere brommer heb ik alweer goed onder de knie en Sem wil me overmorgen leren rijden met zijn Phantom ( heb nog niet eerder met een motor met versnellingen gereden) We zien wel hoe dat gaat.
Vandaag alvast weer een fatastisch mooie tocht gemaakt met de brommer: zonder kaart gereden en uiteindelijk een heel stuk de jungle ingeraakt via een smal zand-en modderweggetje langs kleine akha-en Karendorpjes. Niet de aangeklede toeristendorpjes met inkom, maar gewoon tussen het volk. Ongelofelijk vriendelijke en hartelijke mensen. Wel een intense rit met de brommer!
Gisteren in 1 van de mafste hotels van ons leven geslapen: The Red Rose in Chiang Rai. Denk aan: Disneyland+LSD+condoom en tissues naast het bed…lol2lol2lol2 Grappig voor 1 nachtje, maar daar blijft het voor ons toch bij, hoor.
Ook al krijgt het van die LP-people een hoge rating, het blijft een beetje een ongemakkelijke combinatie: kinderanimatie en schunnige seks…?:retard: Al lopen er hier wel een aantal mannen rond die er volgens ons minder problemen mee hebben, gatsie:mad::finger:
Voor de rest allemaal heel erg bedankt voor de goede wensen!
Tot binnenkort,
Jelle en Marie
link Red Rose hotel (kan je de kamers eens bekijken 
) : http://redrosehotel.info/
13-09-2011
Vandaag valt de regen met bakken uit de hemel, dus veel tijd om even wat mailtjes te sturen.
Gisteren zijn we weer op pad geweest met Jimmy en Gay, onze locale gids en zijn vriendin van vorig jaar. Deze keer verkenden we de heuvels tegen de grens met Myanmar, bezochten een tempel op de top van de Doi Mae Salong en bliezen we uit in een theehuis naast de thee-plantages in de heuvels rond Chiang Rai. Heel mooi allemaal, maar wat ons nog het meest raakte was dat we aan het einde van de tocht niet mochten betalen: Jimmy en Gay zien ons nu echt als hun vrienden, en dit was meer een vrienden-uitstapje dan een rondleiding. Het voelde eigenlijk ook al echt zo aan.
Ze zijn van plan om tegen volgend jaar een Guesthouse uit te baten, dus ik zal jullie later nog wel eens lastig vallen met mijn aanbeveling
Met de regen komen ook weer de kakkerlakken naar boven. Gisteravond in onze badkamer nog een knoert van 5cm gevonden, Marie lichtjes in paniek, dus Jelle, gewapend met douchekop en sandaal op jacht tussen toilet en pompbak. Alleen dacht Jelle niet na over de logische gevolgen van water op de vloer+hectisch gedraai en gespeur naar krioelend gespuis… Gevolg: Jelle patat tegen de grond, hoofd tegen de muur en knie tegen de pompbak. Gelukkig alleen maar flinke hoofdpijn en blauwe plek aan over gehouden.
De Kakkerlak had minder geluk.
Voila, dat was het dan alweer!
Tot binnenkort,
Jelle en Marie
21/09/2011
Hoi iedereen,
Marie en ik willen nu zo snel mogelijk naar Koh Chang om daar nog een weekje op het gemak afscheid te nemen… 30 sept vliegt Marie al weer terug
http://gfx1.hotmail.com/mail/w4/pr04/ltr/i_safe.gif
Ik ga dan waarschijnlijk eerst even langs Ko Pangan, dag zeggen tegen een aantal vrienden aldaar, en dan terug naar Chiang Rai. Van daaruit Laos in.
Jimmy zou me helpen met het kopen en inschrijven van een motor, dat zou het reizen nog wat moeten vergemakkelijken.
Ow en trouwens: Pattaya bevalt ons dus wel degelijk niet… Geen oordeel over de voorstanders ervan, maar wij vinden dit echt verschrikkelijk. Een russische enclave aan de Thaise kust met 3 zaken in overvloed: Hoeren, fastfood en neonlichten. Een volledig gemaakte sfeer, veel vuil, stank, gogo-bars, silicone, massages met happy-ending en dure taxi’s. We hebben nu even internet-verbinding gezocht in de stad en vluchten zo weer naar onze guesthouse.
We vertrekken dus morgenvroeg direct richting Koh Chang, waar we met Wim (een kennis via het internet met een duikschool op het eiland) zeker een Leo of Singha’tje zullen drinken op jullie gezondheid 
Onze gedachten zijn met jullie
Grts,
Jelle en Marie
Dag iedereen,
Onze tijd samen zit er nu bijna op, dus nog even en we moeten elkaar een maand missen.
De laatste week samen hebben we doorgebracht op Koh Chang, een groot eiland net naast de grens met Cambodja.
Ongelofelijk mooie natuur, nog een stuk indrukwekkender dan het eiland dat we vorig jaar op het einde van onze reis bezochten.
Het binnenland bestaat volledig uit dichtbegroeide jungle met de nodige fauna tot gevolg. Op de weg zie je geregeld slangen,
waarvan de gevaarlijkste die wij zagen een groene pitviper (soort adder) was, maar naar verluid vind je hier ook cobra’s, kraits en pythons. (gelukkig) nog niet tegengekomen
En drie dagen geleden bij het opstaan zowaar een aapje voor het raam van onze kamer zien zitten. Heel leuk, onze ramen waren van getint glas,
dus hij kon ons niet zien en heeft daar toch een 5-tal minuutjes ongegeneerd aan zijn staart zitten krabben…
Tof ook om hier met de brommer te rijden: dit eiland is zeer bergachtig, waardoor je heel steile en gekronkelde, maar ook heel mooie wegen krijgt. Echt de moeite!
Wij zijn blijkbaar wel de enige die er aan denken om een helm te dragen, ik zie soms met een bang hart toeristen zonder enige bescherming en enkel flipflops aan hun voeten over de natte banen racen…
We hebben op het eiland veel regen gehad, maar al bij al viel het mee. Zonder regen geen groene jungle om van te genieten. Een nacht is de electriciteit op het gehele eiland zelfs uitgevallen door een omgewaaide boom op een leiding. Het heeft toch een dag geduurd tegen dat we weer stroom hadden.
Bon, nog 1 nachtje op het eiland en dan terug naar Bangkok. De nacht van 29 op 30 september vertrekt Marie dan weer naar Belgie en ben ik alleen voor een maand… Zal toch even wennen worden.
Binnen een aantal dagen kunnen jullie allemaal de foto’s bekijken en de verhalen horen die Marie te vertellen zal hebben!
Tot binnenkort,
Groetjes,
Jelle en Marie.
6-10-2011
Hey iedereen,
Ik heb m’n plannen om terug noordwaarts te reizen een weekje moeten uitstellen vanwege een tropische storm.
Daar maar het nuttige aan het aangename gekoppeld en afgezakt naar Koh Phangan, een eiland aan de oostkust in het zuiden van Thailand waar Marie en ik vorig jaar het einde van onze reis doorbrachten.
In tegenstelling tot de rest van Thailand is het weer hier prachtig geweest: geen spatje regen, veel zon en een verkoelende bries.
Tof om een aantal kennissen van vorig jaar terug te zien, maar toch even wennen om Marie niet naast me te hebben.
Vooral tijdens het eten zit ik soms wat verloren.
Maar goed, ik kan hier niet op het eiland blijven plakken, strandvakanties waren nooit mijn ding. Dus net even het weerbericht gechecked
en het noorden klaart op. Straks boek ik een ticket terug naar Bangkok en vandaar reis ik dan eindelijk weer door naar Chiang Rai, waar ik samen met Jimmyop zoek ga naar een deftige 2dehands motor om Laos mee te verkennen.
De groetjes aan jullie allemaal; Marietje meisie, ik mis je.
Tot binnekort,
Jelle
12-10-2011
Hey iedereen,
Op dit moment zit ik weer even in Bangkok, tussenstop op weg naar het noorden waar Laos lonkt.
Om het zo goedkoop mogelijk te houden sliep ik deze nacht in een guesthouse op Khao San Road.
De prijs was -net als de service- ongelofelijk laag.
Maar ja, een kamer dient enkel om te slapen.
Niet dus.
Straatlawaai van de verschillende nachtclubs rond de guesthouse duurden tot 3 uur. Dan maar weer even
de straat opgegaan, mezelf met een biertje op een terrasje geplaceerd en m’n ogen uitgekeken.
Khao San Road is de buurt waar virtueel alle ‘backpackers’, clubbers, pickpockets, oplichters
en katoys (transsexuelen, waaronder een hoop prostituees) elkaar vinden in een mengelmoes van beats,
openbare dronkenschap en discussies over prijzen voor -al dan niet schunnige- diensten.
Ideale plaats om eens een uurtje te observeren vanaf de zijlijn. De broeierige hitte is een katalysator
voor zweet, stank en ongedierte.
Kakkerlakken ter grootte van muizen, muizen ter grootte van ratten en ratten ter grootte van katten tieren welig
tussen groezelige biertenten en eetstalletjes. Ik heb te doen met
een stelletje Amerikaanse dames waarvan er net eentje een eerste krioelende metgezel
tussen de tenen van haar open sandalen ontdekt, waarop het gehele stel al krijsend zowaar de aandacht
van de gehele straat trekt.
Op zich een hele prestatie.
Na twee uurtjes toch maar naar bed en uiteindelijk de slaap gevat.
Straks vertrekt mijn vliegtuig naar het noorden. Ik ga liever met de trein, maar vanwege hevige overstromingen
ter hooge van Pitsanulok en Ayuthaya rijden de treinen niet. Blijkbaar had ik zelfs al geluk met m’n nachttrein
uit het zuiden hierheen. En inderdaad: bij momenten reikte het water tot 2 cm onder de sporen en leek het alsof je
over en gigantisch meer voer. Tof, je betaald voor de trein en je krijgt er een gratis boottochtje bij. Complimenten
van de Thaise spoorwegen en het departement watersnood in het regenseizoen.
In Bangkok wacht men trouwens bang af en is men druk in de weer met zandzakken. De hevige regenval in het noorden
en de overstromingen in centraal Thailand zijn nu aan het afzakken naar de hoofdstad en mensen vrezen het ergste.
Het ziet er naar uit dat ik net op tijd doorreis. Ik zal met het vliegtuig over de komende watervloed heenvliegen. In het noorden zelf
is het naar verluid op dit moment weer ok.
In verband met de watersnood heeft de nieuwbakken premier van Thailand alvast haar handen vol. De regering zou onvoldoende
dit en niet genoeg dat… Je kent dat wel. Ik kan me voorstellen dat ze misschien toch liever een jaartje had gewacht alvorens haar politieke kans te wagen. Enfin, genoeg politiek, volgens mij hebben jullie daar in Belgie meer dan de buik van vol.
Bon, mijn volgend mailtje zal uit het noorden komen.
Veel groetjes,
Jelle
17-10-2011
Hey iedereen,
Morgen vertrek ik dus naar Laos, na veel uitstel. Maar de brommer is ok, de nodige papieren hebben ze gratis voor me opgemaakt, plus een brief die ik aan de douane moet tonen waarin de man van ST motorbikes de nodige uitleg geeft. Ze kennen hem blijkbaar aan de grens, hij voert regelmatig brommersuit en in Thailand via Nong Khai en staat op goede voet met de douaniers. Geen extra kosten worden verwacht. Zonder deze documenten zouden zowel de Thaise als de Laotiaanse ambtenarij een fikse bribe verwachten.
Ok, ik ga straks naar de Catbar voor de halve finale rugby tussen Nieuw Zeeland en Australie, schijnt een topper te zullen worden. Veel volk verwacht in de bar en het nodige gehopte moutvocht zal ook wel rijkelijk vloeien.
Rugby is een sport, neen, een fenomeen dat ik hier in Thailand ben beginnen apprecieren. Het is het equivalent van oorlog op het groen. Grote bonken Angelsaksich geweld zonder nek die genadeloos op elkaar inbeuken om het bezit van de meest onmogelijke bal uit de sportgeschiedenis.
In tegenstelling tot American Football, waar de mannen onder zo veel bescherming gebukt gaan dat lopen schier onmogelijk lijkt en er meer overlegd dan gesport wordt, spelen de rugbyspelers hard tegen hard. Enige bescherming: een cup voor de edele delen, hetgeen mijns insziens geheel gerechtvaardigd gezien de nodige misplaatste voeten en ellebogen.
Een match is niet echt een match als er niet de nodige bloedvlekken op shirts, de nodige tanden naast het veld of op zijn minst een of meerdere ogen blauw geslagen zijn. Indien dit niet het geval, mort het publiek in de bar, al zijn de scores van hun favoriete team nog zo hoog.
De meeste spelers hebben trouwens een smoel die doet vermoeden dat ze al een aantal gebroken kaakbeenderen en murw geschudde hersenpannen achter de rug hebben.
Normaal zou dit soort zaken me niet erg interesseren. Voetbal bijvoorbeeld heeft me nooit echt kunnen boeien. Ik geniet doorgaans wel van koers, maar dat heeft eerder te maken met het sentimentele, en ik geniet van een occasionele vrouwelijke tennismatch, maar dat heeft eerder te maken met het hormonale (indien de speelsters in kwestie mijn aandacht waard zijn en boven de 90 decibel uitkomen).
Maar na samen met een Australier, een goeie maand geleden mijn eerste rugbymatch te hebben beleefd ( waarin hij me de regels van het spelgedeeltelijk uiteenzette, geheel zou onmogelijk zijn, aangezien er zo veel zijn dat je een aantal matchen achter de kiezen moet hebben alvorens je weet waarom de arbiter net gefloten heeft), roert deze sport in mij toch een vreemsoortig primitief gevoel.
Ik krijg terstond zin om vuur te maken.
Zonder briquet of ander modern atribuut, welteverstaan.
Zoals de Austalier het zo kleurrijk verwoordde: ‘who gives a fock about soccer, soccer is for sissies!’
Al was zijn verwoording eerder aan de ruige kant, ik verstond wel wat hij bedoelde.
In een primitieve manier, wel te verstaan.
Trouwens, die Nederlanders met wie ik al elke avond in de Catbar zit zijn echt wel grappig! Echt oerhollandse taal, bijna niet te verstaan bij momenten,
't zijn zo een beetje oude rockers die zot zijn van Hans Teeuwen. De 'Godverkut’s en 'JaaaaaaaaAAAAaaaaaAAAAAaaaa’s weerklinken elke avond gevolgd door bulderlach van doorrookte Amsterdammers.
Toffe mensen, zo zot als een achterdeur, ik hou er wel van.
Tot de volgende,
Jelle
18-10-2011
Hey iedereen,
Even een vlug mailtje met een paar foto’s van de brommer waarmee ik Laos intrek:
Hier is ie dan!
Honda Wave, 110cc, 4versnellingen.
Klein, maar stevig, gedeeltelijk omgebouwd voor de wegen in Laos (grotere banden, betere vering, nieuwe luchtfilter,…)
En het kussentje is m’n eigen touch. Ik wil tegen de avond m’n achterwerk nog voelen.
Allez, ik vertrek nu naar Laos. Yessss, eindelijk miljonair! 100 eur is 1.000.000 Kip (raar maar waar, in Laos betaal je in Kippen).
Groetjes,
Jelle
21-10-2011
Hey iedereen,
Ik zit nu in Luang Prabang, de vroegere koninklijke hoofdstad van Laos. Hierover kan ik jullie nog niet veel zeggen, aangezien ik gisteravond na een motorrit van 10 uur
over deels onverharde wegen als een blok in slaap ben gevallen in het eerste het beste guesthouse dat ik tegenkwam. Straks trek ik de stad in en in een volgend verslagje hierover meer.
In totaal heb ik er nu zo’n 600 kilometer opzitten: 100 kilometer van Chiang Rai in Thailand naar de grensovergang met Laos in Chiang Khong. Dar met de boot de Mekong rivier over die de grens tussen
de twee landen vormt. Daarna een kleine tweehonderd kilometer door bergachtig gebied naar het stadje Luang Namtha, niet veel gezien maar goed geslapen. En gisteren 300 kilometer via Uodom Xai
naar Luang Prabang.
De kwaliteit van de wegen hier in Laos, wel … volgens mij is dit geen prioriteit voor de overheid. Grote delen zijn onverhard: simpelweg zand en stenen, en waar er wel asfalt ligt vindt je regelmatig putten
in het wegdek waar je een olifant in kwijt kan. Nu, een dag na de meest intensieve rit, trilen m’n handen nog na en voelt m’n gat als cottage cheese.
Maar het is een kleine prijs die je betaald voor de ongelofelijk mooie natuur. Laos is een bergachtig land, je rijdt als het ware over bergpassen van vallei naar vallei. Op veel plaatsen bestaat de ondergrond
uit karstgesteente. Na uitsnijding door water blijven veelal steile rotswanden over, wat dan weer resulteerd in absurde trompe l’euils: bergen zo steil dat ze lijken over te hellen. Je krijgt het gevoel dat
ze elk moment naar beneden zullen donderen.
En er is veel minder toerisme vergeleken met Thailand. De meeste toeristen reizen in groepen van stad naar stad, of nemen de bus/boot. Op de gehele reis op de baan ben ik geen enkele andere westerling tegen gekomen.
Geen wonder dus dat ik in de kleine dorpjes (en dat zijn er nogal wat: 80 procent van de Laotianen leeft nog altijd van de landbouw) aangegaapt en nagestaard werd. De kinderen reageren wel leuk,
en masse roepen en zwaaien ze; ‘Sabaideeeeeeeeeee!’, en als je dan terugzwaait of claxoneert, breekt er algeheel gejuig uit. Overdag stop ik altijd ergens in een dorpje om een noedelsoepje of iets dergelijk
te nuttigen, en ik moet zeggen, zeer vriendelijke mensen. Iedereen is benieuwd naar m’n brommer (Thaise nummerplaat) en als ik vertel dat ik vertrokken ben in Chiang Rai, is de reactie meestal een mengeling
van ontzag en hilariteit. Tja, voor hen is het moeilijk te begrijpen waarom een Farang (buitenlander) in hemelsnaam met een brommer over de slecht begaanbare Laotiaanse wegen zou willen gaan rijden.
Ik kreeg zo de opmerking van een noedelverkoper: ‘You Farang, Farang have money, why you not take plane?’. Mijn antwoord: ‘Ah, but if I would have taken a plane, I wouldn’t have seen your beautiful village’.
De kerel dacht hier even over na, begon te lachen, gaf me volledig gelijk en haalde z’n fles Laolao boven. Een drankje dat ze hier zelf stoken van rijst en kruiden.
Ik heb toch maar een uurtje gewacht voor ik verder reed, dat spul is sterk, zeg!
Ok, ik ga nu even Luang Prabang verkennen. Morgen neem ik dan de slowboat terug nar Huei Xai (grens met Thailand). Dit duurt twee dagen. Dan weer richting Chiang Rai, waar ik de brommer weer kwijt ben
en dan verder naar Bangkok, waar ik om 00.45, 28 okt het vliegtuig terug naar Belgie neem.
Tot binnekort,
Jelle
26-10-2011
Hey iedereen,
Ah, de Mekong… met een lengte van meer dan 4000 kilometer en een debiet van 15.000 kubieke meter water per seconde is het de
belangrijkste rivier in dit deel van de wereld. China, Myanmar, Laos, Cambodja, Thailand en Vietnam zijn afhankelijk van deze
levensader.
En de voorbije twee dagen heb ik 'm afgereisd met de slowboat van Luang Prabang terug naar de grens met Thailand in Huei Xai.
Een hele onderneming, aangezien ik m’n motor op de boot moest zien te krijgen.
Dacht ik.
Dit was blijkbaar geen probleem, de locale bevolking vervoert zowat alles via deze slowboats. Af en toe zie je ze zelfs passeren met halve
auto’s op het voordek gebonden, gevaarlijk naar voor hellend maar desalnietemin dapper stroomopwaarts voortploeterend.
De locale jongelui zien hier natuurlijk wat extra’s in en bieden spontaan (mits een paar dollar of kip) hulp met het hijsen van m’n
90 kilo zware Honda. Ik geef het grif toe, zonder hun hulp was ik er niet geraakt.
Het is een heel aparte manier om het land verder te ontdekken, je ziet de locale bevolking letterlijk alles doen aan de oevers
van deze rivier: eten, jagen, vissen, slapen, wassen, plassen (het rijmt, maar het is geen grap!), noem maar op.
Nu ben ik na een week Laos terug in Chiang Rai in het noorden Thailand, morgen neem ik een vlucht terug naar Bangkok (treinen
rijden nog altijd niet vanwege de overstromingen in en rond de hoofdstad) en morgenavond vertrek ik terug naar Belgie.
Hoera.
Van 35 graden naar 5 in 12 uren.
Maar gelukkig wacht Marie me op in Zaventem…
Ze heeft al beloofd een dikke trui klaar te houden als ik land.
Zo, dat was m’n laatste verslagje. Ik vond het tof om jullie op de hoogte te houden en hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Ik alvast wel!
Tot een volgende keer,
Jelle
Moeten we zeker nog eens doen.