(origineel bericht op be-more.nl)
Hallelujah, Amen, Amen, Amen, Amen, …
Ik kan het toch niet laten en vanavond nog een bericht schrijven over mijn afscheid. Eigenlijk alleen maar om te zeggen dat het geweldig was. De kinderen hebben gezongen en gedansd en onze comedian heeft een kleine voorstelling weggegeven.
Het lied dat de meisjes zongen galmt nog na in mijn hoofd … Hallelujah, Amen, Amen, Amen, Amen … en ook nog “We are marching in the Light of God”.
Het zijn stuk voor stuk prachtige kinderen, die het verdienen om een goede kans op een beter leven te krijgen.
Ik ben alleen maar heel erg blij dat ik ze heb leren kennen. En ik kan jullie niet zeggen hoe fantastisch het is als veertig mensen voor je in de rij staan om afscheid te nemen en van die veertig zo’n vijftien nog een keer extra in die rij gaan staan om nog een extra knuffel te krijgen. Sommigen heb ik vier keer langs zien komen …
En dan zo’n twintig-jarige stoere jongen met een oorbel in zijn oor die me toefluistert: May God bless you. Of zo’n jongen van de compound (van het voetbalteam) die expres als laatste afscheid neemt om en plein publique een dikke zoen te krijgen.
Don en Linda waren vanavond trots op hun kinderen. Ik ook. Ik laat hier een familie achter. Wel uit het oog zometeen, maar niet uit het hart. May God bless you all!