Jan van Helden schreef zijn 2e weblog over Cambodja:
In het kader van nieuwe ervaringen is het Cambodjaanse rijgedrag een heel bijzondere. Dat het verkeer in Cambodja een chaos zou zijn was me al verteld, dat ze hier laks hebben aan verkeersregels had ik al gezien, maar de wijze waarop onze vriendelijke buschauffeur ons dinsdag, twee weken geleden, naar Sihanoukville bracht ging werkelijk alle perken te buiten.
Met een alsmaar ingedrukte claxon denderden we over het platteland. Doorgetrokken streep? Maakt niet uit. Honderdvijftig waar je veertig mag? Geen probleem. Zonder enig overzicht inhalen in de bocht, voortdurend tegen het verkeer in -tegenliggers wijken wel uit- en dat bellend achter het stuur. Ik heb het niet zo met voertuigen, de symptomen van een zwak reiziger zijn me nooit bespaard gebleven. Daar zat ik dan: gedrogeerd door de reispillen, als een angsthaas, omringd door honderdduizend Cambodjanen die op rode plastic tuinstoelen in het gangpad gedeponeerd waren, zonder riem op de tweede rij. Twaalf uur lang. Een dodenrit naar Sihanoukville.
Maar misschien was het deze tocht wel waard. Een twee uur durende oversteek met de boot bracht ons naar het schitterende Monkey island. Een wit strand, een azuurblauwe zee, een bungalow aan het strand en prachtig weer. We zijn er twee nachten gebleven en hebben rijkelijk genoten van dit paradijs.
Terug in het troosteloze Sihanoukville -het weer viel ook tegen- hebben we nog een overnachting geboekt. Otres beach was wel fijn. Zaterdagavond reed een andere kamikaze-chauffeur ons terug naar Siem Reap, stuiterend door de rijstvelden.
Het was fijn om afgelopen maandag weer te beginnen op mijn project. Bij aankomst werd mijn naam door mijn klasje al luid gescandeerd: ''Jan, Jaaan, Jaaaaan.'' Met een hoop gevoetbal en geknutsel ben ik een nieuwe week lesgeven doorgekomen. Tot mijn grote vreugde ontdekte ik op het schooltje een klein keyboardje -weliswaar met zes kapotte toetsen en een pianogeluidje dat klinkt als een stervend kalf- en pakweg vijftien djembes. Deze week wil ik beginnen met muziekles geven. Zelf instrumentjes maken, ritmes leren en misschien wel een optreden voorbereiden. Ik ben benieuwd!
Afgelopen weekend ben ik 's ochtends op de bonne voi wezen fietsen. Kris kras door het platteland, prachtige plekken gezien. Ruim dertig kilometer van Siem Reap vond ik geheel onaangekondigd een trap die dwars door het bos naar een tempel leidde. Een weerzinwekkend uitzicht, een prachtige tempel een leuke ontdekking.
Zaterdagavond ben ik met Niouk en Charlotte, twee nieuwe vrijwilligsters, naar de Angkor Wat geweest voor de zonsondergang. Zondag hebben we een tour gemaakt langs een aantal tempels in dit gigantische complex. Dé toeristische trekpleister van Cambodja overtrof al mijn verwachtingen. Tempels zo groots, zo bijzonder, zo gedetailleerd en prachtig. Het is nauwelijks voor te stellen hoe men het ooit heeft kunnen bouwen. Adembenemend.
De tijd vliegt voorbij, ik ben hier alweer ruim drie weken. Dankzij leuke uitstapjes ontsnap ik aan de dagelijkse sleur van Siem Reap, het is hier nog altijd heel fijn. De mensen zijn leuk, het eten is top. Ik kan niet wachten iedereen weer te zien, maar ik kom nog lang niet naar huis. Liefs.
Meer ervaringen van vrijwilligers kun je lezen op: http://www.pureforkids.nl/127-weblog.html