(origineel bericht op be-more.nl)
Goodbye & Hello
Hi!
Zo goed ik me de afgelopen weken heb gevoeld, zo beroerd werd ik helaas begin van deze week. Ik had een rustig weekendje gehad bij de Pakachere. Ik heb daar gelezen, spelletjes gedaan, bij het kampvuur gezeten en geslapen. Zondag ben ik met Mieke en Ankie even naar Zomba geweest en in de middag gaan zwemmen bij een zwembad bij een internationale school. Dit was heerlijk, aangezien het weer tropisch warm was hier. De weg terug naar de Pakachere werd al zwaarder dan de heenweg en eenmaal aangekomen, was ik zo moe! Ik dacht ik heb suikers en zout nodig. Dus tijd voor een verdiende cola en chips. Nog gedouched bij de Pakachere en terug naar huis gegaan. Ondertussen leek het alsof ik een steen in mijn maag had, ik kon niks meer eten, voelde me alsof ik een mega kater had. Op bed gaan liggen en helaas kwam toen bij mij ook het breekpunt. Dan komen de tranen. Ik baalde zo ontzettend dat ik nu aan de beurt was om me beroerd te voelen, daar zat ik echt niet op te wachten. Gelukkig zijn alle medevrijwilligers ontzettend lief en hebben goed voor mij gezorgd. Ik ben niet meer uit bed gekomen en heb geslapen tot de volgende ochtend.
Ik was de volgende ochtend helaas iets te enthousiast. Ik dacht die steen is uit mijn maag, ik kan er weer tegen aan. Ik ging dan ook vol goede moed naar de office voor de meeting. Maar elke stap die ik zette werd zwaarder en mijn hoofd, buik alles deed pijn. Het was zo vroeg al zo ontzettend warm en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Tijdens de meeting hield ik het niet meer, ik moest naar de wc rennen en liep helemaal leeg (ik zal jullie verdere details besparen!). De anderen zorgde gelijk weer voor me, ze belde een fietstaxi en ik kon terug naar huis. Ik heb die dag alleen maar op bed gelegen en om het uur zo ongeveer naar de toilet (het gat dus) gerend… ik had t gevoel alsof ik een kater had van heel veel drank… maar dit was niet zo, hoor. Waarschijnlijk kwam het door de hitte. Die maandag was het ook weer ontzettend warm. Het zweet droop langs mijn gezicht naar beneden…
Dinsdag was een feestdag: Mothersday, dus hadden een echte vrije dag. Besloten om met Mieke (zij voelt zich ook niet zo goed) een dag naar de Pakachere te gaan. Daar kun je rustiger liggen en zijn niet zo veel mensen als hier thuis. Dagje bijgekomen en weer op tijd naar bed gegaan… Het weer was deze dag weer helemaal omgeslagen, van tegen de 38 graden is het nu gezakt naar ongeveer 20 graden (of misschien nog wel minder), in ieder geval het is bewolkt, het druppelt en het is koud! Niet gek dus dat ik verkouden ben geworden…
Woensdag ben ik nog een dag thuis gebleven op aanraden van al mijn mede vrijwilligers (Romy, blijf nog een dag thuis, dan kun je morgen weer mee doen, anders dan ben je daarna alleen nog maar langer ziek!). *Ik had geen keus dus. Ondertussen voelde ik me wel al beter, alleen nog snip verkouden, bij gebrek aan beter heb ik alle wc rollen hier thuis al opgesnoten… scheelt dat ik nu niet veel wc papier nodig hebt, want naar de wc gaan kan ik nu weer niet, haha that’s life in Africa!
Die dag dus veel gerust, gelezen, korte teksten geschreven voor de andere vrijwilligers die komend weekend gaan (tijdens de goodbye party moeten wij een afscheidsspeech geven!). Die dag is ook Jan en William langsgekomen om de maand te evalueren en plannen te maken voor de komende maand.
Donderdag heb ik weer deelgenomen aan het programma, dit was wel alleen maar in de ochtend. ’s Middags zijn we namelijk met alle LIYO vrijwilligers naar African Heritage (gezellig cafeetje) geweest, daar nog met z’n allen een gebakje gegeten, lekker (nee, afvallen lukt hier niet hoor…). Toen ik daarvan terugkwam, ben ik onverwacht nog mee gegaan met Marleen naar de MASM kliniek. Ze had koorts en voelde zich ontzettend beroerd. Me ogen uitgekeken hoe dat het er in zo’n kliniek aan toe gaat en nog veel ouderwetse materialen en spullen gezien… interessant. Gelukkig viel het allemaal mee met Marleen en voelde ze zich naderhand al iets beter.
In de avond was dan de veelbesproken ‘Goodbyeparty’! Een feestje bij ons in de tuin met alle members. William had een hele geluidsinstallatie bij, dus gedanst kon er worden! Jammer, was wel dat drie vrijwilligers zich niet goed voelde en daardoor er niet bij konden zijn. Ik had me toch prima vermaakt J
Vrijdag was dan het moment om de andere vrijwilligers uit te zwaaien. Dit was allemaal veel emotioneler dan ik had verwacht. Ik heb natuurlijk een maand intens met ze samengeleefd en echt alles gedeeld met ze en nu zijn ze opeens weg…
Bij het afscheid werd het me wel duidelijk dat ik nog niet klaar ben om ook naar huis toe te gaan. Ik wil nog meer kunnen betekenen voor de mensen hier en dat hoop ik komende maand dan ook nog te mogen bereiken. Ik ben in de ochtend naar de Immigratiedienst geweest en ik kreeg een nieuwe stempel in mijn paspoort, ik mag officieel nog en maand blijven, yes!
Vandaag ben ik met Dieuwertje met een pick-up truck naar Zomba stad gekomen. Achter in de laadbak worden zo veel mogelijk mensen gezet, die allemaal voor maar 100 kwacha mee kunnen naar de stad. Dit was een hele ervaring, echt genieten! De motor startte niet meer, dus de truck moest eerst een heuveltje af, om te zorgen dat de motor wel op gang kon komen, omdat de weg waar we naar toe moesten omhoog gaat, gingen we eerst de andere kant op (richting ons huis, dus wij dachten al huh?) maar die weg ging dus heuvel af… en toen brombrombrom… motor deed t. Meteen in de achteruit, om bij het kruispunt weer de goede richting in te draaien, ondertussen sprongen er nog meer mensen bij. Dieuwertje en ik zaten helemaal achterin, in de hoeken, zodat wij ons goed konden vasthouden… Toen de eerste heuvel geweest was, wordt de truck (maar ook alle auto’s) gelijk in z’n vrij gezet, zodat het geen benzine kost en zo butsten (is dat een woord??) naar beneden toe. Natuurlijk zaten of stonden alle lokale mensen rustig in die laadbak, maar wij vielen alle kanten op en werden helemaal door elkaar geshaked haha. De weg die deze ‘public taxi’s’ afleggen is zo ontzettend mooi. We rijden dan over de zandwegen langs een markt, waar ze werkelijk alles verkopen en uitgestald staat en waar altijd mensen zijn, je rijdt over een bruggetje, waar vrouwen de was toen, terwijl de kindjes zwemmen in het water. De natuur wordt ook steeds groener waardoor de omgeving hier nog mooier wordt. Oftewel ik was aan het genieten vanochtend in die laadbak!
Nu is het wachten tot morgen, wanneer de nieuwe vrijwilligers aankomen… ik ben erg benieuwd wie het zijn en hoe dat het zal zijn om nu intens met hun te gaan samenleven.
Oja, nog heel belangrijk: vanmiddag zijn we met vijf vrijwilligers weer naar de African toegeweest en eindelijk na 4 weken heb ik een broodje met kaas op!!! Oooo dat was lekker!
Volgend weekend is het trouwens eindelijk zo ver dan ga ik of safari! Mijn verjaardagscadeau aan mezelf haha! Dus daar kijk ik erg naar uit!
Groetjes xxx