(origineel bericht op be-more.nl)
Goodbye Africa! Iedereen bedankt!
Ook de laatste week is erg snel voorbij gegaan! Te snel! 
Het laatste weekend zijn we met een hele groep vrijwilligers naar Lake Bunyoni geweest! Een heerlijk relax weekendje waarbij we lekker hebben gezwommen en gevaren, maar ook tot 1.30 in de nacht biertjes hebben gedronken in een cafe! Nou ja… Cafe! Zo noemden ze het wel, maar het was een klein schuurtje met een beetje muziek, stoelen en alleen maar kratten bier tegen de muur. Een keet waar iedereen in de buurt naar toe komt om gezellig te drinken!
En ’s ochtends om 7.00 stond ik weer klaar om te gaan hiken… poeh dat was wel zwaar hoor!
Omdat het ’s nachts had geregend was het ook super glad, dus we zijn niet terug gelopen, maar terug gegleden naar beneden! Echt grappig! Ook hebben we trouwens zelf een armbandje gemaakt… Erg leuk om te doen!
Na het weer geslaagde weekendje waren er voor mij nog maar 3 werkdagen. Maandag hebben we voor de kinderen en alle vrijwilligers pannekoeken gebakken. Dat duurde natuurlijk uren op een vuurtje buiten voor zoveel mensen, maar ze vonden het erg lekker en de kinderen hebben uren om ons heen toe staan kijken!
Dinsdagmiddag hebben we nog een kleine rondleiding gehad door een katholiek ziekenhuis in de buurt en in de avond hebben we de vrijwilligers mee uit eten genomen. Om 18.00 hadden we afgesproken en weet je wat??! De eerste kwam om 18.45 opdagen! 
Maar geduld is een schone zaak… het was uiteindelijk erg gezellig!
Woensdag stond er niks op de planning qua werk. Dan hadden we een afscheidsparty. Deze party noemden zij geen “Goodbye Party” maar een “Come Back Party”.
Alle kinderen in de buurt, straatkinderen, tieners, vrouwen… eigenlijk iedereen waar we mee hebben gewerkt kwamen naar het kantoor!
We hebben gevolleybald. Nederland tegen Uganda J en gewonnen zelfs!! En we hebben gedanst, getrommeld en als afsluiter moesten wij deze keer koekhappen en kregen we nog heerlijk lokaal eten. En weer was het tijd om afscheid te nemen, wat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde. Uganda is namelijk zo’n mooi en bijzonder land waar ik nog wel meer had willen zien en meemaken. Ik heb een hele leuke tijd gehad met alle vrijwilligers en de kinderen, maar ik merkte dat het afscheid gelukkig wat minder zwaar was dan bij Palm Tree! Alhoewel… toen ik weg liep en 1 van de kinderen hardop heel erg moest huilen na een paar knuffels kreeg ik toch wel een brok in mijn keel. Achter me klonk een stem van Mukasa die zei: “Just go!” En hij bracht me naar een Boda zodat ik veilig “thuis” kwam.
Om 17.00 Mzungu time stond Steve (chauffeur) klaar om me op te halen in Nyendo. Ook met hem en een paar andere drivers hebben we een leuke tijd gehad in het weekend, dus het was leuk om hem nog te zien. Hij bracht ons (2 andere vrijwilligsters en een andere Ugandese jongen) veilig naar Entebbe, waar we nog een nachte zouden verblijven. Samen met hem, Leonie (andere nederlandse vrijwilligster) en een paar andere jongens die we in de weekenden hebben geizen zijn we nog gezellig uitgegaan bij een club in Entebbe. Natuurlijk hebben we nog flink op z’n Afrikaans gedanst als laatste avond. Een mooie en leuke afsluiter. “See you soon” en “We will keep in touch” zeiden ze toen we ook van hun afscheid moesten nemen.
Dat doen we zeker, bedacht ik me!
Tja… en toen was het Donderdagavond. Tijd om echt naar het vliegveld te gaan. Alhoewel ik me enorm verheug op een warme douche, sporten, familie/vrienden en over straat kunnen lopen zonder steeds te worden nageroepen en te worden aangekeken… zijn er ook heel veel dingen die ik ga missen. De mooie omgeving hier, de sociale mensen, de relaxe sfeer, kinderen die je blij maakt met een pen of ballon omdat ze dit nog nooit eerder hebben gezien, de boda’s, lokaal eten, heerlijk vers fruit, afrikaans dansen, maar ook het werk. Nu ik me bedenk dat ik nu lekker thuis naar een kraantje kan lopen waar altijd water uit komt ga ik zelfs het water halen missen. Voor oude mensen die je dan als bedankje een avocado geven uit hun tuintje, kinderen sjouwend met volle jerrycans en ik loop er zwetend achteraan proberend om ze bij te houden. Het was soms zwaar werk, maar wel heel erg dankbaar en dat is het leuke ervan.
Het sponsorgeld is voor een gedeelte zoals ik al zei naar een aantal warme dekens gegaan voor kinderen en de rest van het geld gaat naar een auto die ze uiteindelijk voor het project willen kopen. Nu lopen we namelijk wel eens een half uur heen en een half uur terug om ergens te komen, dus een auto zou veel tijd kunnen besparen. En zo kan er uiteindelijk meer werk worden verricht op 1 dag. Als ze genoeg geld bij elkaar hebben hiervoor zullen ze ons foto’s sturen en die stuur ik dan naar iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan het geld hiervoor. Enorm bedankt allemaal! Alle kleine beetjes hebben geholpen, want zelfs een euro is in Uganda al heel veel waard.
En niet alleen bedankt voor het geld, maar ook voor de vele leuke reacties, mailtjes, smsjes of wat dan ook die ik van iedereen heb mogen ontvangen. Alhoewel ik niet altijd zin had om een verhaaltje te schrijven ben ik steeds weer blij om deze redenen dat ik het toch heb gedaan. Erg leuk! J
Helaas moet ik m’n blog nu echt afsluiten, want ik ben al terug in Nederland. Ik kan jullie zeggen dat deze 10 weken enorm de moeite waard waren. Een onvergetelijke tijd waar jullie nog vast wel wat meer over zullen gaan zien en horen!!
Tot snel!!