(origineel bericht op be-more.nl)
Het aftellen kan beginnen!
Door een totaal onverwacht sterfgeval van een hele lieve vriend van me, is dit stukje wat later dan gepland… Maar Cees, ook al kan ik mijn Zuid-Afrika verhalen niet meer tegen je vertellen, ik ga ze op míjn manier met je delen…je bent bij me!!
Het is nu dus nog maar 19 dagen: mensen…wat gaat het toch snel! Ik merk dat ik nu wel wat de kriebels begin te krijgen. Ik heb al veel contact gehad met Peter en Yvonne, een Nederlands echtpaar dat is gaan wonen op Palm Tree en ik weet nu nog beter wat ik wel en niet mee moet nemen.
Vorige week en vanmorgen ben ik op school alle klassen langs gegaan om mijn powerpointpresentatie te laten zien. Dat was al een hele klus op zich ahum…; ik had nog nooit een powerpoint zelf gemaakt; zo zie je maar…je bent nooit te oud om te leren! : ) Met dank aan enkele kinderen van mijn klas!!
De kinderen hebben allemaal heel leuk op de foto’s gereageerd; de jongsten vooral uitbundig en veel vragen stellend (hoe heet die hond?) en naarmate ik in de hogere groepen kwam, was er bijna alleen maar stilte…het maakte toch wel indruk. Zeker toen ik de foto’s van Lesotho liet zien, kon ik toch wel zien dat ze beseften dat het daar inderdaad écht heel anders is! De geluiden en gezichten van afgrijzen bij het zien van een keuken en toilet van de plaatselijke bevolking, zeiden genoeg.
Deze week is het Projectweek op school, wat inhoudt dat de kinderen vandaag een brief mee hebben gekregen voor de sponsorloop. Die wordt gehouden op woensdag 14 maart a.s.; de kinderen rennen rondjes rondom de school en proberen zo veel mogelijk mensen te vinden die hen daar wat geld voor willen geven.
Verder mogen ze deze week zoveel mogelijk lege statiegeldflessen inleveren en oude mobieltjes. Het geld van de lege flessen en de sponsorloop kan ik allemaal nog op mijn rekening zetten vóór ik naar Amanzimtoti afreis, de mobieltjes stuur ik vóór 25 maart nog op en dan komt het bedrag ook op mijn rekening, maar zal gebruikt worden voor dingen die bij Palm Tree op de lange termijn gedaan moeten worden.
In de klas kunnen de kinderen werkbladen maken die we bedacht hebben; over Zuid Afrika, over Be More, en ze kunnen zich ook verdiepen in het Zulu. Knutsel- en dansactiviteiten kunnen ook gedaan worden: de leerkracht bepaalt of ze zich hier aan willen/durven wagen…
In de aula hangen al mooie maskers die door kinderen uit mijn klas gemaakt zijn; een super mooi gezicht deze tentoonstellingsruimte!
Ik hoorde vanmiddag dat al veel kinderen extra palmboompjes kwamen vragen: dat houdt dus in dat ze in ieder geval al 5 sponsoren gevonden hebben! Helemaal super!! Ik heb het gevoel dat het enorm leeft bij de kinderen op school. Maar als ik naar mijn mailinglist kijk, die steeds langer wordt, begint het bij meer mensen te leven…he…Simoon?? hihihihi
Dit zijn dus allemaal wat organisatorische dingen die op school plaats vinden. Thuis…heb ik volgens mij alles al wel redelijk op orde; klaar voor de reis. Al m’n prikken gehad, ik heb geen tbc, flesjes met desinfecterende zeep gehaald en deet gekregen en een wc rol (thanks Laura!) en allerlei kleine spulletjes.
Van mijn soulmate kreeg ik een lakenzak te leen (nu maar hopen voor je…dat IK geen parasietje oploop daar…ter plekke…met dezelfde uitwerking als bij jou 
en ook zo’n bewaarzakje voor waardevolle spullen voor om je nek, dus eigenlijk…ben ik zo goed als startklaar!!
Ik merk dat ik me steeds meer ga focussen op dit grote avontuur, dat ik al heeeeel lang wilde gaan doen. Echt iedere dag, bijna heel de dag speelt het in mijn hoofd. Ik merk thuis ook dat het meer gaat spelen, dat het dichterbij komt…
De spanning die ik nú nog in mijn lijf heb, van de afgelopen emotionele week, moet en wil ik zo snel mogelijk omzetten in een andere spanning; voor mijn reis, mijn avontuur, mijn droom.
Cees zou ook willen dat ik mijn droomreis op een mooie manier zou gaan beleven, dat zei hij 4 weken geleden nog tegen me… : komt goed!!
Tot de volgende keer!