(origineel bericht op be-more.nl)
I survived!!!
‘Spoorloos’
Na een zeer bewogen weekend zitten we nu te wachten tot het droog is, zodat we over niet al te glibberige weggetjes naar de in aanbouw zijnde watertank kunnen gaan om deze verder kunnen gaan af te bouwen.
Er is besloten dat het bouwen vandaag niet doorgaat. De wegen zijn te nat, we kunnen dus niet bij de bouwplek komen.
We starten straks met een nieuw project: knoopjes aan de schooluniformen zetten en de eventueel nog te repareren gaten en scheuren stoppen
Bij school in de lerarenkamer aangekomen werden de kinderen gehaald. Je raad het nooit en kwam een hele klas, ca 50 kinderen naar ons toe met hun kapotte knooploze kleiding. Wij zijn dan wel snelle Mzungu’s maar zo snel zijn we nou ook weer niet met repareren.
Het is dankbaar werk en de kinderen zijn blij met hun blouses met knopen
Nu even over het afgelopen weekend:
geweest. Met het busje van Kim, een Nederlandse vrouw die hier woont en ondervoede kinderen opvangt. Heel spannend, omdat Kim het eng vindt om in Kampala te rijden,. Ze waagde zich er nu voor de 2e keer aan. Het verkeer is Uganda is totale gekte. Je kunt zelf nog zo voorzichtig zijn, maar anderen zijn dat niet. Rakelings langs scheren, soms bijna frontaal, maar steeds net niet. Het doel was de vrouwenmarkt, niet waar vrouwen verhandelt worden, maar waar vrouwen hun toeristenspullen verkopen. Het is een heel gezellige, voor Ugandese begrippen goed georganiseerde markt.
Zondags hebben we Withney (Witteny op zijn Ugandees) bezocht: Johanna heeft een paar jaar geleden hier in Lwengo een gezinnetje leren kennen met toen twee kinderen, Whitney en Wycliff. De vader heeft het gezin verlaten en de moeder, Mirjam, is richting Kampala vertrokken. Johanna wist niet ook niet waar zij terecht zijn gekomen en wilde de kinderen dolgraag terug zien om te weten hoe het nu met ze gaat. Na vele telefoontjes te hebben gepllegd is het gelukt Mirjam te traceren en een afspraak te maken voor een bezoek. Het lijkt zo simpel alleen is dat hier dus niet zo. Het is een soort van Spoorloos. Uiteindelijk hebben we een afspraak met Mirjam kunnen maken. Om 9 uur vertrokken we met twee bodaboda’s, waarvan de bestuurder zeker wist waar Nansana, buitenwijk van Kampala, was. Al na 5 minuten had Johanna het gevoel dat hij verkeerd reed, dit is natuurlijk moeilijk te zeggen als toerist in een onmogelijke stad met non-stop verkeerschaos. De boda’s manoeuvreren van links naar rechts tussen het overige verkeer door, voor een auto langs, tussen 2 vrachtwagens door, soms met 5 boda’s strak naast elkaar of tussen de auto en een hoge stoeprand. door Ik ben niet gauw bang maar je houd je hart vast. .Het is een kwestie van knieën dicht tegen de boda aanhouden, anders is er een risico ze kwijt te raken. Toen we hartje stad waren, wist Johanna het zeker, onze bodadriver is een echte Ugandees, nooit zeggen dat je iets niet weet. En als je iets vraagt Yes Yes zeggen…We waren toen al 20 minuten onderweg, toen hij steeds zeggen in welke straat we nu waren: Kampalaroad, Jinja road etc. Johanna probeerde uit te leggen dat Nansana geen straat was, maar een buitenwijk van Kampala. Toen hij het echt leek te begrijpen, wilde hij eerst meer geld. Mooi niet. Eerst veilig ergens gebracht worden en dan wordt je goed beloond. Het had even overredingskracht nodig, maar het lukte. Na hier en daar vragen en bijna een ongeluk gehad te hebben, we schampte licht een auto en een vrachtwagen kwam zo dichtbij dat ik van onze gelukkig stilstaande boda afsprong. Na 5 kwartier werden we keurig afgeleverd waar we hadden afgesproken en belden we Mirjam, de moeder van Whitney, die ons met een andere bodaboda kwam halen. Nog een half uur naar Kawako, een heel klein dorpje op een heuvel in een prachtige natuur en met uitzicht op de 7 heuvels van Kampala. En daar kwam Wycliff al aangerend, helemaal blij met het bezoek van de Mzungu’s
Whitney was helaas heel verlegen, maar zag er gelukkig heel goed uit. Een prachtige meid en volgens Johanna ook flink gegroeid. Ze spreekt al goed Engels. Uit verlegenheid hield ze zich vooral bezig met Babirya, haar jongste zusje, de oudst geborene van een tweeling waarvan Nekato, het tweede geboren kindje na 2 weken is overleden aan ondergewicht en algehele zwakte. De meegenomen snoepjes en koekjes werden lekker allemaal in een keer opgegeten. Dat is wat kinderen doen die ooit ondervoed zijn geweest. Moeder Mirjam verzorgde een luxe lunch, tweewitte boterhammen met margarine en thee gemaakt van regenwater afkomstig van en heel roestig dak, dus voorlopig weer voldoende ijzer binnen! Wij speelden met de kinderen en we hebben een wandelingetje gemaakt. Nog een fotosessie en toen zijn we weer teruggegaan om nog voor donker terug in Masaka aan te komen, want in het donker rijden is hier echt levensgevaarlijk. Op de terugweg naar Masaka zaten we met zijn 15nen gepropt in een public taxi, een volkswagen busje. Ook hier zijn we weer veilig uitgekomen.
Toen we zondag terugkwamen in Lwengo Neyeni wisten de buren allemaal al dat we bij Whitney waren geweest en wilden ze allemaal weten hoe het was. We hebben ze foto’s laten zien. We hebben de moeder van Mirjam, de oma van de kinderen, de moeder van Bosco en Kaluna een foto van haar dochter en de kinderen gegeven en haar laten bellen met haar dochter. Ze heeft ons bedankt voor het feit dat we haar dochter hebben bezocht. Ze heeft ze al meer dan 2 jaar niet gezien. De reis is voor hen te duur, al is het maar 23.000 shilling enkele reis, dat is nog geen 8 euro. Weebale.