Hoi Anacondor,
Dank je voor je toelichting, het is me nu geloof ik wel duidelijk wat je bedoelt. Excuses voor de stortvloed… Het is overigens wel een ietwat lastige vraag om te beantwoorden. Het is namelijk voor iedereen zo verschillend wáárom men naar een bepaald land gaat.
Persoonlijk heb ik het nooit begrepen hoe mensen twee weken naar Cuba kunnen gaan en dan alleen maar op Varadero verblijven, met misschien een excursietje of 2 naar Havana. Ongelooflijk. En onbegrijpelijk.
Maar ja, het is waar, de Cubaan heeft het niet gemakkelijk en de toerist heeft behoorlijk wat privileges, die de Cubanan niet hebben, hoewel… Er IS niet veel op Cuba, hoe dan ook! De privileges die er nu voornamelijk zijn, gaan bijvoorbeeld tot de entree van bars/restaurants en zwembaden, maar meestal wordt dit gedaan tegen het seks-toerisme, dat er op Cuba toch ook wel is. Niet fijn, maar dus ook niet geheel onbegrijpelijk. Stranden puur voor toeristen zijn er zeker ook, vaak bij hotels. En toeristen hebben inderdaad andere auto’s, maar dat zijn juist moderne auto’s (die cubanen niet kunnen betalen).
En ja, als je het WILT, dan kun je inderdaad terechtkomen in hun bittere armoede en voel je zeker de onderdrukking door Castro’s beleid. Als je naar Cuba gaat, zul je de vervallen gebouwen zien. En inderdaad, Cubanen mogen zich niet negatief uitlaten over Castro en zijn regiem, that’s comunism. Dat is overigens niet alleen tegenover buitenlanders, maar in het algemeen mogen ze dat niet, maar dat wil niet zeggen dat ze het niet doen!
Wellicht is het geen mooi beeld, maar als je een mooi beeld wilt, kun je inderdaad beter naar een andere plek op de wereld gaan (geen idee welk, want voor mij is er geen mooiere plek dan Cuba).
Dus ja, ook ik ben iemand die zegt, zou willen roepen zelfs, dat je Cuba gezien moet hebben vóórdat Castro weg is.
Waarom? Om het simpele feit dat het land daarna hoogstwaarschijnlijk in één van de vele Amerikaanse vakantieparadijzen zal veranderen…
Ondanks alle ellende die er op Cuba is, is er geen plek op de wereld (vind ik dus) waar het leven puurder is en waar de mensen warmer en vriendelijker zijn dan op Cuba. Naar Cuba ga ik dus zeker NIET voor zon, zee en cocktails, maar dat het een deel is, maakt het des te aangenamer.
Misschien klinkt het cru, maar ik zou haast willen zeggen dat ik JUIST dóór die armoede ga, juist dóór dat beeld. Niet dat ik wil dát ze arm zijn, maar het is door deze situatie dat de mensen zijn zoals ze zijn. Ik schreef het nu ook in mijn laatste column, dat ging over Spanje, maar Andalusia is wat dat betreft wel vergelijkbaar met Cuba. Lang niet zo arm als daar, maar met dezelfde instelling. Als ik ga, WIL ik juist hun leven leven, wil ik delen in hun armoede en als kan misschien ook helpen.
Cuba is uniek, Cuba is anders, Cuba is Cuba.
Mijn ervaring is dat men Cuba of gewéldig vindt, of helemaal niets en meestal niets daar tussenin. Helaas heb ik ook meestal het idee, dat veel mensen niet het echte Cuba hebben leren kennen. Maar durf je dat aan te gaan, durf je mee te gaan met hun leven, dan ja, dan zal Cuba je hart raken, zoals geen enkel ander land kan doen. En die armoede, ja, daar moet je tegenkunnen. Maar als je de mensen daar dus echt leert kennen, openstaat voor hun warmte en vriendelijkheid, dan raak je verknocht. Het kan niet anders.
Liefs,
Carolina
