(origineel bericht op be-more.nl)
Het leven in Uganda…
Hallo allemaal,
Hier weer een teken van leven:) Vorig weekend ben ik bij Kibale Forest geweest. Dit is een regenwoud waar onder andere chimpansees leven. We zijn lopend het regenwoud ingegaan, dwars door de bush gelopen en wanneer we de chimpansees tegen zouden komen, zouden we daar een tijdje blijven om vervolgens weer terug te keren. De eerste chimpansees die we tegenkwamen, zaten heel goed in de bomen. Hadden wij weer. We kregen bijna pijn in onze nek van het omhoog kijken en die chimpees zaten daar wel best. Gelukkig kwamen ze uiteindelijk toch nog uit de bomen naar beneden. Wat was het toen gaaf! We hebben ze op een paar meter afstand kunnen zien. Echt heel bijzonder om zo dichtbij ze te kunnen komen.
Inmiddels zitten de eerste twee weken met de nieuwe groep er alweer op en zit ik nog maar twee weken op het project om vervolgens nog een week naar Kampala te gaan.
Afgelopen week heb ik voor het eerst een kijkje kunnen nemen bij het agroproject. Dit keer moesten de maisplanten besproeid worden. In Nederland zou hier een machine voor gebruikt worden, maar hier doe je dat gewoon lopend met een soort jerrycan met sproeier op je rug. Terwijl ik hierbij aan het kijken was, kwam er een vrouw naar ons toe of Bas en ik bij haar zieke broer wilden komen kijken. Hij zat binnen in huis en kon al een jaar of vier niet lopen. Hij was wel naar het ziekenhuis geweest, maar daar was niks uitgekomen. Tsja en daar zit je dan… dag in dag uit in of buiten het huis waar je verder geen kant op kan. Het is zo bizar dat je hier het ene moment nog bij een paar stomme maisplantjes staat te kijken en het volgende moment sta je bij een familie in huis en zie je dit! Heftig!
We hebben op het project overlegd wat we voor deze man, Matthias, zouden kunnen betekenen. De projectleider vond het gelukkig een goed plan om hem nog een keer mee te nemen naar het ziekenhuis.
Afgelopen vrijdag zijn Karin en ik met hem meegegaan naar het ziekenhuis. Het was nog een hele klus om hem in de auto te krijgen, want deze mensen woonden op een plek waar de auto niet kon komen. Wij met vier personen Matthias op een fiets getild en de fiets naar de hoofdweg gereden. Onderweg bleek al dat de situatie wel ernstiger was dan we dachten. Hij bleek ook nog eens incontinent te zijn, moest onderweg regelmatig plassen, maar vaak was het dan al net iets te laat. Zo sneu en voor een man van 35 jaar vernederend ook als je dit zelf al niet eens meer onder controle hebt.
In het ziekenhuis zijn uiteindelijk, na uiteraard weer lang gewacht te hebben, foto’s gemaakt. Hieruit bleek dat zijn wervels in het midden van zijn rug te dicht op elkaar zitten waardoor er zenuwen knel zitten. Hij had goede hoop dat Matthias geholpen kon worden, maar daarvoor moest hij wel doorgestuurd worden naar het ziekenhuis in Kampala. Voor Matthias hebben we toen nieuwe kleding gekocht, incontinentiespullen en wat te eten en te drinken, zodat hij en zijn zus de reis naar Kampala goed zouden doorkomen. Het is echt niet te beschrijven hoe dankbaar hij ons hiervoor was! Hij bleef ons maar bedanken. Kreeg er een brok in mijn keel van. Voor ons stellen deze spullen niet veel voor, maar als ik dan zie hoe gelukkig je er iemand mee kan maken dan weet ik echt weer waar ik dit voor doe! Ik hoop zo voor hem dat ze hem in Kampala verder kunnen helpen en hij weer een toekomst kan hebben.
Ja, het leven in Uganda… dit is maar een voorbeeld, maar naast hem zijn er nog zo velen die al jaren met iets rondlopen en hier niet de hulp voor kunnen zoeken die ze nodig hebben, omdat het geld er niet is, vervoer er niet is en bij velen de kennis er niet is over de hulp die ze kunnen krijgen. Het is dan toch wel erg mooi dat we deze ene persoon, ook al is het er maar een, hebben kunnen helpen met iets wat voor ons zo vanzelfsprekend is!