(origineel bericht op be-more.nl)
Home sweet Home.
Home sweet Home 
2 dagen koester ik me al weer in de warmte van het thuisfront. De zon schijnt en de crocussen en sneeuwklokjes bloeien uitbundig. Het gevoel van vrijheid, weer op de fiets boodschappen doen en frisse lucht inademen, doen me goed na 1 maand in de hitte van Mombasa. Ik merk dat ik moe ben, en slaap uren achter elkaar, zonder oordoppen en fan, in een koele slaapkamer :).
Vorige week donderdag trokken we nog 1x de bush in naar de Shimba Hills en Mwalunganje Elephant Sanctury. Prachtige natuur, in de ochtend nevel doemt een giraffe op, langzaam breekt de zon door en komt het oerbos tot leven. Niet dat we veel zien, de dieren zijn hier een stuk schuwer dan in de grote wildparken. Bij de Travelers lodge, waar we hoopten op een lunch, is het echt vergane glorie, een man met een morsig wit jasje heet ons welkom. Doodzonde, de lodge ligt op een prachtige plek, mooie tent lodges om te slapen staan er zielig bij. Er is niets te krijgen alleen thee en water, voor het eerst kopen we een flesje waar de houdbaarheid datum is verstreken. Gelukkig hebben we biscuitjes bij ons.
Bij de Shimba lodge min of meer hetzelfde, 10 gasten die de lunch gebruiken, we worden nog net niet naar binnen gesleurd. Helaas voor hen, zijn we al verpest met lokaal eten en prijzen en betalen dus geen 1800 ksh of 16 e. voor een karig buffet. Jammer, de recessie slaat ook hier toe.
Vrijdag ochtend stropen we nog 1x de mouwen op in Seaside Hospital, de nieuwe doeken zijn gewassen en we verpakken de allerlaatste sets. De voorraad kast moet worden aangepast. :).
Om 1 uur wacht ons een verrassing…het bijna voltallige personeel is aanwezig om ons te bedanken en Johnson heeft voor iedereen een lekkere Indiase maaltijd laten komen. Ik krijg een kaart met een mooie tekst en een koffiebeker met mijn naam er op een bedankbrief voor het ziekenhuis die de instrumenten geschonken heeft.
Tevreden zitten we op het terras bij Caribou en zippen aan het verse mango sap. Dat zal ik missen thuis. Zaterdag pakken we de tas in, er gaat niet veel mee terug, en genieten in The Reef nog van het heerlijke zwembad, wandelen langs het strand en genieten van de rust.
Bij café Moca ontmoeten we de mannen van de Mobile Clinic, ook zij vinden het jammer dat we niet mee konden dit keer. Gelukkig gaan ze na de verkiezingen weer op pad om de gehandicapte kinderen en hun ouders bij te staan.
“After the election” zo’n beetje het sleutelwoord van deze reis…… Kenya houdt de adem in, wat zal er gebeuren, wie gaat er winnen, en nog belangrijker….blijft het rustig. “Pray for us , for peace.”
Verbazingwekkend hoeveel mensen ons inmiddels kennen, herkennen. Matatu drivers die spontaan gedag zeggen, tuk-tuk drivers die hun hand opsteken en al niet meer proberen ons aan boord te krijgen, wetende dat we goedkoop met de Matatu gaan. Op straat in de binnenstad ineens een hand krijgen van een winkelier waar we ooit iets gekocht hebben, een mevrouw die lacht en iets onverstaanbaars zegt en wijst op haar kind, het zegt me niets maar haar kennelijk wel.
Of we ons niet onveilig voelen, nee eigenlijk niet, geen moment. Daarom doe ik wat ze vragen en pray for peace after the election , en hoop dat Kenya de regering krijgt die het verdient. Net als wij trouwens……
We nemen met gemengde gevoelens afscheid van dr J en zijn vrouw Hellen en moeten vooral beloven terug te komen, er zal altijd plaats zijn in hun huis, zo wordt ons verzekerd.
Het is onwaarschijnlijk stil in Mombasa als we sávonds naar het vliegveld rijden. De laatse marktkooplui sluiten hun stalletjes af, bij de benzine pomp staat een lange rij, hamsteren, denk ik nog, maar nee, men wordt omgekocht om te stemmen…
Een laatste omhelzing, pray for us, zegt Hellen, en Carla en ik verdwijnen achter de schuifdeuren, op weg naar huis.
Ik verlang naar een bruine boterham met kaas…