(origineel bericht op be-more.nl)
Terug in Nederland, een korte terugblik
Een korte terugblik geven op een periode van 4 weken vrijwilligerswerk in Zuid Afrika? Dat gaat me nooit lukken. In de afgelopen periode heb ik zoveel meegemaakt, ervaringen opgedaan, liefde gegeven en mogen ontvangen, dat valt niet te beschrijven in een paar woorden of zinnen. Het is zo groot dat zelfs een boek niet toereikend zal zijn. Helaas is het zo dat wat je voelt als je daar bent niet te beschrijven is, gevoelens zijn gewoon niet uit te drukken in woorden. Je moet het echt meemaken om het te kunnen begrijpen.
De eerste week bij Palm Tree was even nodig om te wennen. 15 kinderen, een huismoeder met haar zoon, Peter en Yvon en dan 4 mede vrijwilligers. Het zijn nieuwe gezichten en nieuwe mensen waarmee je de komende periode samen veel zult op trekken. Voor mij was het eerst lastig om alle namen te onthouden van de kinderen (als je ze nog niet goed kent, lijken ze toch wel veel op elkaar. Als je ze beter leert kennen zie je de verschillen gelukkig wel).
De eerste week was ook om ‘te landen’ op het project. Gelukkig lukte me dat al erg snel en ben ik me thuis gaan voelen bij Palm Tree. Ik wist al snel dat ik een goede keuze heb gemaakt om voor dit project te kiezen.
Tevens hebben wij in deze week een keuze gemaakt welk kind wij 's ochtends les gaan geven. Voor mij was het snel duidelijk, ik wou graag J. gaan helpen. Achteraf ben ik echt blij dat ik voor hem heb gekozen en samen hebben we een leuke en goede band heb opgebouwd. Ik mis hem echt. Vragen als: ‘Where are you going’, ‘When are you going’, ‘today school’? of woorden als: raining, cloudy, look the sun mis ik heel erg. Zo ook het spontane kusje op de wang wat ik in de laatste weken geregeld kreeg.
De tweede week werd het al iets gemakkelijker en kon ik al beter mijn draai vinden. Je weet ongeveer wat je moet doen en het lijkt al normaal te worden. Het is ook een week om na te gaan denken over hoe ik mijn gedoneerde geld wil besteden (hier kom ik in het volgend bericht op terug).
Het weekend was al volgepland. Samen met Amanda ging ik het weekend naar het Hluhluwe park. Een middag er naar toe rijden, vervolgens anderhalve dag in het park rondrijden en tot drie keer toe vier van de Big 5 gezien. Helaas lukte het ons niet om het luipaard te vinden. Een super geweldig weekend!
De derde week hebben we besloten om ook flink onze handen uit de mouwen te steken. Downstairs hebben we een groot gedeelte helemaal opgeruimd, schoongemaakt, geschilderd en opnieuw ingericht tot een activiteitencentrum. De contacten met de kinderen zijn erg goed en ik krijg regelmatig de vraag of ik niet nog even beneden wil blijven om te spelen.
Ook dit weekend is weer volgepland. Met ons vijfen gaan we op weg naar de Wild Coast om ook daar een geweldig weekend te beleven.
De vierde week. Tjee zeg, wat gaat dat snel. Het aftellen begint, terwijl je dat eigenlijk niet eens wilt. De gedachte om weg te moeten gaan, afscheid te moeten nemen van je vriendjes en vriendinnetjes, Ross, Peter & Yvon, daar wil je echt niet aan denken. Het is zo fijn om heerlijk tussen de kinderen te zitten en te genieten van ze. Donderdagavond al de afscheidsbraai voor Jamie en mij, nu komt het echt dichterbij.
Vrijdagmiddag gaan we heerlijk schaatsen met de kinderen en wat een plezier beleven Amanda, de 14 kinderen en ik.
Het is een ervaring om nooit te vergeten. Ik weet dat ik gezegd heb dat ik een keer zou gaan en dat het daarbij zal blijven, maar zeker weten doe ik het niet. Het gevoel wat ik kreeg in Zuid Afrika was zo fijn en goed dat ik toch twijfel om nog eens terug te gaan. Gelukkig nog genoeg tijd om hier rustig over na te denken.
Ik wil alle kinderen, Ross, Steve en Peter & Yvon heel erg bedanken voor jullie liefde en alle leuke en gezellige momenten die ik heb mogen ervaren.
Ik zal jullie nooit vergeten!!