(origineel bericht op be-more.nl)
Het zijn de kleine dingen die het doen!!
Lieve mensen,
Vandaag was een dag met ontzettend veel tegenstrijdigheden, indrukwekkende momenten en bijzonder mooie momenten. De dag die mij leerde dat ‘onze straatkinderen’ vrijwel geen educatiekansen gehad hebben,waardoor een simpel woordje schrijven in hun eigen ZuLu taal vrijwel niet mogelijk mogelijk was…
Bij binnemkomst vanmorgen stonde de jongens in de douche. Dit is een vaste regel binnen I Care gezien de jongens van de straat af komen en men niet weet waar of met wat ze in aanraking geweest zijn. Evenals het fouilleren op smokkelwaar. op het hopecenter is het verboden,wanneer ze terug de straat opgaan krijgen ze hun contrabanden terug.
Wij kregen de taak om een les op te zetten voor deze jongens… Erg leuk en gezellig! Hoewel deze jongens vrij weinig engels kunnen en ook bijna niet bekend zijn met onderwijs zijn ze allemaal erg leergierig en willen ze wel…
Ze zijn trots wanneer het ze lukt om ‘Hallo’ in onze taal uit te spreken! Het is de concentratieboog die maakt dat deze jongens na een half uur hun focus verliezen.
Het verliezen van hun concentratie komt door hun soms wel jarenlange straat leven en de daarbij gebruikte drugs. Het maakt deze jongens van binnen en vanbuiten kapot. Het harde, kille en eenzame straatleven laat zijn littekens achter, zowel zichtbaar als onzichtbaar.
Na deze les ontstonden er ook frustraties/confrontaties en werd de straatcultuur die onder de jongens heerst duidelijk en pijnlijk zichtbaar… Tijd om even naar het park te gaan voetballen. Uitrazen op een bal in plaats van op elkaar;-)
Tijdens de lunch zaten alle jongens apart te eten op de buitenplaats van I Care. Sommige jongens namen wat eten mee en gaven aan dit 's avonds op straat op te eten… Ik had er mijn vraagtekens bij, deze jongens zijn zo verslaafd ik denk dat handel in eten ook kan bijdragen aan hun drugsgebruik…
Een andere jongen vertelde me dat hij al jaren op de straat leeft zonder enig vooruitzicht hij noemde het hard, kil, en wanhopig bestaan daar…en dat I Care voelde als het thuis wat hij nooit gehad heeft… Tsja wat zeg je dan! Ik heb hem even over zijn rug gewreven gezien knuffelen hier ook niet altijd handig/logisch is…
Na het eten was er geen programma meer. Deze boys zijn nu gestart aan hun derde week en komen dus ‘nog echt’ ’ van de straat. Dat maakt dat zij een langer programma nog niet aankunnen…
Ook dat werd naarmate de tijd verstreek pijnlijk zichtbaar door de inhalerende geluiden die de jongens maakte en de vraag wanneer ze terug mochten naar ‘de straat’ , omdat ze dus echt snakte naar hun drugs…
Tegen de tijd dat ze mochten gaan pakte de jongens hun (plastic) zak waarin hun ‘leven’ zat en liepen ze door de poort naar buiten. Heel heel onwerkelijk en een onbehagelijk gevoel bekroop me op dat moment…
Evenlater was het voor ons tijd om te gaan en liepen wij de poort uit naar ond B en B. Tien meter verderop zagen we ‘onze jongens’ hangend op een trapje met hun (plastic)zak en waren het voor ons ‘onze jongens’ die nu weer straatkinderen waren… Dat weten we wel, maar als je ze dan daar op straat tegen komt en ze zeggen je dan nog vriendelijk gedag en wensen je een fijne avond dan breekt mijn hart…
Wat ben ik blij dat er organisaties als I Care bestaan die zich sterk maken voor deze kwetsbare maar mooie donkere snoetjes. Omdat ik bij de familyhouses geweest ben weet ik dat het de wanhoop/angst/eenzaamheid/glazigheid die ik nu in de ogen zie van deze jongens kan veranderen…
En wat is het bijzonder dat ik bij kan en mag dragen aan de eerste fijnere/mooiere/Vul maar in, momenten van hun leven, hun toekomst!!!