Het aftellen begint erg te korten voor mij (nog 30 dagen), maar regelmatig krijg ik echt last van “nee ik ga toch maar niet”. Ik zie mijn vriend echt erg graag, maar eigenlijk ken ik hem niet. (zie hem voor 1ste maal terug) Wat als het tegenslaagt en hij niet is hoe ik denk dat hij is? Enerzijds hoop ik dat het tegenslaagt omdat het dan in de toekomst vele gemakkelijker gaat zijn (moet ik hem niet meer missen). Maar mijn hart wil zo graag dat alles goed verloopt. Ik weet ook niet wanneer ik hem dan zal terugzien ik weet niet of ik hem nog eens 10 à 12 maanden kan missen.
En wat als het blijft duren (wat ik wel hoop natuurlijk)? Ik ben bang dat een uiteindelijk huwelijk op de klippen loopt en dat er dan gevochten wordt over de eventuele kinderen :s wat als hij dan terug naar Turkije gaat of ik naar België?
Er is gewoon zoveel dat ik niet weet en het maakt me enorm onzeker en bang. Ik praat er wel met hem over en hij weet dat ik bang ben voor vanalles en nog wat (hij moet er soms om lachen:) en stelt me steeds gerust maar woorden zijn maar woorden dus ik denk dat ik pas echt gerust zal zijn als ik hem zie.
Ik reis alleen en verblijf even bij hem thuis (dus zie zijn ouders “spannend”) en dan huren we een huisje. Ik hoop maar dat er niets gebeurd en dat hij het goed meent met me. Ik heb in elk geval voldoende geld gespaard zodat ik in geval van nood op hotel kan.
Al de vooroordelen van iedereen rondom me (en wss bij jullie ook) worden me soms echt te veel. Soms kan ik het zo van me afzetten, maar met momenten ga ik er echt door panikeren. Zoals alle vooroordelen omtrent de Islam (vrouw slaan mag???).Ik ben dan natuurlijk ook weer zo dom geweest om naar de film “not without my daughter” te kijken en wordt er emotioneel en bang van (had dat dus beter niet gedaan), maar ik wil ook niet TE blind zijn voor de eventuele tegenslagen. Voor degene die het nog niet wisten hij werkte als animator (enkel vakantiejob, studeert nog fysica aan unif) in het hotel waar ik verbleef. Dus van die “animator” vooroordelen blijf ik ook niet gespaard
Nog een vraagje naar jullie toe : Is het zo dat de mannen in Turkije sneller naar “drank” grijpen op feesten en momenten van verdriet?
Zo dat moest er even uit
Alvast bedankt om naar me te luisteren
en sorry voor dit lange bericht vol onzekerheid
dikke kus
xxxxx
Zijn er nog mensen die graag hun onzekerheden willen delen? In dat geval ben ik graag een luisterd oor
giet gewoon lekker…!! als hij het niet serieus meende, zou hij je niet bij zijn ouders laten komen…
kijk gewoon hoe het verloopt…
voorlopig nog niet aan trouwen denken je hebt nog je hele leven voor je…!!
Bedankt voor je reactie filiz
en het doet inderdaad echt goed om hier regelmatig mijn hartje te kunnen luchten. Niemand begrijpt me zoals jullie dat doen.
Veel succes trouwens voor binnenkort (jij vertrekt denk ik enkele dagen voor mij :))
Zijn er nog mensen die graag hun onzekerheden willen delen? In dat geval ben ik graag een luisterd oor
[/quote]
heej
ik snap perfect hoe jij je moet voelen. ik zie mijn vriend pas binnen 3 maand terug en ik zit ook vol met twijfels zou ik nu gaan of niet en wat als het niet lukt tussen ons. en nog zoveel andere dingen. mijn vriend zit nu in het leger maar gelukkig heeft hij in september 15 dagen vrij om samen met mij op vakantie te gaan! het zal dan een jaar geleden zijn dat ik hem gezien heb. er staan mij nog spannende tijden te wachten denk ik
van die vooroordelen heb ik ook last maar ik geef je 1 goeie raad luister naar wat je hart je zegt en niet wat een ander u vertelt! de meeste weten helemaal niks over de turkse cultuur of het zijn alleen de negatieve dingen die ze weten!
mijn vriend was ook animator en ik heb dikwijls moeten horen dat ik niet de enige ben waar hij nog contact mee heeft maar kijk na 9 maanden hoor ik hem nog steeds en de meeste van mijn vrienden hebben hun mening al moeten herzien.
dus volg gewoon je hart en je ziet wel wat er komt
Jammer dat je vriend in het leger zit, anders kon je hem misschien eerder zien. De mijne moet zijn dienstplicht nog vervullen, dus dat staat me nog te wachten. Hoe en waar heb je je vriend leren kennen? Wel leuk te horen dat er nog iemand een (hopelijk) betrouwbare animator gevonden heeft
ik denk dat er vele meiden van deze ww in onzekerheid zitten,zo ben ik er ook 1 van.
Je hoort zoveel negatieve verhalen altijd over de turkse jongens.Zijn vaak wel mensen die er zelf geen ervaring mee hebben en denken dat ze het weten.Maargoed als ze zoiets zeggen ga je er weer wel over na zitten denken.
Jullie hebben het over animatoren,mijne werkte vorig jaar in een bar maar dat is net zo erg hoor haha.Nu werkt ie in een hotel.En ook de mijne moet er begin volgend jaar aan gaan geloven"het Leger".Zie er als een berg tegenop en ja hij ook…
Maar ik denk dat de onzekerheid wel zal blijven,totdat je er mischien voor kiest om met elkaar te gaan leven.En dan mischien nog…Maar ik denk dat wij als meiden niet teveel moeten piekeren,we maken ons zelf gek denk ik!
Is inderdaad zo van dat “gek worden”. Mijn vriend zegt me altijd (wanneer ik WEER eens aan het panikeren ben) : “Stop met zo na te denken ! Wat maakt het uit dat ik Turks ben en jij Belgisch? Wat maakt het uit dat de cultuur verschillend is? Het belangrijkste is dat we van elkaar houden toch?” En eigenlijk heeft hij wel gelijk hé
Het is doodnormaal om te gaan piekeren hierover, vooral omdat er zoveel onzekerheden zijn. Je bent verliefd, hebt er geen controle over weet niet wat je moet verwachten etc. en je hoort allemaal negatieve verhalen rondom je.
Ik ben ook onverwacht hopeloos verliefd teruggekomen uit Turkije. Nooit verwacht dat dit bij mij zou gebeuren. Maar we bellen elke dag, smssen elke dag en telkens als ik hem hoor wordt het gevoel sterker. Ik ga over bijna 5 weken naar hem toe en kan niet meer wachten. Ook hoor ik van een vriendin die er nu woont dat ze vandaag met zijn collega heeft gesproken en dat ie heel serieus is en heel vaak met zijn collega over mij praat. Dat is ook fijn om te horen en dan mis ik hem nog meer.
Maar ook bij mij slaat het piekeren soms toe. Wat als ik nu in juli ga en het gevoel wordt alleen nog maar sterker dan het al is, dan moet ik hem weer missen tot september. Wat dan? Trouwen, naar Turkije verhuizen? (Hij wil niet naar NL komen). Hoe moet dit allemaal, wil ik dat wel etc etc. Dan denk ik ook wel eens van, zou het niet beter zijn als het allemaal tegenvalt als ik hem nog een keer zie want dan wordt het allemaal makkelijker, dan hoef ik hier niet meer over te piekeren. Is mijn hart gebroken maar het is dan opgelost? Nee want dat wil ik dan ook zeker niet. Dus eerlijk gezegd probeer ik er maar niet aan te denken, ik steek eigenlijk nu mijn hoofd in het zand voor wat er dan komen gaat als het echt serieus is. Het echte nadenken komt dan wel tegen de tijd dat ik er echt serieus over moet gaan nadenken. Is het een oplossing ? Nee dat niet maar ik weet het ook ff niet. Ik geniet nu nog van het verliefd zijn en kwijt wil ik hem zeker niet! Soms is het net of je een tweestrijd met jezelf voert. Ik ben verliefd en wil bij hem zijn, maar zou het niet beter zijn van niet etc.
ja idd,soms denk je wel eens zou het niet beter zijn als het gewoon fout loopt en we allebij onze weg kunnen gaan.Hij daar en ik hier.Maar dat wil ik absoluut niet en hij ook niet…
Maar ik zou er nooit nog eens voor kiezen mocht het ooit fout gaan,tja je hebt t nooit voor het zeggen natuurlijk,je weet niet wat er op je pad komt,maar ik vind het in ieder geval niet makkelijk een liefde op afstand.En ik denk de meeste niet.
En ja soms geeft het ook weer wel een speciaal gevoel.Wij kennen elkaar nu bijna een jaar en zijn telkens reuze blij als we elkaar zien en een enorme fijne tijd iedere keer.Als je bv met een nl bijna een jaar samen bent heb je mischien al 10 keer barstende ruzie gehad en is alles alweer heel normaal.Nu blijven die verliefde gevoelens veeel langer vind ik.Is mijn mening dan…Ik zou hem voor geen goud meer willen missen.
Maar die onzekerheid blijft,hoe gaat het in de toekomst,en wat spoken ze uit als je niet samen bent?Die vragen blijven altijd,maar dat is niet alleen bij een turkse liefde maar ook net zo goed met een nl…
Tis gewoon dat de turken die in het toerisme werken niet hoog aangeschreven staan,omdat mensen altijd zeggen"ohh die zullen wel meer vriendinnetjes hebben"Daarom piekeren wij meiden gewoon meer denk ik…
hey allemaal,
Sommige turkse jongens in het toerisme hebben idd veel vriendinnetjes! de 1 na de ander. maar dat hang af van hun karakter natuurlijk.
en ook sommige jongens dat in hotels werken komen hun stage daar doen , en die maken dat dan de eerste keer mee dat meisjes hun eigen voor hun voeten goeien,en de meeste profiteren daar dan van!(niet allemaal natuurlijk)
wat ook wel spijtis is zoals in antalya(waar mijn zusje nu is voor 2 weken) word ze zomaar lastig gevallen door turkse jongens die in het russisch tegen haar beginnen, en haar proberen aan te raken enzo…door sommige russische meisjes beschouwen turkse jongens iedereen als hun! (gelukkig was haar vriendje in het winkeltje en stond direct bij haar).
en er zijn natuurlijk ook de mannen die een meisje met geld zoeken, er een paar maanden mee aanpappen en dan beginnen er probleempjes te komen,ik ben ontslagen, ik heb wat geld nodig voor dit en dat maar natuurlijk niet van jou (gewoon om geld te kunnen aftroggelen)
en dan degene die een visum willen.
Maar iedereen is anders. als je een goeie jongen hebt merk je dat wel snel genoeg!
Wat herkenbaar al die verhalen. Ik maak precies hetzelfde mee. Verliefd op een man in Antalya. In het begin was ik ook heel erg onzeker. Hij op een grote stoere bus mooie dames naar hun hotel brengen of vervoeren voor een dagtrip. Hij begreep mij heel erg goed maar uiteindelijk is hij 1 keer een beetje boos geworden omdat ik die twijfel bleef houden. Ook ik heb een nederlandse meid ontmoet die een relatie heeft met zijn vriend. Ze zijn helemaal gek geworden omdat mijn vriend iedere keer weer over mij begon en elke keer mijn foto’s liet zien. Hij is dus supertrots. Mijn advies dus: de turkse mannen hebben over het algemeen een slechte naam maar er zitten gelukkig ook een heleboel goeie tussen. Het zijn en blijven ook mensen. Ik wens iedereen heel veel sterkte in de keuzes die zij nog gaan maken. Ik heb (ondanks ook mijn onzekerheid hoe het zal gaan) mijn keus gemaakt en wil begin volgend jaar naar Turkije vertrekken om daar samen een toekomst op te gaan bouwen.
ik weet niet of ik hem nog eens 10 à 12 maanden kan missen.
6 juli…