(origineel bericht op be-more.nl)
Groen, groener, groenst
Van Uganda naar Rwanda, dat is wel ff een dingetje! Gelukkig had Magaba me naar de juiste bus gebracht, wat een fantastische man. De bus kwam echter, lekker Afrikaans, bijna een uur te laat. Maar goed, we waren onderweg, ik zat lekker een muziekje te luisteren totdat 20 minuten later ineens iedereen uitstapte, maar niemand die je iets vertelt. Na enige navraag bleek dat we bij de grens waren dus ook ik ben toen maar uitgestapt met mijn rugzak, mijn grote tas bleef in de bus aangezien de bus me naar Kigali zou brengen. Na een beetje verdwaald rondgelopen en rondgekeken te hebben zag ik een rij staan bij een gebouwtje. Ik ben maar aangesloten en terwijl ik in de rij stond kreeg ik een formulier in mijn handen gedrukt. Na dit ingevuld te hebben en binnen al mijn vingerafdrukken afgegeven te hebben kreeg ik een stempel in mijn paspoort met de datum van vertrek uit Uganda. Stap 1 voltooid.
Toen ik terug buiten kwam was de bus nergens meer te bekennen. Na opnieuw wat navraag te doen over waar de bus mogelijk naartoe zou zijn gegaan en een kilometer gelopen te hebben zag ik gelukkig de bus weer, met mijn tas natuurlijk, maar ook daar stond weer een rij. Ik ben dus maar weer aangesloten en halverwege de rij zag ik dat iedereen om me heen weer een formulier had, blijkbaar moest die eerst vooraan gehaald worden. Zo gezegd, zo gedaan, papiertje gehaald, papiertje ingevuld, opnieuw in de rij gaan staan, opnieuw wachten. Gelukkig ging de rij heel vlot, want alle Ugandezen en Rwandezen (iedereen behalve ik) hadden ongeveer 20 seconden nodig voordat ze een stempel kregen en verder mochten. Maar je begrijpt het al… toen ik aan de beurt was en keurig mijn formulier, mijn single-entry-visa en mijn paspoort afgaf, zei de medewerker: “You wait”. Twintig minuten later, toen de rij bijna klaar was vroeg ik heel voorzichtig of er een probleem was. Het antwoord: “It’s not a problem, it’s just a process”. Aangezien de bus daar nog steeds stond, zonder passagierslijst, maar met mijn tas, werd ik wel een klein beetje zenuwachtig. Volstrekt onnodig, want toen ik tien minuten later mijn paspoort met visa terugkreeg kon ik alsnog een half uur wachten bij de bus. Alle bagage uit de bus was inminddels uitgeladen en na dat half uur moest iedereen met zijn bagage in de rij gaan staan om gecontroleerd te worden op plastic zakjes, het beleid in Rwanda is namelijk dat er geen plastic zakjes binnen mogen. Gelukkig had ik dat al gehoord voor ik naar de grens ging dus had ik mijn plastic zakjes verstopt. Ze zijn namelijk wel heel handig om je bagage gesorteerd te houden. Ik heb dus 6 zakjes Rwanda in gesmokkeld. Ik voel me net een crimineel. Na de bagagecontrole en nog een uur wachten konden we gelukkig weer op weg.
Mijn stemming was dan misschien iets verslechterd, maar de rit naar Kigali maakte dat ruimschoots goed. Ik dacht dat Uganda (de parel van Afrika) mooi en groen was, maar Rwanda (het land van duizend heuvels) is nog mooier en nog groener. En dan niet zomaar groen, felgroen en overal om je heen. Ik heb twee uur naar buiten zitten staren en foto’s gemaakt. Zo prachtig! Het is nog mooier dan de foto’s doen vermoeden. Zelfs vlak voor je in Kigali bent is het nog groen. Zie foto 7.
Kigali is echt een heel georganiseerde stad, wat een verschil met de chaos van Kampala, en er zijn nog meer verschillen tussen Rwanda en Uganda:
-Rwanda heeft elektriciteit (de elektriciteit komt trouwens uit Uganda, waar ze genoeg energie opwekken voor alle omringende landen. Echter de overheid verkoopt te veel stroom waardoor de Ugandezen zelf regelmatig zonder zitten)
-Ik moest in de taxi zowaar een gordel om, en op de motortaxi’s moet je een helm op.
-In Rwanda krijg je een bekeuring als je rommel op straat gooit, in Uganda gooit iedereen zijn rommel op straat.
-De motoren hebben hier 125 cc i.p.v. 100 cc. Het voelt toch wat degelijker.
-In Rwanda is het een uur vroeger dan in Uganda.
-Hier wordt betaald met Francs i.p.v. Shillings
Eén van de hele grote nadelen is echter dat ze hier geen woord Engels spreken en het Frans ook heel matig is. Het is af en toe behoorlijk frustrerend dat je 20 motortaxi’s aan moet spreken en dan nog niet duidelijk hebt kunnen maken waar je heen wil. Grrr. Gisteren heb ik er een student bij moeten halen die wel Engels kon om aan de motortaxi’s uit te leggen waar ik heen wilde.
Rwanda is dus een prachtig land, maar ze hebben een verschrikkelijke geschiedenis. De genocide van 1994 waarbij de Hutu’s ruim 800.000 Tutsi’s hebben afgeslacht is een behoorlijke klap geweest voor Rwanda, maar ze zijn heel druk bezig om er bovenop te komen. Om me een beetje te verdiepen in de geschiedenis ben ik gisteren naar Hotel des Mille Collines geweest, het hotel waar de film ‘Hotel Rwanda’ op gebaseerd is. Daarnaast ben ik nog naar twee memorials geweest, ongeveer dertig km buiten Kigali. Dat was heel heftig, maar goed om een keer gezien te hebben. Het is vreselijk wat voor onmenselijke dingen zich daar hebben afgespeeld. Als je geen sterke maag hebt dan moet je het voglende stuk maar even over slaan.
Naast één van de kerken was een zondagsschool waar een grote vlek op de muur zat. Volgens de gids was dat de plek waar ze kinderen bij de benen pakten en met hun hoofd tegen de muur aan sloegen. De vlek was een mengelmoes van bloed, haren en hersenen. Ook stond daar een stok van twee meter die ze gebruikten om vrouwen te verkrachten, die werd in het geslachtsdeel ingebracht en doorgeduwd tot het hoofd. Verder zag je kleding liggen met de botten er nog in, duizenden schedels met gaten en breuken. Mijn maag draaide er flink van om.
Vandaag ga ik naar Het ‘Kigali Genocide Memorial Centre’ waar mijn reis echt van start zal gaan. Spannend!