Slotakte, Cambodja

Jan van Helden schreef verder over haar ervaringen vanuit Cambodja:

De kapper overleefd, de ziektes overwonnen. Geen onnozele handelingen, de wonden zijn geheeld. Een tijdje niks meer van me laten horen -afgezien van een anekdote over de Cambodjaan-, maar alles gaat hier heel goed.
Veel bijzonders is er de laatste weken niet gebeurd, dat moet ik toegeven. De dagelijkse sleur van Siem Reap hielt me in haar greep. Acht uur op, van 9 tot half 5 lesgeven op mijn project. Om 7 uur uit eten, vroeg naar bed. Dag in dag uit. In het weekend naar het zwembad, 's avonds uit. Zo verliepen mijn laatste weken. Wel kerst en oud & nieuw: feest!

Kerst was niet zoals een kerst hoort te zijn. Niet zoals ik kerst gewend ben, laten we het daar op houden. Geen sneeuw en kou (O, echt?), zonder mijn familie waarmee ik, ingepakt in gebreide truien en geitenwollen sokken, voor een knetterend haardvuur cadeautjes uitpak. Maar in Amsterdam was er ook geen sneeuw, dat doet me dan weer een klein beetje deugd. Amsterdam op haar mooist, omhult in in een zachte deken van sneeuw. Dat heb ik dit jaar niet hoeven missen. We hadden wel een kerstborrel, een schriel kerstboompje, een diner en, volstrekt onverwacht, een aantal cadeautjes. Maar de naschokken in mijn brein van een goed feestje de avond ervoor weerhielden mij ervan enorm te kunnen genieten. Vroeg naar bed, maandag weer naar school. Het was gezellig.

Oud en nieuw volgde vrij snel. Siem Reap beloofde een heel feest te worden. Op het kantoor van PURE! hebben we de avond doorgebracht. Je kent het wel, de laatste loze uurtjes van het jaar. Uit verveling ga je dan Rummikubben, het namenspel spelen of pesten. Dit jaar zijn me deze verschrikkingen bespaard gebleven: we hebben lekker geborreld. Om 12 uur op het dakterras naar Siem Reap’s vuurwerkshow gekeken, geproost, geknuffeld, op naar Pub Street. Een groot straatfeest. Onwijs naar mijn zin gehad, een mooie inleiding van het nieuwe jaar. Ik wens iedereen overigens nog altijd een voortreffelijk 2012.

Het was aftellen op mijn project, het einde kwam steeds dichterbij, Gisteren was dan eindelijk het afscheid. Ik was zenuwachtig, heb genoten van de laatste lessen, van de laatste momenten. Met tranen in mijn ogen heb ik mijn kinderen verlaten. ‘Come back soon, otherwise I’ll come to Holland!’, riep een leerling uit mijn klas -wel in het Khmer, want ondanks mijn inspanningen spreken ze nog niet vloeiend Engels, helaas. ‘Me I love you teacher Ján, Jááán, Jááááán.’, dat konden ze wel. Aandoenlijk. Het was een mooi afscheid, ik ga ze missen.

Maandag vertrek ik uit Siem Reap, met de bus naar Phnom Penh. Althans, dat is het plan. Aangezien het reddingspakket van mijn ouders nog niet gearriveerd is, kan ik nog niet weg. Ook weer zo’n heerlijk Cambodjaanse efficiëntie: op het postkantoor staat niks in een computer gedocumenteerd. Wat ze wel hebben zijn zes mappen, vuistdik, met honderden pagina’s vol met alle pakketjes die de afgelopen dagen gearriveerd zijn. Zelf moet ik ze doorspitten, inmiddels tot twee keer toe, maar nog altijd geen pakketje te bekennen. Het kan dus zijn dat ik pas later deze week vertrek. Een mooi smoesje om nog even bij de groep te blijven.

In Phnom Penh ga ik mijn visum regelen voor Vietnam. Vanuit de Cambodjaanse hoofdstad vertrek ik vervolgens naar Ho Chi Minh City, Zuid-Vietnam. Ik heb er ontzettend veel zin, het is wel heel spannend om alleen door te reizen.

De weken vlogen voorbij en nu zit het erop, ik kan het nauwelijks voorstellen. Ik ben klaar met vrijwilligerswerk. Klaar bij PURE!, klaar op mijn project. Het was een waanzinnige tijd waar ik met een aangenaam gevoel op terug kijk. Ik heb met heel veel plezier voor de klas gestaan; angsten overwonnen; stuk voor stuk hele bijzondere mensen leren kennen; genoten van het land, van het weer en het eten. Ik bedank iedereen hier voor deze prachtige ervaring. Lesgeven in Cambodja, het zal me nog een hele tijd bijblijven. Nu sluit ik het boek, dit boek. Maar mijn reis gaat verder, het Verre Oosten in.

Meer ervaringen van vrijwilligers kun je lezen op: http://www.pureforkids.nl/127-weblog.html