(origineel bericht op be-more.nl)
Hard werken en hard genieten
<strong>Support Group</strong>
Vorige week zaterdag was de eerste keer support group voor mij. Support group wordt gehouden bij de Tree en houdt in dat kinderen eten en speelgoed krijgen en dat ze met elkaar en met ons kunnen praten over dingen die hen dwars zitten. Drie meisjes vroegen mij naar hun te komen en met hen heb ik even gezellig gekletst, terwijl er wat meer kinderen bijkwamen. Ze vonden mijn slippers leuk en ik liet hen deze dan ook passen. Toen ik ook de slipper van één van hen ging passen, was het lachen, gieren, brullen geblazen, dat ding was natuurlijk veel te klein.
<strong>Lord, praise these people</strong>
Zondag gingen Sylina en ik met Ladyfair mee naar de kerk. We werden door Eureka, met twee tassen vol boodschappen voor de lunch, afgezet bij het huis van Ladyfair. Binnen gekomen werden we neergezet op de bank en kreeg ik een babytje van een maand, het kleinkind van Ladyfair, op m’n schoot. Na een paar meter lopen waren we er. De kerk was niet meer dan één van die huisjes, prachtig! Daar binnengekomen werden Sylina en ik direct op de zachte bank neergezet, terwijl de vrouwen en enkele mannen al aan het zingen waren. Hoewel de hele dienst in het Zulu was, was het toch heel leuk om mee te maken, niet in de laatste plaats omdat de vrouwen zo mooi zingen. Na de dienst bedankte de pastoor ons voor het komen en toen begon de circus: iedereen wilde foto’s van en met ons maken. Heel absurd om mee te maken, maar ook erg grappig. Ik vond het vreemd dat iedereen ons bedankte voor het komen, terwijl wij juist hen heel erg dankbaar waren voor het openstellen van hun kerk aan ons. Een bijzondere gewaarwording.
Na de dienst gingen we lunchen bij Ladyfair thuis. Ladyfair woont met 14 kinderen (niet eens allemaal haar eigen) in een ontzettend klein huisje. Toch weten ze er wat van te maken en twee van de jonge kinderen kropen bij ons op schoot, vonden het geweldig dat we hen kietelden en wilden graag met ons dansen. Vlak voordat we weer naar Bobbi Bear gingen, hebben we met een van Ladyfair’s pleegkinderen door de community gelopen. Het is nog steeds vreemd om aangestaard te worden en er werd <em>mlungu</em> naar ons geroepen, dit betekent ‘blanke’. Toch vond ik het een ontzettend leuke dag, heel warm en fijn om mee te maken.
<strong>Druk, druk, druk</strong>
Op maandag begon het gekkenhuis weer. Na een rustige ochtend – we zouden eigenlijk mee gaan naar Umbumbulu Court naar de, uitgestelde, <em>bail application </em>van de man die verdacht wordt van het verkrachten van 4 meisjes, maar we konden toch niet mee (hij heeft trouwens geen <em>bail</em> gekregen, yes!) – werden Marloes en ik 's middags bij Jackie in haar kantoor geroepen om notities te maken van een gesprek van haar met een ouder stel. Zij maakten zich ongerust om hun kleinkind, omdat hij op zondag niet was teruggekomen naar hen, terwijl dat wel de afspraak was. De situatie bij het kleinkind thuis is ook niet zo goed, gezien zijn vader (de zoon van het stel) aan de drugs zit en regelmatig ruzie maakt met de moeder van het kind. Daarbij wordt geweld niet geschuwd en het kindje van 4 ziet dit allemaal gebeuren. Om zeker te zijn dat hij toch veilig was, zijn Marloes en ik met Sdudla en een paar mannen de auto ingesprongen en naar het huis gereden. Daar aangekomen bleek hij veilig te zijn en kon de jongen mee met z’n grootouders, probleem voor nu opgelost! Fijn, om te zien dat zaken soms ook direct op te lossen zijn.
Terug in het Bobbi Bear huis was er nauwelijks tijd om te zitten, want Jackie riep mij en Simone alweer bij zich voor een nieuwe case. Het betrof een jongen van 9, J., die door z’n halfbroer van 18 seksueel was misbruikt. J. wilde niet dat wij bij het gesprek zouden zitten, dus wij hebben met zijn moeder gepraat en zij vertelde ons wat er was gebeurd. De halfbroer heeft al eerder zijn jongere zusje en broertje seksueel misbruikt en is daarvoor uit huis gekickt. De moeder van J., en zijn vader hebben hem in hun huis opgevangen en hem een nieuwe kans gegeven. Nu heeft hij zich toch vergrepen van J. Ik vond het verschrikkelijk om te horen, vooral omdat ik die arme J. zag zitten, met een trillende lip en ogen vol tranen en angst. Ik had zo erg met hem te doen en de zaak liet me de rest van de dag ook niet meer los!
's Avonds werden Na. en J. – de kinderen die in het huis verblijven – stevig toegesproken door Jackie en Eureka, omdat ze de laastste paar dagen erg problematisch gedrag hadden vertoond, waar mee wij eigenlijk niet helemaal raad mee wisten. Hopelijk wordt de situatie nu beter, want het zijn eigenlijk hele lieve kinderen, maar hun gedrag frustreert ons soms enorm.
<strong>Een bezoek aan het ziekenhuis</strong>
Dinsdag, eindelijk eens geen court-dag. Ik zou eigenlijk met de rest van de vrijwilligers naar de zaak van die school gaan, voor een tweede gesprek met één van de betrokkenen, maar in plaats daarvan moest ik met een cliënt mee naar het ziekenhuis voor een aantal onderzoeken. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, behalve dat ik de dag ervoor al had gezien dat het meisje waar het om ging, A. van 5 jaar oud, een beer had gekregen. Dit betekent nooit iets goeds.
We gingen naar een <em>government hospital</em>, dit is een soort ziekenhuis waar het grootste deel van de bevolking naar toe gaat, gezien het een wat goedkoper, en daarmee ook minder goed en hygiënisch, ziekenhuis is. Toen we naar binnen gingen zat het dan ook prop-, en propvol met mensen. Overal zaten en stonden ze te wachten, behalve bij de afdeling waar wij moesten zijn, het <em>care centre</em>. Daar hebben Zanelle en ik in totaal 2 uur gewacht, terwijl A. een urinetest en bloedtest kreeg, ze bij de politie werd geroepen om een statement af te nemen en de arts naar haar had gekeken. We kregen weinig informatie, dus wat ze precies hebben gedaan is mij nog steeds niet duidelijk. Het bleek wel dat er werd gekeken of er sprake was van seksueel contact.
Na de onderzoeken heb ik nog verstoppertje gespeeld met A., een zeer vrolijk en goed opgevoed meisje. Ze vond het prachtig hoe ik naar haar liep te zoeken en ik was blij dat ze, ondanks de onderzoeken toch erg vrolijk was.
Verder was het de hele dag behoorlijk druk met in en uitlopende mensen en vrijwilligers die naar verschillende cases moesten.
<strong>Sexual abuse awareness</strong>
Woensdag heb ik weer iets heel anders gedaan. Ik ben met Sylina en Thuli mee geweest naar een high school om daar een praatje te houden over seksueel misbruik. We hadden Thuli gevraagd of het goed was dat we mee gingen en zij had ons op haar beurt gevraagd of wij dat praatje zouden kunnen doen. Slik! Presenteren is niet echt een hobby van me, maar toch stemden we er mee in. Gelukkig had Sanne, onze redder in nood, nog een blad met de kernpunten van het praatje erop, dus wij konden daarop zien waar we het over moesten houden.
Het praatje ging heel goed en de kids (14 en 15 jaar oud) waren erg aandachtig, dus volgens mij kwam de boodschap wel over.
<strong>Wisselende emoties en heftige gesprekken</strong>
Donderdag gingen Lara en ik met Mildred mee. Zij ging ook een praatje doen op een high school, dit keer in Umbumbulu. Om daar te komen gingen we mee in een politie-auto. Omdat het aan het regenen was – ja, ook hier is het Holland’s weer –, waren de wegen erg modderig, dus dat was al een avontuur op zich. Ook was het erg mooi om te zien, want er stonden maar weinig huizen en we reden echt in de bergen. Het praatje was dit keer een stuk korter dan woensdag, dus we waren al snel klaar. De kinderen van die school kwamen achter ons aan gelopen en enkelen wilden ook een knuffel. Nog steeds word je aangekeken alsof je heel speciaal bent en dat went nog steeds niet.
's Middags was ik weer terug bij het Bobbi Bear huis, want Jackie had een afspraak met R., de halfbroer van de negenjarige jongen die maandag bij ons was. Ik zat er bij om notities te maken. Het lijkt er sterk op dat R. pedofiele gevoelens heeft, aangezien hij aangaf niet te kunnen stoppen. Toch leek hij niet oprecht, vooral omdat hij in eerste instantie totaal geen emoties liet zien. Ik voelde me erg ongemakkelijk: aan de ene kant verrachte ik die jongen om wat hij heeft gedaan en geloof ik zijn woorden totaal niet. Aan de andere kant had ik ergens wel een beetje medelijden met hem, met name omdat ik weet dat er aangifte moet worden gedaan, maar dat een gevangenisstraf niet de beste optie voor hem is. Hoewel ik denk dat tbs de beste optie is, bestaat dat niet hier in Zuid-Afrika, frustrerend. Mijn gevoel slingert me alle kanten op en ik was na het gesprek ook erg moe, uitgeblust. Ik denk dat het goed is dat Bobbi Bear eigenlijk alleen de slachtoffertjes helpt, want het is heel lastig om alle partijen eerlijk aan te horen en voor elk verhaal open te staan.
's Avonds hebben we met Eureka de donaties besproken: er gaat een deel van mijn donatiegeld naar de braai die we zondag organiseren voor de medewerkers, om hen even te laten relaxen en in het zonnetje te zetten. Dat hebben ze zeker verdiend! De rest van het geld gaat naar cadeaus en een kerstfeest voor de kinderen die bij Bobbi Bear komen. Bij deze dan ook nogmaals: iedereen die mij met een donatie heeft gesteund, bedankt!
<strong>Maskers verven</strong>
Op vrijdag gingen Sanne en ik weer verven in het Victim Friendly Centre van Folweni. De ene kamer had nog een laagje nodig, dus daar gingen we snel mee aan de slag. De andere kamer was al klaar qua verven, maar we moesten nog wel stickers plakken. Het ziet er nu al een stuk gezelliger uit dan hoe het er voor was!
Er kwam ook een meisje op bezoek, K. van 10 jaar oud. Zij is het meisje dat had geprobeerd zelfmoord te plegen (zie vorige blog). Omdat zij thuis weinig aandacht en liefde krijgt, komt zij nu elke zaterdag naar Bobbi Bear om vervolgens mee te gaan naar de Support group. Vandaag kwam ze al, zodat ze lekker kon blijven slapen. We hebben een meidenavond gedaan, met maskertjes, chocola en lekker eten. Heel gezellig en een fijne afleiding!
<strong>Victoria Street Market</strong>
Vandaag namen Marloes, Lara, Simone en Sanne, K. en Na. mee naar Galleria. Na. ging naar de kapper, omdat haar haar echt veel te lang was en K. kreeg nieuwe schoenen. Sylina en ik gingen ondertussen naar Victoria Street Market, in Durban zelf, om wat souveniertjes te kopen. Het viel me een klein beetje tegen, want ik had verwacht dat het groter was, maar alsnog hadden ze erg mooie dingen en ben ik goed geslaagd.
's Avonds hebben we alles versierd en alvast klaargezet voor de braai morgen. We wilden de braai eigenlijk op het strand houden, maar omdat de weersverwachting ons niet gunstig gezind is, hebben we besloten de braai bij het Bobbi Bear huis te houden. Ik heb er zin in!