(origineel bericht op be-more.nl)
Geniet, enjoy!!
Lieve allemaal,
Geniet, enjoy…dat is wat iedereen me zei voordat ik vertrok… Nou dat doe ik zeker!
Wat een week vol nieuwe indrukken en wat een super week! Zaterdag vertrokken we naar Schiphol. Daar hadden we afgesproken met Tim en Christa en na het afgeven van de bagage en samen nog iets drinken was het al tijd om naar het vliegtuig te gaan. Een laatste keer zwaaien, nog een knuffel en toen begon ons avontuur. Het vliegtuig zat helemaal vol. Ik zat gelukkig aan een gangpad want naast mij zat een enorme Afrikaan. Mensen gaan naar Uganda om de berggorilla´s te zien, nou ik heb hem gezien hoor! Na een lange maar gezellige reis kwamen we aan op Entebbe. Daar hebben we geld gewisseld en na een hele korte introductie gingen we naar Entebbe backpackers. Met het inchecken was ik al weer echt terug in Afrika. Ik had als eerste de sleutel, maar mijn slot was kapot waardoor ik uiteindelijk in een tent belandde, lastig om met koffer en rugzak in het donker in een tent te kruipen. Mijn zaklamp en hoofdlampje lagen namelijk in de koffer. De nacht was ook bijzonder, het regende en onweerde en mijn tent was niet waterdicht. De volgende dag hadden we weer een korte introductie met Ruben en toen deden de de Entebbe tour. We bezochten de vissershaven, liepen over de markt en gingen naar de botanische tuin. Deze zat vol apen. We waren nog zo gewaarschuwd blijf uit de buurt van de apen, maar ik had een onnadenkend momentje en wilde met zo´n aap op de foto. Gelukkig gebeurde er niks want toen ik de aap goed bekeek was het overduidelijk dat deze aap rabiës had. Als afsluiting gingen we eten aan Lake Victoria. We kregen fish and chips. Dit houdt in dat je een hele vis op je bord krijgt die je met je handen moet gaan ontleden. Wat een hoop grappen kan je daarover maken zeg! Maandag vertrokken we naar Masaka. Het zou een lange rit worden en we stopten nog even bij een tankstation om eten te halen. Daarna begon de tocht. Zo gaaf om weer door Afrika te rijden. Het leven buiten op straat, de stalletjes langs de weg, de kippen en de geiten op straat, de kleuren, het landschap. Zo mooi! Na 2 ½ uur hadden we een pauze op de evenaar. Dit was natuurlijk een Kodak momentje…Daarna nog een lange zit waarin we onze boterhammen met een lepel smeerde met erg crunchy pindakaas. Uiteindelijk kwamen we met getrainde lachspieren aan bij het backpackers hostel in Masaka. Daar kregen we fruit en chappati en kregen we van Ruben een uitgebreide uitleg over de projecten. De omgeving bij de backpackers is schitterend. Super uitzicht. Daarna kwamen Anthony, de projectleider van Lwengo en Jingo ook van Lwengo ons halen. Na een stop in de supermarkt en een rit van 3 kwartier waren we op ons project. Daar maakten we kennis met de lokale vrijwilligers en het gezin waarbij wij wonen. Mijn naam konden ze erg goed onthouden. Ze noemen me namelijk small animal omdat een lizzerd een kleine hagedis is en ze vinden mijn naam daar erg op lijken. Nu noemt iedereen me lizzerd. Toen gingen we ons huisje verkennen. We hebben een zitkamer met banken, een eethoek, twee kamertjes, een inloopkast en een keukentje. Yana en ik delen samen een kamer en Tim en Christa, het meest benieuwd was ik en jullie waarschijnlijk ook naar het gat. Nou we hebben er twee! Een echt gewoon gat, en een wc pot op een gat, maar dat is een stuk smeriger als het gewone gat. Je zit wel echt in de buitenlucht en dit gat heeft de bijkomstigheid dat je ook nog moet bukken. De douche bestaat uit een ruimte naast de wc zonder dak waar je kunt staan met je emmer, maar met een mooi uitzicht over de bananenbomen.
Deze week was introductieweek op het project. De eerste dag hadden we uitleg over het project en welke activiteiten er allemaal gedaan worden. ´s Middags gingen we naar een begrafenis. Wat indrukwekkend was dat! We hebben zo veel aanzien als Mzungu, blanke. Ze vonden het een eer dat wij er waren. De priester kwam ons zelfs bedanken voor onze aanwezigheid. De ceremonie vond plaats voor het huis van de overledene en iedereen uit de omgeving is welkom. Er werd veel gezongen en uiteindelijk werd de overledene naar het graf gebracht. Daar mochten we allemaal iets in het graf doen. Dit hebben wij niet gedaan, voelde erg ongemakkelijk. Woensdag gingen we arme families bezoeken en helpen. Christa en ik gingen op de boda boda op weg. Dat is zo gaaf, rondgereden worden op een boda boda. Een soort schakelbrommer waar je met zijn drieën op kan zitten. Lekker rond rijden door de schitterende omgeving. Christa en ik zeiden ongeveer elke minuut WOW, toen gingen we het gezin bezoeken, we hebben de tuin geveegd met een bos takken, water gehaald en 20 minuten bergopwaarts gelopen met in iedere hand 10 liter water. Ja die bootcamp is wel ergens goed voor en toen hebben we de was gedaan. Helaas begon het te regenen waardoor we steeds moesten schuilen. Op deze manier konden we wel de mensen leren kennen en het huisje bekijken. Je was zo uitgekeken want in het huis was niks behalve verschillende kamertjes, een fiets en een matje waar wij op mochten zitten. Twee kinderen waren binnen. Het jongetje van 2 speelde met een mes en de baby van 5 maanden huilde alleen maar, zij droegen alleen maar een shirtje en verder niks. De baby zat gewoon te plassen op de grond over haar eten wat haar daarna opnieuw werd gegeven. De baby bleef huilen en toen ze op haar buik lag kreeg het van de moeder ook nog een paar tikken op de billen met het mes. Christa en ik waren behoorlijk onder de indruk. Het bleef regenen en daarom maakten we de was in de regen af. Lastig met een gladde grond. Ik ben natuurlijk uitgegleden en heb daarom een blauw paarse arm. Terug op de boda boda zaten we met zijn vieren. Dat mag en kan eigenlijk niet, maar in de stromende regen en met een modderige,slipperige grond een enorm avontuur en Christa en ik maar zingen. We are almost there, we are almost there…not yet. Maria ging gezellig meezingen. ´s Middags moesten we ons in tweeën verdelen. Tim en ik zouden in de omgeving aan het werk gaan. Nou eigenlijk was het gewoon een boda boda tour door de omgeving wat echt enorm genieten was. Donderdag hadden we home visiting. Ik ging samen met Rachel twee gezinnen bezoeken en bedoeling is dan eigenlijk om te kijken hoe de omstandigheden van de bewoners zijn. Nou die zijn verschrikkelijk. Ze hebben echt helemaal niks. Ik had het er moeilijk mee, ik voelde me ongemakkelijk met een soort van checklist in mijn handen aan strepen waar het allemaal aan ontbreekt bij de mensen. Rachel begreep me en zijn It´s hard isn´t it. Ik kon dit alleen maar beamen. Volgende week gaan we terug naar deze mensen om ze te helpen. ´s Middags gingen Tim en ik naar de reading club, terwijl Christa en Yana de boda boda tour kregen. Tim en ik liepen met Maria naar school en hebben de hele weg gezwaaid naar de kinderen die enthousiast Mzungu blijven roepen. Op school hadden we allebei 6 kinderen die moesten leren lezen bij ons. Erg leuk om te doen. Daarna nog even met de kinderen gespeeld en toen kwam Matthew aan op een boda boda. Ik zag dat als kans om even een lift terug te regelen. Dat was helemaal een circusattractie voor de kinderen want drie mzungus op een boda boda zien ze zelden. We hebben enorm veel plezier met zijn vieren. Elke avond een biertje en voor mij een Smirnoff, en we hebben zoveel lol samen. Mijn lachspieren zijn enorm getraind! Maar we kunnen ook alles met elkaar delen, de indrukwekkende ervaringen die we op doen kunnen we samen een plaatsje geven. Het gevoel van saamhorigheid is groot. De laatste dag en nacht is daar een voorbeeld van. Yana was ´s nachts ziek. Ik heb samen met haar buiten gezeten in de tuin omdat ze steeds flauw viel en ik ben meegegaan naar het ziekenhuis. Tim en Christa hebben vanuit huis super geholpen en Anthony bracht ons naar het ziekenhuis. Daar kwam Ruben ook nog naar toe. In het ziekenhuis hebben we vooral heel veel gewacht. We hadden natuurlijk helemaal niks bij ons en hebben 16 uur daar gezeten. Wachtend vooral…Tim en Christa kwamen ons halen en hadden voor ons een koffer meegebracht. Nog nooit zo blij geweest met een busje deo en een tandenborstel.Yana bleek Malaria te hebben en moest dus ´s nachts nog terug voor de laatste keer medicijnen. Dit keer ging Tim mee zodat ik ook even kon bijslapen. Als dat geen saamhorigheid is…