Sinds een maand weten wij (gezin met 1 kind) dat we welkom zijn als Permanent Resident in Canada. Na het lange wachten tijdens de procedure kunnen we nu dus volop aan de slag met het afronden van ons bestaan in Nederland. We denken ergens in mei as te kunnen vetrekken.
Hoewel we nog steeds liever vandaag dan morgen weg willen merk ik dat het afbouwen van hetgeen we tot dusver in Nederland hebben opgebouwd, me af en toe moeite kost en ik er een ‘dubbel’ gevoel aan overhou.
Ik doel (nog) niet het afscheid nemen van onze vrienden en kennissen, maar zaken van materiele waarde.
Komende week bijvoorbeeld worden mijn auto en mijn muziekinstallatie opgehaald en ik merk dat ik het daar best lastig mee heb. Beide zijn ‘made by Rob’ om het zo maar te zeggen.
Voor beide heb ik hard gewerkt en gespaard en kon ik op een goede dag precies dat kopen wat ik graag wilde hebben. Nu gaat het voor een appel en een ei de deur uit (veel via marktplaatspuntenel).
Als ik niet zou gaan emigreren zou ik er echt niet over prakkizeren om dat allemaal weg te doen. Meenemen is echt geen optie omdat a) mijn auto het daar (Yukon) geen jaar zou uithouden en b) mijn geluidsintallatie qua voeding aangepast zou moeten worden aan het Canadese elektranet. Voor beide geldt: geen garantie in Canada.
Waar ik benieuwd naar ben is
bij degenen die al zijn geemigreerd of ze dat herkennen en zo ja met wat en,
bij degenen die er over denken om te emigreren waar ze denken moeilijk afstand van te kunnen gaan doen.
Ja ik ken het gevoel wel zo’n beetje wij gaan in Nieuw Zeeland wonen en zijn ook druk met inpakken en opruimen. Dan kom je wel eens dingen tegen met een emotie. Maar goed toch maar overheen zetten en gaan. Nou heb ik relatief weinig moeite om dingen weg te doen wat komt omdat we 3 jaar rondgereisd hebben. We hadden dus al geen inboedel meer. Wat we nu weg hebben gedaan zijn borden en wat keukenspullen. Verder blijft een deel ook nog in NL en nemen we alleen de dingen mee die we daar nodig zullen hebben.
Ja, over het algemeen heb ik ook geen moeite om spullen weg te doen, zeker met de emigratie in het vooruitzicht maar bij m’n auto en geluidsintallatie werd er ineens toch wel een gevoelige snaar geraakt. Is blijkbaar heel persoonlijk van karakter bij mij.
Overigens laten we niet alles achter, een aantal dozen met spullen worden nagestuurd als we eenmaal een vaste woonplek hebben.
Wij gaan niets laten nasturen kost 100 euro voor 20 kilo. Wij hebben ook van Singapore Airlines 10 kilo per persoon extra gekregen dus dat is wel erg fijn. Dus wij nemen voor 60 kilo aan spullen mee naar Nieuw Zeeland. Verder daar alles opnieuw kopen. Foto’s zijn tegenwoordig digitaal dus dat is wel erg fijn.
De stereopaniek ken ik inderdaad. Mijn schoonvader had in België (expat) een mooi NAD-set en uiteraard alleen voor 230V. Uiteindelijk besloten toch de hele set mee te nemen en ik heb hem een lijstje met eisen gegeven voor een passende omvormer. Uiteindelijk, na veel zoekwerk, een dikke trafo meegekregen. Loeizwaar, maar eenmaal op z’n plek is dat geen punt. Zijn mooie stereo draait weer als een zonnetje!
Zelf heb ik nog een set verhuisdozen in Nederland staan. Iedere keer als ik, of een familielid, overvliegt, nog wat extra spullen in de koffer. Jammer dat KLM tegenwoordig nog maar 1PC bagage is naar Noord-Amerika, het zet weinig zoden aan de dijk. Zodra ik PR ben, laat ik waarschijnlijk een pallet op de boot zetten. 1 kubieke meter is gelukkig niet zo verschrikkelijk duur (zeker in vergelijking met luchtcargo).
Inderdaad, had even last van ‘stereopaniek’.
Had ook geinformeerd om eea te laten ombouwen maar: geen garantie dus.
Bovendien weegt het spul wat ik heb bij elkaar over de 100 kg (Onkyo receiver alleen al 18 kg en m’n 5 Piega speakers bijna 20 kg elk). Ben bang dat het ipv van een lust eerder een last gaat worden daar.
Heb nu wel een mooi Bose setje gekocht voor aan m’n (nieuwe) laptop .
Dat kan gelukkig zonder problemen mee in de bagage.
Wow… je gaat naar de Yukon. Waar ga je wonen? Fantastisch mooi daar.
Ik denk dat ik er persoonlijk ook moeite mee zou hebben, maar zodra je in de Yukon je leven weer opgepakt hebt ben je dat volgens mij snel vergeten. Een nieuwe stereo en auto is dan snel gekocht. Het zijn ten slotte maar materiele zaken die vervangen kunnen worden.
Ik heb precies hetzelfde gevoel. In juni vertrekken mijn Canadese vriend en ik naar Vancouver en langzaamaan begin ik met het uitsorteren/weggooien/verkopen van mijn spullen. Rustig aan begonnen met het verkopen van boeken (= weinig emotionele waarde), maar als ik er dan aan denk dat ik mijn super appartement zal verlaten en mijn bij elkaar gespaarde meubelen moet verkopen heb ik het toch even moeilijk…
Waarschijnlijk neem ik wel een paar kleinere dingen mee en huur ik een opslag voor een aantal antieke meubelstukken die ik absoluut niet kwijt wil. Maar het moeilijkste vind ik nog het achterlaten van mijn appartement.
De ene dag sta ik te springen om te vertrekken en de andere dag vraag ik me af of ik wel écht wil verhuizen. Ik ga er maar vanuit dat die twijfels logisch zijn. Ik kan tenslotte niet mijn ‘droom’ aan mij voorbij laten gaan alleen maar zodat ik mijn spullen kan houden…
We gaan naar Whitehorse. Kregen vandaag te horen dat kennissen van ons in de buurt een huurhuis voor ons hebben gevonden!! weliswaar op 30 min rijden van de ‘stad’ maar: geen files, alleen af en toe een beer of cariboo.
Precies wat ik bedoel: afscheid nemen, ondanks dat het soms met pijn in je hart is, doe je dan omdat je er van uit gaat dat je er iets anders (moois) voor terugkrijgt. Je kunt dan later wel terugkijken met fijne herinneringen.
Wordt voor jou ook een -definitieve- emigratie begrijp ik?
Geen definitieve emigratie waarschijnlijk, maar wel lang genoeg om niet alle spullen hier te kunnen houden. Het helpt ook niet dat de meeste mensen in mijn omgeving (familie, vrienden) absoluut niet begrijpen hoe ik afstand kan doen van mijn ‘comfort zone’ en dit avontuur aan ga. Dus dat maakt het er ook niet makkelijker op.
Breek me de bek niet open!! We hebben de hele trukendoos open zien gaan.
Van scheldpartijen tot emotionele chantage op onze 12 jarige dochter.
Is volgens mij een kwestie van het niet kunnen/willen accepteren.
Mijn advies: blijf open en eerlijk en begripvol maar laat ook blijken dat jullie vertrek geen punt van discussie is. En dat voor een goed afscheid (van personen) het wel van twee kanten moet komen.
Sterkte en ook veel plezier met jullie voorbereidingen!
Bedankt! Jullie ook veel succes/sterkte/plezier met de voorbereidingen
Het is moeilijk - begrip tonen voor dergelijke frustraties en scheldpartijen. Erg jammer dat het er soms zo aan toe gaat, je zou toch denken dat het belangrijk is om deze laatste maanden leuk contact te hebben. Hopelijk kan ik snel bewijzen dat het niet naïef en dom is om naar het buitenland te vertrekken!
Er is niets naïefs en doms aan om iets nieuws proberen. Die instelling is doorgaans van mensen die niet de moed hebben om het te proberen en kunnen zich dan ook maar moeilijk voorstellen dat jij al die ‘veiligheid’ wil inruilen voor een ‘onzekere’ toekomst.
En bewijzen hoef je naar mijn mening helemaal niets. Je doet het voor jezelf en niet voor een ander. Het ‘bewijs’ volgt vanzelf als blijkt dat je het daar naar je zin hebt en met enthousiaste verhalen komt.
Inderdaad. En het ergste wat er kan gebeuren is dat je een ervaring rijker en een illusie armer wordt. Zelfs dan heb je al meer dan de meesten.
Daarom heet dit ook een avontuur (en de uitslag daarvan staat nooit op voorhand vast).
Hallo verhuizers,
ik ken het gevoel een beetje uit mijn jeugd (ik ben nu 52). Mijn ouders waren nogal verhuizerig en lang niet altijd kon alles mee.
Verder ben ik gewoon “stikjaloers” op jullie. Ik zou zo meewillen, hoewel wij na 31 jaar huwelijk en een eigen woning echt wel het een en ander te verhuizen/verkopen of wat dan ook zouden hebben. Helaas is de kans dat wij in aanmerking komen voor emigratie naar Canada ongeveer 0. Dus wij werken gewoon nog een poosje door en gaan dan tegen die tijd wel kijken of we alles verkopen en vertrekken of het huis aanhouden en hele lange vakanties maken.
Mijn zus is een paar jaar geleden naar Griekenland geëmigreerd en heeft best veel laten verschepen. Zij zei dat de prijs best meeviel. Het ging per vrachtwagen en boot. Ik geloof dat ze van der Spek ingeschakeld had en die was enorm meedenkend. Keurige verpakking, alles netjes opgeslagen in Athene etc.
Allemaal heel veel succes met de verhuizing en ook heel veel succes met het opbouwen van een nieuw leven in Canada.
groetjes
Jolanda
Ach, leeftijd zit ook een beetje tussen je oren. Ik word over 2 weken 49 maar heb door dit as avontuur weer energie voor 10!
Wij hebben ook een eigen woning (ahum, meer een villa) wat goed was ingericht. Inmiddels lijkt het meer op kamperen in je eigen huis en klinkt het hier en daar wat hol. It’s all part of the fun.
Lijkt me een prachtig vooruitzicht. Kunnen jullie in het kort uitleggen waaraan je moet voldoen om een permanent verblijf in canada te kunnen krijgen
Groetjes Ake
1- Je kunt als Skilled Worker een visum aanvragen. Dit is de lastigste en meest tijdrovende procedure. Er worden eisen gesteld aan oa opleiding, werkervaring, het soort werk wat je hebt gedaan, je leeftijd en je kennis van de Engelse (en Franse) taal.
In totaal moet je op een schaal van 100 minimaal 67 punten scoren om in aanmerking te komen voor dit visum. Reken op een doorlooptijd van minimaal 2 jaar.
Sinds kort is er voor de zogenaamde NOC-beroepen een quotum ingesteld.
NOC staat voor National Occupation List en bestaat op het moment uit 520 beroepen.
Zie http://www.workingincanada.gc.ca/report-eng.do?action=display_allnoc
2 - Als Provincial Nominee via een PNP-visum. Elke provincie heeft een eigen programma met eisen. Is gebaseerd op de vraag naar wernmeners uit bepaalde beroepsgroepen en verschilt per provincie. De doorlooptijd van deze procedure is aanmerkelijk korter maar heeft tevens een aantal beperkingen. Je hebt vgls mij een joboffer nodig en geen werk is weer terug naar Nederland (mocht je binnen 3 of 5? jaar geen werk meer hebben).
3 - Als ondernemer, investeerder of als zgn Self Employed Person (denk bijv. aan de vrije beroepen).
4 - Als je in Canada hebt gestudeerd of hebt gewerkt voor een x aantal jaar.
5 - Tenslotte kan je via familie via het zgn Sponsorship een visum krijgen.
Last but not least (voor degen die naar Quebec willen): deze hebben weer eigen regels en voorwaarden.
Van alle bovengenoemde mogelijkheden biedt de Skilled Worker variant je de meeste vrijheid. Geen restricties waar je wilt gaan wonen of welk werk je wilt gaan doen.
Daarnaast zijn er nog ‘snuffelstage’ visa (het WHP program; is ook een topic op het Canada-forum).
'T is nogal een brij van regels en voorwaarden dus ga er een avondje (of wat voor zitten) of bezoek een bijeenkomst over emigreren en werken in Canada.
Ik hoop dat ik je hiermee een globale indruk heb kunnen geven van de mogelijkheden. Mocht je meer willen weten, dan hoor ik het wel.
.