Interview met Rob: op zoek naar ruimte, natuur en stad in Canada
Rob, op wereldwijzer yukon2010, gaat samen met zijn vrouw en dochter emigreren naar Canada. Na hun vakantie in Canada wilde hij eigenlijk niet meer terug naar Nederland. De combinatie van ruimte, natuur en stad spreekt Rob erg aan. Canada geeft hem een gevoel van vrijheid. Rob hoopt in Canada een betere kwaliteit van leven te krijgen. Wereldwijzer vroeg hem alles over zijn plannen en verwachtingen.
1. Naar welk land ben je van plan om te gaan emigreren?
We gaan naar Canada. Gelet op de grootte van dit land ben je dan eigenlijk nog niet veel wijzer geworden. We gaan naar het Noord Westen, om precies te zijn Yukon Territory. We willen in of nabij Whitehorse (de hoofdstad van Yukon) gaan wonen.
2. Wanneer zijn deze plannen ontstaan?
Ikzelf wilde al heel lang weg uit Nederland maar je weet hoe het (kan) gaan…Tussen droom en daad…staan kinderen, vrienden en een carrière in de weg. Klinkt misschien wat negatief maar dit is zeker niet zo bedoelt. Het is meer dat je opgeslokt wordt door de bezigheden om je bestaan op te bouwen en uit te breiden. Daarnaast vond mijn vrouw Mieke (tot 2008) de landen die we bezocht hebben geen alternatief voor Nederland. Na onze vakantie in 2008, waarbij we in 6 weken 10.000 km door Yukon, Alaska, BC, Alberta en NW-Territories hebben gereden wilde ik eigenlijk niet meer terug naar Nederland. Ik voelde me er thuis en achteraf bleek Mieke dat ook zo ervaren te hebben. Eind oktober 2008 hebben we besloten dat we naar Canada wilden emigreren. Via het internet hebben we eerst wat research gedaan over het hoe en wat en of het voor ons mogenlijk was. Als we gingen wilden we graag als Permanent Resident. Eind november 2008 zijn we in zee gegaan met een bedrijf wat ons begeleid in de aanvraagprocedure. Destijds kon de hele procedure nog 3 soms 4 jaar duren!
Rob
3. Wanneer ga je definitief naar Canada emigreren?
Vlak voor de afgelopen Kerst kregen we te horen dat onze aanvraag was goedgekeurd en dat we onze paspoorten naar de ambassade moesten sturen voor de nodige stempels en begeleidende paparassen. We verwachten ergens eind februari alles in huis te hebben. In theorie kunnen we dan dus vertrekken ware het niet dat er hier nog het nodige afgewikkeld moet worden (verkoop of verhuur van ons huis om maar iets te noemen). De voorlopige planning is ergens in mei as. maar zou ook zomaar een maand (of 2) eerder kunnen. Eerlijk gezegd, hoe eerder hoe liever.
4. Wie zijn je mede-emigranten? Of ga je alleen?
We gaan met ons ‘hele’ gezin. Mieke, onze 12 jarige dochter Frances en ik (Rob). Onze 19 jaar oude poes en cavia van 4 jaar oud kunnen we gelukkig in goede handen achterlaten bij vrienden van ons.
5. Welke formaliteiten heb je en/of moet je nog regelen om in Canada te mogen gaan wonen?
Zoals gezegd, de stempels in onze paspoorten en straks bij de immigratiedienst in Canada onze felbegeerde Permanent Residence Card. Op die merites (Permanent Resident) hebben we ons visum aangevraagd. Het is niet de meest eenvoudige route, en ook zeker niet de kortste maar het biedt ons de meeste vrijheid in Canada (geen baan nodig en je mag je overal vestigen en overal werken).
Links: Frances en Mieke, Rechts: Fish Lake
6. Wat is je motivatie om naar dit land te verhuizen?
Dit is in de afgelopen 2 jaar zo’n beetje de meest gestelde vraag aan ons geweest. Het meest algemene antwoord hierop is dat we denken daar een betere kwaliteit van leven te krijgen. Meer specifiek is het een combinatie van ruimte en natuur naast de ‘stad’ (25.000 inwoners) waar we willen gaan wonen. Whitehorse biedt zo ongeveer alles wat we nodig hebben op het gebied van scholing, uitgaan, medische zorg, huisvesting, sociale leven, werk en de dagelijkse behoeften. Ga de stad uit en je bent in de ongerepte natuur. Wat ook zeker een rol speelt is de verdraagzaamheid en tolerantie van de Canadese bevolking t.o.v. de medemens. Daarnaast verwachten we uiteindelijk meer in balans met werk en ontspanning te komen alhoewel daar in het begin waarschijnlijk weinig van terecht zal komen aangezien we daar weer alles moeten gaan opbouwen. Als laatste speelt ook de uitdaging een rol. Iets heel nieuws opbouwen in een ander land, andere cultuur en andere taal. Misschien komt dat omdat ik in Nederland geen uitdagingen meer zie (in ieder geval geen leuke die mij aanspreken).
7. Wat zijn je verwachtingen ten aanzien van het emigreren?
Wat ik eerder vertelde: een betere kwaliteit van leven. We gaan er niet naartoe om carrière te maken (dat heb ik hier in Nederland al een keer gedaan) maar ons meer richten op het leven in een omgeving waar mens en natuur naast elkaar bestaan en dichter bij elkaar bestaan dan hier in Nederland. Misschien dat het ook te maken heeft met een betere balans tussen spanning en ontspanning. Ook is er de uitdaging om een keer met een ander soort van problemen te maken te krijgen. Bijvoorbeeld hoe overleef ik de winter? (zou dat geen leuke titel zijn voor een boek…?) Wat tenslotte nog meespeelt is (het gevoel) dat je meer eigen verantwoordelijkheid hebt. Iets heel anders dan de verzorgingsstaat wat we in Nederland hebben, maar nu ook weer zo extreem zoals in de USA.
Links: Eerste ritje Ian, Rechts: Road to Fish Lake
8. Wat is de grootste aantrekkingskracht van Canada voor jou?
De mix van verstedelijking en natuur. Het gevoel van ruimte; je loopt elkaar niet zo snel in de weg. Om je een idee te geven: Yukon Territory is ongeveer 11 keer zo groot als Nederland en volgens de laatste telling wonen er ca. 34.000 mensen (waarvan dan weer ca 25.000 in Whitehorse). Het geeft je een gevoel van vrijheid. Daarnaast is natuur ook echt natuur. Echt iets heel anders dan de postzegel grond met een paar bomen zoals hier in Nederland. Wild wat nog echt wild is en waar er genoeg van is. De natuur kan daar -voorlopig- nog haar eigen gang gaan en de mens zal zijn eigen stuk moeten veroveren. Dat concept spreekt ons erg aan. De mens is daar een -kwetsbaar- onderdeel van het geheel. Dat is volgens mij ook de reden dat de inwoners een bepaald soort van saamhorigheidsgevoel hebben ontwikkeld. Soms heb je elkaar gewoon echt nodig. Ik ben eenzelfde mentaliteit vroeger tegengekomen in Zweden, Noorwegen en Finland. Het maakt je op een bepaalde manier ook weer nederig zeker als je ziet dat de natuur soms sterker is dan de mens. Parken of natuurgebieden puilen niet uit met dagjesmensen op een vrije dag of weekend (tenzij je in het hoogseizoen naar Banff of Jasper NP gaat). Je vind elkaar eenvoudigweg niet terug. De mentaliteit van de noorderlingen spreekt ons erg aan. Behulpzaamheid, vriendelijkheid en respect voor medemensen staan hoog in het vaandel.
9. Hoe denk je dadelijk om te gaan met de cultuurverschillen?
Geen idee. We vinden onszelf erg flexibel en hebben doorgaans geen moeite om ons aan te passen. Aan de andere kant wordt het ook aangemoedigd om vooral niet te vergeten waar je roots liggen. Andere tradities en gebruiken kunnen worden gezien als een verrijking van de -Canadese- cultuur. De praktijk zal het uitwijzen maar zelf zijn we vooral nieuwsgierig naar de lokale en landelijke gebruiken. Ca. 20% van de Yukon bevolking bestaat uit First Nation People. Om hier meer mee te maken te krijgen ervaren we ook als een verrijking van ons leven. Tenslotte zal het voor een gedeelte ook neerkomen hoe de winter door te komen. Van kennissen van ons die er wonen weten we dat je er eigenlijk pas echt bijhoord als je een winter hebt meegemaakt. Daar zijn we dan ook erg nieuwsgierig naar. We hebben geen idee wat het is om bij 40 graden (of soms meer) vorst je boodschappen te doen, naar school of je werk te gaan.
*Links: Frances Lake Campground, Rechts: View at Dawson City From the Yukon Ferry *
10. Heb je jezelf al voorbereid op de taalverschillen?
De taal is niet echt een probleem. Mieke spreekt vrij goed Engels; onze dochter heeft een talenknobbel en ik heb op mijn werk een aantal jaar op een internationale afdeling gewerkt waar Engels de voertaal was. Natuurlijk zijn we onze taalvaardigheden wel verder gaan ontwikkelen o.a. door het kijken naar Engelstalige films zonder ondertiteling (is vooral voor onze dochter erg leerzaam geweest) en ik correspondeer veel in het engels met vrienden en kennissen in Canada. Nee, de taal is wel het minste probleem. Voor ons visum moesten we overigens een test Engels en Frans doen. Voor Engels haalden we het maximale aantal punten en voor Frans (lang leve onze vroegere vakanties in Frankrijk en op Corsica) sprokkelden we ook zowaar nog wat punten bij elkaar.
11. Wat zijn je plannen om de integratie met de plaatselijke bevolking soepel te laten verlopen?
Prioriteit nummer 1 is werken, op de voet gevolgd naar het uitzoeken van een school voor Frances. We hebben het geluk dat we daar een aantal mensen kennen en onze ervaring is dat netwerken en geïntroduceerd worden bij alles het beste werkt. Volgens mij weet inmiddels half Whitehorse dat we binnenkort arriveren. Ik heb een jaar geleden contact gezocht met de Visitor Info Centre in Whitehorse met het verzoek een brief van mij te laten circuleren bij emigranten of mensen die er al een tijd wonen. Ik heb daar veel reacties op gekregen en met het gros hebben we nu nog steeds contact. Sterker nog, we hebben zelfs een uitnodiging gekregen om ergens voor een tijd in huis te komen wonen wanneer we op zoek zijn naar woonruimte.
12. Heb je al een huis en baan in dit land gevonden?
Een kort antwoord: nee en nee. Natuurlijk hebben we wel wat kolen op het vuur en we hebben begrepen dat het vinden van werk wel het minste probleem zal worden. In het afgelopen jaar hebben we wel contacten gelegd en gereageerd op vacatures. Met name Mieke (werkzaam in de gezondheidszorg) heeft al een aantal reacties gekregen om vooral langs te komen als we gearriveerd zijn. Een huis is een ander verhaal. De woningmarkt is er op het moment booming helaas. Als we landen op Eric Nielsen International Airport in Whitehorse hebben we op dat moment echter alleen onze tassen en ons netwerk van mensen die we kennen en verder niets. Letterlijk dakloos en zonder baan. Soms lig ik daar wel eens een uurtje wakker van maar het is ook een kwestie van geloof in jezelf, geloof wat anderen in je hebben en qua werk niet te beroerd zijn om onderop te beginnen.
13. Denk je dat je ooit nog van plan bent om terug te keren naar Nederland?
Als ik voor mezelf spreek: erg onwaarschijnlijk maar ik sluit natuurlijk niets uit. Misschien over een aantal jaar een keer voor een weekje ofzo. Voor Mieke ligt dat anders aangezien haar ouders in Nederland achterblijven (mijn ouders leven niet meer helaas). Onze dochter hoor ik er eigenlijk niet over. Ze denkt wel dat ze haar vriendinnen gaat missen maar bedenkt ook dat ze het daar druk krijgt met nieuwe vrienden maken en ze wil graag werken op een ranch in de buurt. Ze is dus volop aan het bedenken wat ze daar allemaal kan en wil gaan doen.
Links bij dit interview:
.
