(origineel bericht op be-more.nl)
Het Palm Tree gevoel…
Time flies when you’re having fun…nou…dát klopt!
Wat is dit weekend omgevlogen…maar het was ook zó leuk!
Veerle heb ik van de trein gehaald en het weerzien was zó fijn; we hebben mekaar echt gemist! Heerlijk in de tuin bij zitten buurten, foto album van Veerle bekeken en toen kwamen de jonkies; Renske, Miranda en Minka.
Ze gooiden al hun spullen hier in de huiskamer (Veerle was al boven geïnstalleerd; wij waren in Palm Tree ook slaapmaatjes en sommige patronen moet je niet doorbreken) en toen begonnen we met kletsen…en dat stopte eigenlijk…2 uur geleden pas.
Wat waren we allemaal blij om elkaar weer te zien en eindelijk met iemand te kunnen praten die weet/snapt/voelt waar je het over hebt! Voelde zó goed, zó vertrouwd! En ook fijn om dat ook van de anderen te horen…ik dacht al dat ik zo’n emopluis was, dat het aan mij lag! Maar zij hadden er ook last van.
Miranda had tapas gemaakt en we hebben heerlijk zitten smullen. Daarna samen de voetbalwedstrijd zitten kijken…daar zal ik geen woorden aan vuil maken, en toen lekker buiten in de tuin gezeten. De verhalen bleven maar komen; over de kinderen, over Peter en Yvon, over andere vrijwilligers, over de uitstapjes…zoooo veel.
De jonkies gingen toen uit in Tilburg, begeleid door Marco en een vriend en Veerle en ik bleven thuis. Dat was eigenlijk niet de opzet, maar Veerle had zo’n vermoeiende week achter de rug, dat ze buiten al bijna in slaap was gesukkeld. Nou…dan slaan wij het stappen dit keer maar over.
's Nachts werd ik wakker toen de stappers thuiskwamen en ging ik even naar beneden…zaten ze toch gezellig met z’n drietjes op de bank, pyjamaatje aan, beentjes opgetrokken, dekentje om…gezellig te buurten op de bank. In de keuken stond de frituurpan aan… Ik vond dat zo mooi om te zien; ze voelden zich blijkbaar helemaal thuis! Heerlijk toch?!
Dat vond ik sowieso heel bijzonder, dat je gewoon weer doorgaat, waar we daar in Zuid Afrika geëindigd zijn…de klik was er nog steeds en dat voelt heel warm en vertrouwd. Toen de dames 's morgens ook nog tussen Veerle en mij in bed kwamen liggen, was het net 1 grote Palm Tree familie. Klef he??? maar ooohhhh zooo waardevol en zo mooi om mee te maken!
We hebben buiten een brunch gehouden en toen geskyped met Peter en Yvon. We hebben ze maar even gezien, ook Cosy en Jojo…en toen was het beeld weg. We hebben wel een half uur met ze gesproken, ook met sommige kinderen…en dat was super!
Veerle is al plannen voor haar en mij aan het maken…voor volgend jaar…april… uuuuhhhh…tuuuurlijk wil ik dat!! Maar eerst maar eens goed bekijken of dat te regelen valt…
's Middags hebben we lekker in de duinen gewandeld en wel een uur in de zon gelegen en uiteraard…gebuurt! Het mooie vond ik ook om van de jonkies te horen dat ze op eenzelfde manier denken over wat nou écht waardevol is in het leven. Dat ze zo veel reacties hadden gehad van mensen die er niks van snappen dat je zelf geld gééft om daar heen te gaan en “niks”!! terug krijgt!!
Het is heel fijn om dat dan samen te kunnen delen en samen heel goed te snappen dat je er juist HEEL VEEL voor terugkrijgt!! Alleen is dat niet in geld uit te drukken, is het niet tastbaar, kun je het niet laten zien…en dat is voor veel mensen hier best lastig om te snappen.
Na het luieren in het zand hebben we op het terras bij Bosch en Duin gezeten. Daarna huiswaarts om de restanten van de avond ervoor op te eten en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Na een hele dikke knuffel met de jonkies, bleef Veerle nog een half uurtje, omdat haar trein pas later ging. Ik heb haar uitgezwaaid op het station en toen ik terugreed naar huis had ik een heel blij gevoel…het was een super weekend en ik was heel blij om de meiden weer gezien te hebben.
Ik was blij, maar toch had ik tegelijk weer dat treurige gevoel in m’n buik…een gevoel dat er al is zolang ik thuis ben. Apart om te horen dat Veerle dat ook heeft…zou het met heimwee te maken hebben??? Het missen van…
Ik heb dit weekend genoten…en wordt zéker herhaald.
Liefs,
Corine