(origineel bericht op be-more.nl)
Gras maaien
Woensdag 14 nov2012
Ook deze morgen stond weer in het teken van lesgeven aan de Arai-kids. Wat ons iedere keer weer opviel (en nog steedsopvalt) is dat de concentratie erg slecht is. Na zo’ n 15/20 minuten wordt het een hele uitdaging om vooral de kleintjes letterlijk bij de les te houden. Dat komt mogelijk door het nivo-verschil binnen de diverse klassen, maar zeker ook door slechte en eenzijdige voeding. Rijst is zo’n beetje het enige dat ze krijgen, soms met wat groentjes, bladeren etc. Bladeren? Ja, bladeren! Vertelde ik gister al dat ze hier uit de natuur eten: ook onze maaltijden worden aangevuld met bladeren uit de buurt. Zo eten we regelmatig bladeren van de tamarinde (!!!) boom; deze boom heeft ook boonvormige vruchten, met een zoet-zure smaak. De kinderen klimmen de boom in om deze vruchten te plukken en bieden ze ons ook aan. Inderdaad erg zuur en daardoor erg verfrissend, hoewel je er echt geen zak van op wilt eten;-). Ook deze vruchten hebben we gegeten in bijv. zoet-zure sauzen. En natuurlijk de bladeren (ook van andere bomen en struiken overigens) in soepen en sauzen.
Goed, concentratie blijft hier dus een dingetje, net zoals het vermogen om de geleerde stof goed te onthouden. Iedere les beginnen we met het herhalen van de les ervoor en zo langzamerhand zien we een ietsiepietsie vooruitgang. Belangrijker dan die vooruitgang is dat de kinderen, van klein tot groot, het wel heel leuk vinden om in de klas mee te doen; ze glimmen van trots als ze iets goed weten na te zeggen. Kijk, en daar doen we het tenslotte voor, positieve aandacht voor de kinderen. Wijze les voor ons is dus om onze westerse standaarden los te laten - is niet makkelijk, maar wel de enige manier…
Verder wordt het verblijf hier steeds luxer. Nee, nog steeds geen stromend water, toilet of douche; wel de mogelijkheid om onze telefoons op te laden met een accu, en zelfs internetverbinding. Dat laatste alleen via de telefoon van Onion, die dan zo hoog mogelijk moet worden gehouden (voor de goede orde, de telefoon - niet Onion). De verbinding is heel fragiel dus uploaden van dagboekverhalen gaat nog steeds niet lukken!
De middagklus voor vandaag was het verzamelen (lees: snijden) van gras om daarmee het dak voor de nieuwe keuken te bedekken. Dus toogden we wederom met een aantal kinderen de bush in om 1. gras te lokaliseren en 2. gras te snijden. We vonden uiteindelijk een zielig stukje grond met lange grassprieten en uiteraard mochten ook wij de sikkel ter hand nemen. Uiterst genant want de kinderen deden “hop-hop-hop” en hadden daarmee een redelijk bosje van zekere lengte gescoord terwijl het voor ons een stuk moeizamer ging. En als we dan al iets hadden gesneden dan was het of te kort of met wortel en al. Omdat deze oogst te gering was moesten we op zoek naar een ander stuk gras dwars door (erg droge) rijstvelden. Niet mijn idee van een fijne ondergrond, dus vervolgens zakte ik door mijn enkel. Was natuurlijk alweer even geleden dat ik dat had gedaan - het deed nog zeer ook. Met Thai, die heel braaf een armpje gaf als het te lastig werd, ben ik weer teruggestrompeld naar oma. Deze barang (=buitenlander in het Cambodiaans) is duidelijk minder geschikt voor deze outback… Ironisch genoeg hebben de anderen geen ander stukje gras meer gevonden. De rest van het benodigde gedroogde gras zouden we dan maar gevlochten en al bij plaatselijke boeren moeten kopen. En dat is dan weer prima voor de lokale economie 