(origineel bericht op be-more.nl)
Hakuna Matata
Genieten. Dat is wat we momenteel aan het doen zijn in Nkatha bay.
Na vorige week in Mabuya camp op de valreep nog twee lieve kaartjes vanuit Nederland te hebben ontvangen, kon deel 2 van mijn Afrika avontuur beginnen. Zaterdag zijn we de safari naar Zambia gaan regelen. Dit was al een heel avontuur op zich, aangezien we in cash moesten betalen. Na veel berekeningen met exchange rates van kwacha’s, euro’s en dollars bleek dat we ongeveer 140.000 malawiaanse kwacha per persoon moesten betalen. Maar zie dat hier maar eens te krijgen. Bij Kiboko dachten te namelijk dat je maar 60.000 kwacha maximaal per dag kon pinnen. En het innen bij de bank was geen optie aangezien die gesloten zijn in het weekend. En omdat de safari maandagochtend om 7.30 uur vertrok was het dus kort dag. Maar, als we geluk hadden en de banken het elke dag deden zouden we het redden met zaterdag, zondag en maandagochtend 60.000k te pinnen. Op hoop van zege dan maar. Uiteindelijk bleek alle gedoe voor niets, want jahoor, we konden die middag gewoon onbeperkt pinnen. Chill. Het feit dat we daar nu, een week later, helaas problemen van ondervinden bij de bank laat ik maar even achterwegen. Maar toen liepen we daar dus over straat: alle vier een uitpuilende portemonnee. En dan te bedenken dat een briefje van 1000mk hier het grootst is. Laatst in Zomba stond er zelfs iemand voor me in de rij van de kassa die een briefje van 1000 vervalst had. Ja, die briefjes worden hier gecontroleerd zoals in NL briefjes van 50 euro gechecked worden. En dan gaat het hier dus om een euro of drie. Maar toen kwam het volgende; aan de zambiaanse grens accepteren ze zowel geen malawinese als geen zambiaanse kwacha’s, nee… je moet $50 betalen. Logisch. Maar hoe komen wij hier aan dollars? Dat kon alleen op de zwarte markt. Uiteindelijk is er een Bob Marley achtig type opgebeld en die is naar de office van Kiboko gekomen en heeft het geld met ons gewisselt.
Bij Mabuya camp hebben we trouwens in dat weekend voor het eerst iets van de Olympics mee kunnen pikken: de finale van de hockeymannen, Usain Bolt die hebben we het wereldrecord zien verbreken en de bij de basketbalfinale hebben we de USA goud zien pakken. Voor de rest hebben we afscheid genomen van iedereen die dat weekend naar huis vertrok, Lilongwe verkent, souvernirtjes gescoord en zijn we drie avonden heerlijk uiteten geweest. Het leven in de community lijkt opeens alweer ver weg en mijn verlangen naar zoveel ‘ normaal’ Hollands eten wordt ook snel minder.
Maandag vertrokken we naar South Luangwa National Park in Zambia. De rit duurde 7 uur, maar we gingen met een jeep compleet met suitbelts en eigen stoelen. Dat was weer eens wat anders dan een minibusje. Bij de Malawian border moesten we uitstappen voor een exit stempel en het invullen van een exit card, om daarna weer de jeep in te gaan en er twee minuten later weer uit te gaan voor de Zambian border. Het duurde wel even toen we daar klaar waren; inentingenboekje laten zien, $50 betalen, paspoort overhandigen en hier weer een entry card invullen. Dan hebben we het in Europa toch maar mooi gemakkelijk met de EU.
Bij aankomst kregen we een uitleg van onze tourguide voor de komende vier dagen. Hij vertelde al dat er geregeld olifanten en nijlpaarden tussen de tenten door liepen, maar wij dachten dat dat wel mee zou vallen en bij ons wel niet zou gebeuren. Maar de eerste avond tanten poetsen was het al gelijk raak: er stond een olifant. Dus daar liepen we stiekem even heen om te kijken. De volgende ochtend was het helemaal gaaf; op nog geen 10 meter afstand passeerde een olifant onze ontbijttafel, tussen de tenten door. Uiteraard staat het op film. Niet heel verwonderlijk dus dat je niet alleen uit de tent mocht ’s nachts, maar elke keer een guard moest roepen. “Er staat een olifant bij de toiletten” was na een dag al een alledaagse uitspraak. En de laatste avond konden we niet naar de eettafel, want er stond een nijlpaard. Ook ’s nachts werden we regelmatig wakker van een olifant die achter je tent stond te eten of een nijlpaard dat langs liep. Liwonde leek al gelijk niets meer vergeleken met dit. In totaal hebben we vier game drives gedaan; twee ’s ochtends en twee ’s avonds. Heel gaaf. Het resultaat: olifanten, baboons, nijlpaarden, baby nijlpaarden, zebra’s, baby zebra’s, baby aapjes, giraffes, impala’s, heel veel mooie vogels, buffalo’s, leeuwen, seksende leeuwen, luipaarden, luipaard op jacht en janets. Ik ben vast nog heel veel vergeten nu, maar van wat er in het park was hebben we in ieder geval alles gezien! Dat betekent dus dat alleen de neushoorn nog ontbreekt in het rijtje van ‘the big five’!
Donderdagochtend vertrokken we vroeg weer terug richting Lilongwe. Bij nader inzien waren de suitbelts ook niet overbodig, gezien de kwaliteit van de zandweg waar de chauffeur op de terugweg nog sneller overheen ging. Na weer een rit van zeven uur kwamen we aan in Lilongwe, waar we weer verbleven bij onze inmiddels thuisbasis Mabuya. De volgende dag vertrokken we alweer vroeg naar onze volgende bestemming in het noorden van Malawi; Nkatha bay.
We zijn er wel achter dat je wat betreft het openbaar vervoer hier een engelengeduld moet hebben. Mijn geduld wordt dus flink op de proef gestelt. Na een rit van bijna 12 uur met 150 man, vol gangpad, vrouwen met hun kind aan de borst, kippen, krijsende kinderen, ontelbare stops, soms in de middle of nowhere waar je dan allemaal de bus uit moet, zijn we uiteindelijk veilig aangekomen. Waarschijnlijk omdat we vooraf waren gezegend met een gebed van een albino neger in de bus. Ik heb mezelf in ieder geval heilig voorgenomen nooit meer te zeuren over de NS of de bussen in Nederland.
Maar, bij aankomst in Nkatha bay waren we alles snel weer vergeten. Omdat alles vol was hebben Maike en ik een suite moeten boeken, maar dat vonden we helemaal niet erg. Mayoka village is de plek waar wij momenteel verblijven en onze reis afsluiten. Het is echt een paradijsje. Je hebt er cocktails voor 600 kwacha, dat is nog geen twee euro. Maar helaas zit ik nog aan de antibiotica, dus wordt het voor mij een cola-feestje. Claire is ook nog met een kuurtje bezig, dus daar kunnen we elkaar lekker in joinen. Ze spreken hier wel Tonga, dus we kunnen onze Chichewa skills helaas niet toepassen, maar het wordt nog even lekker genieten.
Dinsdag vertrekken we weer voor een helse terugrit naar Lilongwe, waar Claire, Linda en Maike woensdag terugvliegen en ik nog een dagje Lilongwe ga doen omdat ik donderdag pas vertrek en dan via Zuid-Afrika terugvlieg na Nederland, waar ik vrijdagochtend weer lekker aankom op Schiphol!
Heel veel liefs,
Juliette