(origineel bericht op be-more.nl)
I’ll be back…
Vandaag was het helaas echt onze laatste dag bij Thamsanqa en moesten we afscheid nemen. Omdat Larisa nog steeds ziek was hebben wij Lulama en de kinderen opgehaald en zijn we naar de creche gegaan. Hier waren Indivile, Sinawo en Nana gelukkig al, maar we vragen ons nog steeds af waar ze gisteren waren. Lulama heeft de creche weer goed geleid, zoals altijd en wij hebben met blauwe verf afdrukken van onze handen op de muur buiten gezet, waar eerdere vrijwilligers dat ook al hadden gedaan. Verder hebben we gewoon ontzettend veel geknuffeld met de kinderen en er een leuke ochtend van gemaakt. Zodra de creche afgelopen was hebben we eerst de drie kinderen bij Cynthia in de buurt afgezet en zijn we weer teruggereden naar de creche. Daarna hebben we Lulama en de kinderen thuisgebracht. Toen gingen we weer terug naar de creche waar Simphiwe was om ons een rondleiding te geven door een buurt volgebouwd met de slechtste krotten in Motherwell. Hij kent hier een hoop mensen en hij helpt ze ook, omdat zij het echt heel slecht hebben. Het was een behoorlijk schokkende ervaring, ongelooflijk dat er echt zo veel mensen zijn die in hutjes wonen die het woord hut niet eens waard zijn.
Als het regent staat alles onder water, er is nooit stroom en geen stromend water en de krotten bestaan uit planken, plastic en oude dekens. Als ze geluk hebben zijn er ook wat golfplaten. Ze slapen met heel veel mensen op een klein oppervlak, hebben geen badkamer en moeten buiten koken. Bovendien ligt elke vierkante centimeter bezaaid met troep, binnen en buiten. Er zijn geen geplaveide wegen en tussen de huisjes liggen bergen met afval. We hebben bij twee krotten binnen mogen kijken. Na hier ongeveer een half uur te hebben rondgelopen moesten we echt terug, we hadden te weinig tijd om langer te blijven. Nu moesten we echt voor de allerlaatste keer afscheid nemen van de kinderen van Zanele’s en Simphiwe’s huis. Twee tissues, een hoop lieve woorden, een afscheidsbrief en een paar goede knuffels verder gingen we op weg naar Lulama. Akhona en Sihle gingen met ons mee. Hier zijn we niet heel lang gebleven, maar we hebben wel goed afscheid kunnen nemen van iedereen. Als derde gingen we naar Cynthia’s huis waar wij wat voor de meiden hebben gezongen en zij ook voor ons. Bovendien hebben we ze ook de foto’s gegeven die we hadden gemaakt tijdens Thamsanqa’s Next Top Model en hier waren ze heel erg blij mee.
Als laatste zijn we naar Nombasa’s huis gegaan waar alle jongens waren op Siphiwe en Simphiwe na, die waren op bezoek bij hun echte moeder en konden daar echt niet weg of wegblijven. Bij dit huis hebben we ook onze handen op de muur gezet en flink geknuffeld. Xolela had een afscheidsbrief voor ons geschreven en er ook bij getekend. Het was heel erg lief wat er allemaal in stond en hij had er duidelijk heel veel moeite voor gedaan. Hij durfde het in eerste instantie niet te geven, waarschijnlijk omdat hij dacht dat we het gek zouden vinden, maar toen hij merkte dat wij het geweldig vonden werd hij heel enthousiast. Het gaat gelukkig goed met hem. Christel en ik hebben Nombasa nog even naar een bankautomaat gereden omdat het vrij ver lopen is voor ze en na nog heel even te hebben gevoetbald moesten we hier ook echt vertrekken. Masixole is eindelijk een beetje uit zijn schulp gekropen en zei zelfs tegen Rosa ‘I’m worried that you’re leaving tomorrow!’. Rond half zeven waren we pas thuis bij Peter en Daphne waar de afscheidsavond was georganiseerd en al een aantal mensen waren. Nog steeds vol van alles dat we vandaag hebben meegemaakt en hebben moeten afsluiten hebben we kort met Laura gepraat. Tijdens en na het eten hebben we vooral met Tia en Louise gepraat, wat een geweldige mensen zijn dat! Morgen gaat Ryan met Simphiwe en Siphiwe naar het Home Affairs Office in PE om geboortecertificaten te regelen voor de jongens, die op dit moment voor de wet identiteitsloos door het leven gaan. Op de terugweg komen ze waarschijnlijk nog even hier langs zodat wij ook van hen goed afscheid kunnen nemen.
Het waren twee fantastische maanden, ik heb heel veel geweldige mensen leren kennen en ben van alle Thamsanqakinderen gaan houden. Een ding is zeker: I’ll be back!