(origineel bericht op be-more.nl)
Home sweet home
Daar zit ik dan… achter de computer om mijn laatste blog te plaatsen! Dit keer helaas weer ‘gewoon’ in ons kleine (nu lekker zonnige) kikkerlandje!!
Mijn hondenavontuur (zie vorige blog) heeft helaas nog een staartje gekregen… Ik dacht dat ik gewoon de prikkenkuur moest krijgen en dat alles dan oké was. Maar helaas… de marig-injectie die ik schijnbaar ook nog moest krijgen bleek niet in Malawi verkrijgbaar en dus ben ik vorige week woensdag met spoed naar Nederland gevlogen… Toen ik het telefoontje uit Nederland kreeg dat ik halsoverkop weg moest heb ik wel ff een potje zitten janken maar al snel heb ik m’n tranen weggeveegd, m’n glimlach weer z’n werk laten doen en juist genoten van de laatste uren in dit prachtige land!!
En ook al was er geen tijd meer om écht afscheid te nemen van alle lieve mensen en kinderen. Juist die laatste middag in Chinamwali was heel bijzonder en voor mij een mooie afsluiting van deze bijzonder periode…
<em>Woensdagmiddag 16 mei: </em>
Nog even een laatste rondje om wat huisbezoeken te doen in de community. We lopen langs het schooltje en wat zien we daar?? ‘Onze’ glijbaan staat!! Een rij vol glunderende koppies staan te wachten voor ze het trapje op mogen klimmen. Waarschijnlijk de eerste keer dat ze überhaupt een glijbaan zien… niet voor te stellen voor kinderen in Nederland maar wat is het een feest voor deze kinderen!! Ik geniet volop van al die blije koppies!! Wat voelt het fijn om dit cadeau hier achter te laten!! Dat de kinderen even écht kind kunnen zijn… zoals het hoort…
We lopen verder de community in richting een oude vrouw. (we hebben gevraagd hoe oud ze is maar ze heeft zelf geen idee… haar ouders zijn zoals velen hier vroeg gestorven en niemand kan haar vertellen wanneer ze geboren is)
Op weg naar de vrouw worden we weer overspoeld met azungu- aandacht… over een weekje zal ik dit nog missen 
We komen de oude vrouw babykleertjes geven voor haar pasgeboren kleindochter (de kleertjes had Anna meegenomen vanuit Nederland)
Wat er daarna gebeurd zal ik nooit van mijn leven meer vergeten; het kleine wondertje wordt ‘Suzanne’genoemd!! Wauwwww
Moeder en oma zijn dankbaar dat ze mijn naam mag dragen. Het voelt heel vreemd want ik zie dit zelf als een grote eer… Ze zien het als een ‘gift from god’ dat dit meisje is geboren terwijl wij er waren… Laat ik dan maar hopen dat het echt een geschenk uit de hemel was en dat dit meisje in alle veiligheid en gezondheid op zal groeien…
Het meeste zorgen maak ik me nog om haar moeder… Een meisje van mijn leeftijd wat net is bevallen. Suzanne is ter wereld gekomen door een keizersnede. Na de operatie is haar moeder meteen weer op straat gezet en nu zit ze hier weer in een klein hutje op een betonnen vloer met haar kersverse dochter in haar armen… Als er een camera tevoorschijn komt probeert ze te glimlachen maar ik zie dat het haar niet lukt… heel heftig dit… Ik zal thuis nog vaak een kaarsje branden voor kleine Suus en haar mama…
We bezoeken ook nog de oude man die we eerder medicijnen hebben gebracht en hebben nieuwe medicijnen voor hem gehaald. Hij maakt het door de medicijnen een stuk beter en dat is erg fijn om te zien!!
Via de markt loop ik voor de laatste keer over het inmiddels welbekende pad richting ons huisje. Daar aangekomen bouwen we een klein afscheidsfeestje. Rachel bakt pannenkoeken, we drinken een biertje en er komen wat members langs. Helaas hebben we niet alle lokale members op kunnen trommelen… die zullen morgen horen dat ik al op weg naar Nederland ben… Helaas pindakaas! Gelukkig zijn mijn 3 lieve meiden er en samen hebben we nog een heerlijke avond!!!
<em>Donderdag 03:00</em>
Mijn backpack staat ingepakt klaar. (vanaf nu stinkt m’n backpack trouwens naar een afrikaan die hem de Mulanje op heeft gedragen… en nee, van de afrikaanse zweetgeur word je niet blij!!)
Thonex en een van de guards lopen mee de berg af en natuurlijk zijn An, Mariek en Charelle mee om me uit te zwaaien. Nog een laatste groepsknuffel (wat zal ik de meiden missen!) en dan stap ik in de taxi. Gelukkig kan ik nog wel wat slapen en wanneer de zon opkomt geniet ik van het mooie uitzicht vanuit de taxi.
<em>Donderdag 08:00 </em>
Na een prima taxirit kom ik bij de airport in Lilongwe aan. Natuurlijk is er nog wat gedoe met mijn ticket aangezien ik het niet zelf heb geboekt maar uiteindelijk blijkt dat de verzekering zijn werk goed heeft gedaan en dat er een plekje voor me is in het vliegtuig. Ik heb nog wat moeite met het wisselen van veel contante kwacha’s maar uiteindelijk krijg ik er toch euro’s en dollars voor terug en kan ik zonder zorgen het vliegtuig instappen.
Met tranen in mijn ogen kijk ik vanuit het raampje naar het mooie landschap wat ik achterlaat… Dag Malawi… Bedankt voor deze mooie ervaring… Ik zal je nooit vergeten… En als de honden zich voortaan inhouden zeg ik gewoon; Tot ziens!!
ps: helaas is het internet zelfs in Nederland nog steeds niet mijn beste vriend, hierbij dus maar 1 fototje, hopelijk werkt het internet morgen wat meer mee en volgen er meer!!