(origineel bericht op be-more.nl)
Genieten in Zuid-Afrika
Soms word ik ’s nachts wakker en besef ik ineens ‘Oja, ik ben in Zuid-Afrika’ en daar kan ik zo van genieten!
Voor mijn huisje had ik de mooiste foto’s van ‘mijn’ kinderen af laten drukken in het winkelcentrum. Ik had de foto’s ook nog bewerkt met Photoshop, op elke foto staat nu de naam van het kind en nog wat bloemetjes. In mijn huisje heb ik een Wall of Fame gemaakt met alle foto’s. Mijn Housemom vond het helemaal leuk, want zij hangt natuurlijk in het midden. Ik had ook nog een aantal foto’s bewerkt en een in een lijstje gedaan en aan mijn Housemom gegeven, deze staat nu op haar nachtkastje. Ze is trouwens weer druk aan het haken, want in het winkeltje bij de supermarkt had ik nieuwe wol voor haar gekocht. Zo kan ze zich toch nog wat ontspannen tussen het werken door. De kinderen vermaken zich trouwens ook prima. Deze week was het weer een dag erg mooi weer, dus hebben we de waterglijbaan weer opgezet. Echt leuk, vanaf alle kanten komen de jongere kinderen dan naar ons huisje toegerend met hun badkleding aan. ’S Avonds in mijn huisje hebben we deze week gekleurd. Ik had een kleurboek gekocht en krijtjes. Je merkt wel dat de kinderen hier minder goed met spullen om kunnen gaan dan in Nederland. Na 2 minuten niet naar het kleuren te hebben gekeken waren de krijtjes al doormidden. Maar de tekenen zijn gelukt en hangen nu boven het bed van de kinderen en daar gaat het toch om.
Deze week ben ik ook weer naar Special School geweest. In de eerste groep, best een redelijk niveau hebben we maskers versierd met stickers, crêpepapier en kleurpotloden. Het is leuk om te zien hoe enthousiast deze kinderen zijn. Ook zijn de kinderen best creatief, je ziet echt hele mooie creaties voorbij komen. In de tweede groep, heel laag niveau, hebben we muziekinstrumentjes versiert. Tijdens het voorbereiden hebben we wc-rolletjes dichtgemaakt met papier en daarin hadden we rijst gedaan. Een soort van sambabal dus. De kinderen konden deze versieren. In deze groep zitten ook veel kinderen die niet of nauwelijks kunnen praten, constant kwijlen en snotteren, dus een beetje op de hygiëne letten was een voorwaarde. We waren met vijf vrijwilligers daar en iedereen kreeg knuffels en kusjes. In de laatste groep (redelijk niveau en rond de 12 t/m 18jaar) hebben we armbandjes en vliegtuigjes gemaakt. Ik denk dat de kinderen hier veel meer op zichzelf aangewezen zijn dan in Nederland en zich daardoor tot het uiterste ontwikkelen. Eigenlijk zou ik zo graag iets met de Special School willen gaan doen. De school uitbreiden, meer klaslokalen maken, kleinere klassen en meer docenten. Ik weet zeker dat die school dan een groot succes wordt. De manier van werken, de omgang van de docenten tegenover de kinderen is prima, alleen zitten zij met ongeveer 40 kinderen in een klas, i.p.v. rond de 10 in Nederland. Maar eens goed nadenken over een sponsoractie voor een volgende keer 
De babyroom hebben we van de week een keer buiten gehouden, dit omdat het lekker weer was en omdat de sleutel van de babyroom (even) kwijt was. Het viel op dat het een stuk rustiger was, misschien omdat er minder speelgoed was, of omdat de baby’s/dreumesen in een vreemde omgeving waren. We hadden een paar handdoeken neer gelegd en lekker buiten boekjes gelezen en met een emmer water gespeeld. De kinderen zijn hier heel snel tevreden. Ik zag ook een klein kindje achter een pluisje van een plant aanrennen. Hij had zo veel plezier en toen hij het pluisje had gevangen, voelde hij zich vast en zeker de koning. Kon dat in Nederland ook nog maar zo.
Dinsdagavond ben ik naar de kerk geweest. Ja dezelfde kerk die ’s morgens in alle vroegte met 20 klokslagen van zich laat horen. De kerk staat op het terrein van Mother of Peace en is een erg mooi gebouw. Ik was echt benieuwd hoe een kerkdienst er hier uit zou zien. Samen met Stephanie, Ricarda en Cato ben ik naar de avonddienst gegaan. Het duurt een kwartiertje en Gavin (de oprichter van Mother of Peace) is de pastor. Mother of Peace is een Christelijke organisatie, dus ze geloven in god. Bij binnenkomst maakt iedereen een kruisje en knielen ze voor het altaar. Vandaag (ja, wij hadden echt geluk) gingen ze liedjes zingen in de kerk. Prayer songs in het Zulu. Ik kreeg er helemaal kippenvel van, echt super mooi. Het is goed om te zien dat de kinderen ergens in geloven. Vaak zijn ze in de steek gelaten, maar God zal hun nooit in de steek laten. Ook kunnen ze om vergeving vragen bij God en ze vragen God om kracht. Ik denk dat ik nog wel een paar keer ga voordat ik weer naar huis ga, want het gaf me een goed gevoel.
Gisteren hadden we vrijwilligersdag. We zijn toen met alle vrijwilligers van alle projecten in een busje langs alle projecten in de omgeving van Durban gegaan. Rond 09.45uur werden we opgehaald, na nog een aantal andere vrijwilligers opgehaald te hebben zijn we begonnen bij Palm Tree, om vanuit daar naar Bobbi Bear te gaan, na Bobbi Bear hebben we Mother of Peace en Icare gedaan. Ook zijn we bij Went Worth en Isaiah geweest. Als laatste zijn we bij Umthumbo geweest. Allemaal interessante projecten. Maar mijn voorkeur blijft toch uitgaan naar Mother of Peace en Bobbi Bear. ’S Avonds met z’n alle uiteten geweest bij de Fish Market, erg gezellig, zo aan het strand.
Ik weet niet of jullie hem al aan voelen komen, goed en slecht nieuws, maar ik ben bang dat jullie me volgend jaar minstens 6 weken moeten missen 
Ik wil volgend jaar zeker terug gaan naar Zuid-Afrika, maar dan naar Bobbi Bear! Ricarda wil bijna zeker ook naar Bobbi Bear volgend jaar, echt heel gezellig. (En Charlotte, als jij mee wil gaan, ik zeg: zeker doen!) Op de website van be-more.nl kan je lezen wat dat project precies inhoud. Maar ik ben verliefd, op het land, op de mensen, op het project.
Heel veel liefs uit Afrika,
Over 9 nachtjes ben ik al weer thuis, dubbel gevoel,
Nu nog maar eerst even heel erg genieten (als mijn keel, oor en hoofdpijn me niet in de weg zitten, haha, het moest er een keer van komen).
Kusjes Anne