(origineel bericht op be-more.nl)
Iemand letterlijk een poepie laten ruiken…
Kyotera, 17-10-2011
Zo ziet men even geen blog en zo volgen ze elkaar in raptempo op. Ik word al net zo onvoorspelbaar als het land.
Slecht geslapen zondagnacht in de Backpackers. De dode man uit Tanzania liet me nog niet echt met rust. Wel vroeg de wekker, want we gingen een dagje bij BFFF (Blessed Foster Founded Foundation) kijken. Dit is een ander project van Be More dat in Masaka opereert, middenin de Community. Ina, José, Mandy, Nadine en ik werden welkom geheten door de vrijwilligerscoördinator van BFFF, Prince. Prince heet eigenlijk Eduard, maar heeft zichzelf Prince genoemd. Jullie begrijpen, deze man loopt over van zichzelf. Hij deelde de groep op in vier groepen om stoves te gaan bouwen. Stoves zijn kookeilandjes van modder. Echt geweldig ingenieus bedacht en jawel door een Nederlandse vrouw. Tof he? Ik mocht met Ina, Gijs, een local en mijnheer Prince zelf op pad. Prince vertelde mij dat ik met de King of stoves op pad was. Ik zei: ‘Oh, is dat zo? Ik hoorde dat het Augustin was (assistent coördinator van BFFF).’ Hij was niet zo gecharmeerd van mijn opmerking.
Al twee maanden probeer ik Nederlandse spreekwoorden naar het Engels te vertalen, dat lukt aardig, alleen begrijpen de Ugandezen me niet. Mandy zei na twee maanden dat ik daar maar mee moest stoppen. Hoor ik Gijs zeggen tegen Prince ‘You saw water burning’. Een vriend voor het leven. We hebben vier stoves gemaakt en dat is best hard werken in de brandende zon. Na de lunch kregen we een rondleiding over het BFFF terrein. Na de rondleiding zijn de Rakai meiden en de BFFF vrijwilligers naar Kim afgereisd. Daar hebben we gegeten, geborreld en geslapen.
Dinsdag alweer vroeg in de veren, tijd voor de grote najaarsschoonmaak in Kim’s huis. De groep weer opgesplitst en het huis van voor naar achter flink uitgemest. Dat was geen overbodige luxe. Het werd goed duidelijk dat er zeldzaam iemand van twee meter schoon heeft gemaakt bij haar in huis, want op mijn ooghoogte was alles nog net iets smeriger. Het huis van Kim is te vergelijken met m’n eigen kamer. M’n moeder ruimt het op, komt een dag later mijn kamer weer op en het ziet er bijna hetzelfde uit als de dag daarvoor. Het is wel echt opgeknapt hoor, maar je kan goed zien dat er in dat huis geleefd wordt.
Na de schoonmaak en lunch zijn we naar ons project gegaan. Daar hebben de BFFF vrijwilligers een rondleiding gehad. Daarna zijn we naar de Friends Pub gegaan en hebben met elkaar nog een borrel gedronken om de twee gezellige dagen af te sluiten.
Woensdag zijn we weer naar de kliniek geweest. Ina en José hebben bij de polikliniek gezeten. Mandy en ik zijn begonnen met de wardround. In de maleward lag een man van 82jaar. Hij was nogal in de war, af en toe agressief, weigerde zijn medicatie, eten en drinken. 's Nachts had hij zijn spullen gepakt en wilde terug naar huis, het huis waar hij vroeger woonde (6uur hier vandaan)… Wij vroegen aan de arts of de man dementie had. Nee, volgens de dokter had hij een bipolaire stoornis. Toen de verpleegkundige infuus ging prikken, wisten wij zeker dat het echt wel dementie moest zijn. De man moest met vier man vastgehouden worden. Dit doet me denken aan afdeling de Draai in Oudshoorn.
Op de zaal lag een jonge jongen die een ongeluk met de boda heeft gehad. Hij was nogal van de kaart, reageerde niet op vragen en zei enkel dat hij wilde slapen. Er moest een X-Ray gemaakt worden. Ik heb geprobeerd de X-Ray te maken, uiteraard deed ik iets niet goed. Afijn. De X-Ray wordt alleen van de kant gemaakt waar ze denken dat het letsel zit. Een röntgen kost 20.000shilling (= 7euro) en de mensen kunnen meerdere foto’s niet veroorloven. De jongen had waarschijnlijk een schedelbreuk.
Na de X-Ray hebben we geholpen bij de immunisatie van de kinderen. Aan het eind van de middag kwamen Annemarie (vrijwilligster van vorige maand) en Michelle (vrijwilligster van Lwengo) een kijkje bij ons nemen. Ook toen weer op het terras bij de Friends Pub beland, het is hier zo rot…
Donderdag met z’n allen naar Kim vertrokken voor de housvisits. Zoals altijd op donderdag regende het weer. Aangekomen bij Kim zagen we een moeder met kind op de veranda zitten. Dichterbij gekomen zagen we iets afschuwelijks. Een kindje van elf maanden volledig opgezwollen van het vocht door ondervoeding. Het meisje kon haar ogen niet meer opendoen van het vocht en niet meer huilen wegens gebrek aan energie. De handen, armen, benen, buik, hoofd, voeten, alles was opgezwollen. Het meisje was al vijf maanden ziek, maar al die tijd heeft de moeder geen ziekenhuis bezocht. Ze is een keer naar een medicijnvrouw (kwakzalver) geweest in de village. Zij heeft in beide voeten een sneetje gemaakt en daar kruiden ingedaan. Het meisje zou hierdoor moeten genezen. Echt, hoe verzin je het? Dit verzin je toch niet… Ik kan er met m’n hoofd niet bij, hoe dom!!! Toen we het kindje uitkleedden om een foto te maken zagen we ook een hele beurse, opgezwollen vagina. Is dit meisje ook misbruikt? Je weet het gewoon niet. Allemaal waren we wel heel erg aangedaan door dit aangezicht. In de middag wordt het kindje naar Masaka gebracht, naar de malnutrition afdeling. Goh…
Om bodakosten uit te sparen voor Kim hebben Ina en Mandy (ik een beetje) een werkprotocol gemaakt voor de housevisits zodat nieuwe vrijwilligers een beetje geïstrueerd zijn van te voren. Ik heb me vooral beziggehouden met de lunch. De Spanjaarden wilden Spanish omelet maken. Daar zit onder andere gefrituurde aardappel in. Voor 12 man aardappels schillen gaat je niet in de koude kleren zitten. De Ugandese aardappel is klein, hoekig en vol pitten. Wat ben ik Piet van de groenteboer dankbaar dat hij dat altijd 's ochtends deed om vijf uur…
Na de housevisits zijn we naar Masaka gegaan. Veel vrijwilligers zouden daar de nacht doorbrengen wegens activiteiten. Dat leek ons wel gezellig, dus hebben we daar geborreld. Zo gezellig dat we een dansje in de Backpackers hebben gewaagd en zelfs Ina haar voetjes van de vloer liet gaan.
Vrijdag weer terug naar Kim. Kim organiseert ieder jaar een weekend in oktober Childcamp voor de kinderen die ze ondersteund. Onze hulp was welkom. De kinderen kwamen rond zes uur 's avonds aan. Buiten stond een chapati (soort pannekoek) kraam. De kids kregen een muntje en konden zo een chapati kopen om te eten. Erg leuk. Na het eten hebben we buiten gezongen en gedanst (de liedjes zitten de komende drie jaar nog in m’n hoofd). Tijdens het dansen en zingen hoorden we wat gereutel. Een klein meisje van vier jaar stond me daar een partij ongegeneerd scheten te laten. Wij lagen uiteraard in een deuk. Na de dans en zang film kijken. Helemaal leuk voor die kinderen want die zijn geen televisie oid gewend. Na de film gaan slapen.
Zaterdag alweer vroeg in de veren om het ontbijt te organiseren. Na het ontbijt werden de kinderen opgesplitst in twee teams. Het ene team kreeg gele shirts en noemde zichzelf Matooke. Het andere team kreeg rode shirts en kreeg de naam Muchere (rijst). Allerlei spelletjes in estafette vorm werden gedaan. Het is zo mooi om te zien dat die kinderen met helemaal niets en met de simpelste spelletjes helemaal tevreden zijn. Na de estafette hebben we mandalas gemaakt van stenen, gras en bloemen. Toen kon de lunch geserveerd worden. Matooke met bonen. Met zout, avocado en veel ketchup is het goed te eten… Het verven van calebassen (schrijf je dit zo)?) volgde de lunch op. Leuk om de kids creatief bezig te zien. Alex (een Spaanse gast bij Kim) had een pinata gemaakt. De kinderen konden deze kapot slaan/trekken om zich vervolges vol te proppen met snoepjes. Na de pinata werden de kinderen verzocht zichzelf en hun kleding te gaan wassen. Ik denk dat zelfs Kelly, Susanne, Anouk en Ruby bij de handbal sneller zijn als deze kinderen. Het duurde, niet gelogen, uren. Na het baden matooke en bonen als diner en klaarmaken voor de disco. De disco ging van start met stoelendans. Dat blijft toch een leuk spel, goed voor ieder feestje. Ik vind het zo geweldig om die Ugandezen te zien dansen, allemaal hebben ze ritme en kennen ze geen schaamte. Top!
Kim heeft buiten het huis een laterine en in het huis een badkamer met wcpot. De kinderen waren vriendelijk verzocht om gebruik te maken van de laterine. 's Avonds liepen de honden daar los en durfden menig kind niet naar de laterine. Zo ook Kato. Kato heeft epileptie en slikt zijn medicatie niet consequent, als hij ze al inneemt. Hij ging bij Kim binnen naar de wc. Toen ik door de gang liep dacht ik, wat stinkt het hier toch. Mandy dacht daar ook zo over en wilde een raampje openen. Voordat ze het raampje had bereikt, zette haar slippers twee afdrukken in een keurig, naast de pot gedraaide drol. De drol van Kato. Kato wist niet dat er een pot stond en was er netjes naast gaan zitten. GADVERRRRRRRRRR!!! Ik heb het keurig opgeruimd en een half uur later rook het weer naar bloemetjes.
Om tien uur stopte de disco en gingen de kids richting hun matrasje.
Zondag na het ontbijt werd het verboden woord gespeeld en bingo met cadeaus. Fantastisch natuurlijk voor die kinderen. Bingo betekent namelijk cadeautjes. Na de bingo hebben Mandy en ik de Meddle Festival shirts uitgedeeld. Wat waren ze er blij mee, ook weer mooi om te ziein. De vodden die ze dragen zijn rijp voor de prullenbak, dus een nieuw shirt (dat niet stinkt) komt goed van pas. Er is niets zo veranderlijk als het weer, van zon gingen we naar stromende regen. Wat een bui!!! Alle kinderen weer naar binnen, voor de laptop, muziek aan en swingen maar weer. Nadine, Mandy en ik maakten van de gelegenheid gebruik om een douche te nemen in de regen. Korte broek aan, shirtje aan, shampoo en zeep mee en onder de kapotte dakgoot gaan staan. Heerlijk!
Na de lunch gingen de kinderen zich weer opfrissen en kregen ze nog meer kleren en schoenen. Nadat alles eerlijk verdeeld was, werden de kinderen op de boda naar huis gebracht. Het huis van Kim weer opgeknapt en toen zijn ook wij naar huis gegaan… WASSEN, PLASSEN EN NAAR BED!!!
Nog één week kliniek… Voor alles zal een laatste keer gaan komen. Een dubbel gevoel heb ik wel. Heeeeerlijk om weer naar huis te gaan, maar deze ervaring was eenmalig. En dat besef ik ook wel, ik ga hier weg en de kans dat ik hier terug kom is nihil. De mensen waar ik wat mee opgebouwd heb ga ik voor de laatste keer zien. Ik ben benieuwd of ik het droog hou!
Tot volgende week in real life en voor de laatste blog (denk ik)!!!
Dikke doei, x. Britt