Niks mis met een beetje improviseren, maar het is toch wel makkelijk als je enige aanknopingspunten hebt. En gecombineerd met het tamelijk summiere openbaar vervoer beperkt je dat toch wel in je mogelijkheden. Als ik al wist wat er te doen was dan nog was het de vraag hoe danwel of ik er überhaupt kon komen…
Maar desondanks zijn het zeer geslaagde dagen in zowel Yuzawa als Yokote geworden. In Yuzawa nog naar de Ryozeki sake-brouwerij geweest, alwaar ik een rondleiding gehad heb door de directeur himself. Uiteraard zit daar ook een winkeltje bij, maar ik gaf na het proeven al direct aan dat ik alleen kleine flesjes kan meenemen. Dan is de keuze beperkt: de beste Junmai Daiginjo die ze hebben. En vooruit, dan doe ik er ook nog een paar glaasjes bij. Krijg ik nog een set kommetjes en een kruikje bij cadeau, die ik juist had laten liggen vanwege de nogal volumineuze verpakking…
Daarna alvast even naar Yokote voor een eerste dosis Kamakura Matsuri. Maar goed ook, want het is een wat tijdrovend festival, en officieel (maar niet iedereen neemt dat zo nauw) alleen van 6 tot 9 's avonds. En waar het om draait: overal in het stadje staan een soort iglo’s, dan kan je even binnen gaan, en onder het genot van amazake en geroosterde mochi een praatje maken. En sowieso is het gebeuren verspreid over meerdere locaties, als je die allemaal in éé’n avond wil bezoeken moet je je toch haasten. Het is overigens wel een goedkoop festival: je krijgt zoveel eten en drinken aangeboden dat de yatai haast overbodig zijn.
De dag erop verkast naar Yokote, en meteen 's ochtends het volgende festival, Bonden deel 1. Nu presenteren alle teams hun Bonden, een versierde paal welke de dag erop naar een schrijn gebracht zal worden. Er is ook een prijsuitreiking, waarbij opmerkelijk genoeg een flinke bokaal lijkt te winnen. Ik ben vergeten er nog naar te vragen, maar ik gok dat ze gewoon heel creatief categorieën verzinnen zodat iedereen ergens het beste in is…
Daarna even genieten van de reeds negen keer tot Yokote’s beste bekroonde yakisoba, en naar Akita Furusatomura. Ook hier wreekt zich de summiere informatie (Yokote is net iets minder erg dan Yuzawa, maar het blijft behelpen), de bus waar ik op sta te wachten blijkt alleen in het weekend te rijden, en taxi’s zijn ook even nergens te bekennen. Dan maar lopen…wat toch wat verder blijkt dan het leek. Waardoor ik uiteindelijk ook maar een kleine twee uur heb voor het Akita Museum of Modern Art (met leuke exposities over matsuri en foto’s over het leven in de regio een halve eeuw geleden) en het Wonder Castle, met allemaal leuke staaltje optisch bedrog. Voor de uitgebreide souvenirwinkels had ik geen tijd meer, en dat was wellicht maar goed ook…
's Avonds weer Kamakura Matsuri, met mooi de tijd om hetgeen ik de eerste avond nog had overgeslagen alsnog te bezoeken. Meer van hetzelfde op een goede manier. Juist omdat dit festival om interactie met locals draait gaat dit niet vervelen. En wederom volop gratis eten en drinken. En na afloop lekker ontdooien in de onsen van m’n hotel…
Gisteren dan Bonden deel 2. Eerst in parade door de stad, in het begin al rennend met zo’n tientallen kilo’s zware paal, maar nadat iemand dusdanig hard was gevallen dat er een ambulance aan te pas moest komen werd er toch iets rustiger aan gedaan. Echt leuk wordt het pas net buiten de stad, alwaar de Bonden naar een schrijn boven op een berg gebracht moeten worden. En dat dan via een steil en spekglad besneeuwd pad. Iets wat voor mij haast een onneembare vesting leek, tot ik een paar waraji (sneeuwschoenen van stro) aangemeten kreeg, die werkten verbazingwekkend goed. Zowel bij de toegangspoort beneden als bij de schrijn zelf volgt dan een heel spektakel: elk team probeert zijn bonden naar binnen te duwen, terwijl andere teams dat uit alle macht proberen te voorkomen. Mocht dat allemaal nog niet dubieus genoeg klinken: de bonden moet het mannetje voorstellen, de schrijn het vrouwtje…
<div class=“lazyYT” data-youtube-id=“cwcyvzHxi_8” data-width=“480” data-height=“270” data-parameters=“feature=oembed&wmode=opaque”></div>
Na weer m’n weg terug naar het station te zijn geglibberd en m’n 5e portie yakisoba in 3 dagen te hebben verorberd (buiten normale lunch- en etenstijd lijk je haast niks anders te kunnen krijgen in Yokote, maar gelukkig is het ook gewoon lekker) maar weer even improviseren: eigenlijk had ik direct naar Hachinohe door zullen reizen, maar het was me opgevallen dat je weliswaar relatief snel in Morioka staat, maar dat je dan nog bijna 2 uur onderweg bent. Wat blijkt: daar in Morioka heb je een overstap van bijna een uur. Geen zin in, dus hotel in Hachinohe een dag doorgeschoven. Maar andere optie: even de Akita shinkansen vergeten, en het boemeltje van de Kitakami-lijn gepakt, welke naar de gelijknamige stad aan de Tohoku-shinkansen leidt. Even snel buiten het station gekeken, maar het was al heel snel duidelijk dat dat een dooie boel was. Dus maar in in een dwaze ingeving de shinkansen naar Sendai gepakt. Waarom dwaas? Niet alleen omdat dat toch wel weer een stukje uit de richting is, maar vooral ook omdat ik even was vergeten dat Sendai een enorm ruim opgezet station heeft waardoor alle hotels een flink eind lopen zijn, niet zo handig voor een toch vooral logistieke tussenstop waarbij ik uiteraard nog wel even op zoek ga naar lekkere gyutan. Wat dat betreft zou Morioka in beide opzichten toch praktischer zijn geweest.
Maar ondertussen ook nog steeds geen goed idee voor de laatste overnachting, het was zelfs nog heel even in me opgekomen Hachinohe helemaal over te slaan en alsnog naar Tokamachi (Niigata) te reizen voor het lokale sneeuwfestival daar. Maar nee, toch maar weer terug naar het noorden. Ideetje: eerst voor de tweede keer deze reis naar Hirosaki, kan ik daar mooi een tripje naar Goshogawara maken voor de Tsutetsu Stove Train. En dan Hachinohe dus nogmaals een dag doorschuiven. Nou ja, ik stap wel in de trein, en kijk onderweg wel wat ik doe. Klinkt allemaal niet zo spannend, maar probeer dat maar eens te regelen vanuit een trein die door de ene na de andere tunnel sjeest waarbij steeds internet wegvalt. Pas later ontdekte ik dat ik net in een van de weinige treinen zat die niet in Hachinohe stopt, dus eigenlijk had ik daarmee de keuze reeds gemaakt…
Maar goed, Tsugaru Railway Stove train dus. Leuke rit, waarbij ik eigenlijk bij Ashino-koen uit had willen stappen voor een rondje sightseeing, maar op de heenweg de treinrit zelf gewoon te leuk vond om uit te stappen en dus doorgereden ben tot het eindpunt, en op de terugweg zag ik dat plan gedwarsboomd door regen. Maakt niet uit, het ging om de treinrit zelf.
Eenmaal terug in Hirosaki had ik eigenlijk nog wilde plannen voor de avond in gedachten (nou ja, ik wist een goede plek voor nog een late maaltijd), maar nadat ik in m’n hotel even gestrekt was gegaan ben ik direct ruim 3 uur weggedut. Gelukkig toch nog even wakker geworden zodat ik nog even wat praktische zaken als accu’s opladen kan regelen, maar aangezien het nog steeds plenst buiten laat ik het er maar even bij.
Morgen dus Hachinohe Enburi, en overmorgen in één ruk naar Tokyo/Yokohama, en dan zit het er helaas alweer op :crybaby:
