(origineel bericht op be-more.nl)
Het begint te wennen…
Het Afrikaanse leven is toch iets wat je moet ervaren, mensen kunnen je wel vertellen dat Afrikanen niet zoveel hebben met tijd maar je moet het meemaken en je moet je er een aantal keer over frustreren voordat je er mee om leert gaan en het leert accepteren. Zoals een bekend spreekwoord luidt: In Nederland hebben we de klok, in Afrika hebben ze de tijd.
Zo kan het dus gebeuren dat…,
…je om 9 uur klaar staat en de boda-driver nog even moet overleggen, en je vervolgens om 10 uur nog niet weg bent
…je om 5 uur je eten bestelt en je het om half 8 krijgt (2,5 uur wachten is het gemiddelde, geen uitschieter)
…je in de taxi stapt, je vertelt waar je heen wilt, hij eerst nog moet tanken voor precies die afstand, de chauffeur een voorschot moet hebben omdat hij de benzine niet kan betalen.
…als het regent, er niemand op komt dagen
…je 25 keer moet vertellen dat je hier bent om echt te werken en ze je nog steeds heel veel dingen willen laten zien.
…enzovoorts, enzovoorts
enfin, het begint dus te wennen.
Deze week hebben we gelukkiger wat harder kunnen werken na lang aandringen. We hebben een latrine die op instorten stond herbouwd en een aantal stoves gebouwd. De latrine was ingestort doordat er tijdens een storm een grote boom op terecht is gekomen. De stoves worden gebruikt om minder hout te verspillen dan wanneer je op een open vuur kookt.
Aan het eind van de week heb ik ook nog met Frederick en Daniël een potje basketbal gespeeld. Ik had net gedoucht toen hij kwam vragen of ik mee ging, dus naderhand kon ik weer opnieuw douchen want we hebben ons flink uitgesloofd. Het was wel een bijzondere ervaring. We liepen eerst een aantal kilometer naar zijn middelbare school, waar ze op een oneffen veldje zelf een basketbalpaal gemaakt hadden om daar vervolgens als enige blanke onder de ogen van honderden donkere kinderen te basketballen. Elke keer als ik scoorde (en dat was natuurlijk regelmatig) klonk er dan ook een daverend applaus) Naderhand ben ik met Frederick een frisdrank gaan drinken op een terrasje (ik moest 2000 shilling afrekenen voor een flesje fanta en een flesje sprite, dat komt neer op 50 cent). Toen ik hem vroeg wat hij ging doen na de middelbare school wist hij het nog niet. Hij wilde wel naar de universiteit, maar die kost 3,6 miljoen shilling per jaar (1000 euro), dat is dus niet te betalen voor jongens als Frederick en Daniël. Laatst sprak een leerkracht die vertelde dat hij 270.000 per maand verdiende. Daniël had al 230.000 gespaard. Nog een lange weg te gaan dus. Zonde dat die kennis verloren gaat, want Frederick en Daniël zijn slimme en gemotiveerde jongens, ze krijgen alleen geen eerlijke kans om voor zichzelf een beter leven te creëren.
De komende week ga ik op een ander project meedraaien. Op dat project is een iets betere structuur, ze hebben daar een vast schema en er wordt daar dus ook harder gewerkt. Wellicht kan ik daar goede ideeën opdoen die vervolgens toegepast kunnen worden op mijn project. Ik ben benieuwd! Je hoort volgende week hoe het was.