(origineel bericht op be-more.nl)
geluk en Geluk
Zoals jullie weten ben ik al meer dan èèn jaar opzoek naar een baan. Ik heb heel vaak gedacht: ïk heb ook nooit geluk.” Ik doelde dan vooral op toevallig geluk, net als het winnen van een loterij. Dat geluk is niet afhankelijk van iemand en daarom vaak niet van lange duur. Het echte Geluk schep jezelf en is daarom van langere duur.
Ik wil het echte Geluk gaan bezitten en daarvoor moet je nieuwe omstandigheden gaan scheppen. Ik zag het project Bobbie Bear en dacht gelijk, nu moet ik het doen, vandaag nog! Ik zag hierin een hele mooie kans voor mezelf en ik kan jullie vertellen ik heb hem hier de afgelopen zes weken voor de volle 100% benut.
Ik heb in de afgelopen zes weken mijn grenzen verlegd en verborgen talenten ontdekt. Ik wist bijvoorbeeld niet van te voren dat we permanent voor Dancing Queen moesten gaan zorgen. Toen ik haar voor de eerste keer in haar stoel zag zitten dacht ik: “nee waar ben ik aan begonnen. Ik kan dit helemaal niet.” Ik ben niet zo goed met kinderen en ik kon wel janken hahaha. Ik heb het knopje gauw omgezet en ik dacht bij mezelf je bent hier gekomen om iets te leren, dus doe het gewoon. Ik ben echt van deze kleine wijsneus gaan houden en ik zie echt op tegen het afscheid morgen. Het moederschap gaat me dus nog niet zo heel slecht af:p.
Mijn sociale vaardigheden en flexibiliteit zijn niet mijn sterkste punten, tenminste dat dacht ik altijd. Ik heb hier voor mezelf bewezen dat het eigenlijk wel mee valt. Ik heb bijvoorbeeld soms uren moeten wachten op een politiebureau of in een kliniek. Ook werden er vaak plannen gemaakt voor die dag en dan werd het een uur later weer volledig omgedraaid. Je moet hier niet teveel hoop hebben op iets, omdat het vaak toch anders wordt. Ik heb geen enkel moment gehad dat ik hierdoor niet goed functioneerde. Ik heb gewoon lekker in de flo van het moment mee gegaan. Mijn sociale vaardigheden heb ik inmiddels ook beter onder de knie. De eerste week was ik wat terughoudend naar de mensen hier en naar mijn mede-vrijwilligers. Dit heb ik snel los kunnen laten. Contact leggen is een kwestie van wederzijds respect, ongeacht de huidskleur en historie van iemand!
Ik heb diep respect voor de vaste medewerkers van Bobbie Bear. Dag in dag uit zetten zij zich in voor misbruikte, mishandelde en verlaten kinderen. Het is niet niks om elke dag die ellende om je heen te zien, maar de mensen van Bobbie Bear houden zich vast aan de gedachten dat elk kind dat geholpen wordt er èèn is. Ondanks dat het soms vechten tegen de bierkaai is. Ik heb veel van hun geleerd. Onder andere hoe de Zulu cultuur in elkaar zit, hoe het gerechtelijk systeem in elkaar zit (met name het strafrecht systeem) en dat de apartheid dan officieel wel is afgeschaft, maar het onder de bevolking nog wel heerst. Bij een edu-toy presentatie (over HIV) denken de donkere kinderen vaak dat blanken mensen geen HIV kunnen krijgen, niet zweten en dat zij geen rood bloed hebben. In de rough areas hebben veel kinderen nog nooit een blanke gezien.
Soms ben ik ook wel gefrustreerd geweest. De pastoor die vijf jongens van zijn kerk heeft verkracht is afgelopen woensdag voor tachtig euro op borgtocht vrijgekomen. Hij moet zich tot de final trail elke dag melden bij het politiebureau. Drie dagen lang hebben we geprotesteerd voor NO BAIL, maar helaas heeft het geen zin gehad. Ongelooflijk in mijn ogen. In dit land moet je blijkbaar een heel dorp uit moorden voordat je een keer niet voor de zitting op borgtocht vrijkomt.
Ook de case van Deaf Angel verloopt niet zo voorspoedig. Haar vader is nog steeds niet opgepakt, terwijl de politie weet waar hij is. Deaf Angel is inmiddels al vijf weken bij ons. Dinsdag kregen we te horen dat ze woensdag mogelijk weer terug zou gaan naar haar tante of in een house of safty zou worden geplaatst. Dit ondanks dat haar vader nog niet is opgepakt. Afscheid van haar nemen was helemaal niet leuk. Ze moest zelf huilen dat ze weg moest en dat vond ik hartverscheurend om te zien.
Lieke en ik hebben haar naar school gebracht en aan haar juffrouw gevraagd of ze aan Deaf Angel nogmaals via handgebaren wil uitleggen wat er gaat gebeuren. Deaf Angel wilde niet naar huis en vond het leuk bij ons. Ze is aan ons gehecht geraakt en wij aan haar. Nog geen uur later (nadat we haar naar school hadden gebracht) horen we dat ze toch nog een nachtje bij ons blijft. Donderdag wordt ze naar Umbumbulu policestation gebracht en dan wordt vanuit daar bekeken waar ze wordt geplaatst. Het is beter voor Deaf Angel als ze naar huis toegaat. Ze heeft bij ons veel liefde gekregen en spullen, maar in de Zulu cultuur gaat dat anders. Als ze te verwesterd raakt (wat ze als is denk ik) dan wil ze niet naar huis toe en bestaat er een kans dat ze van huis gaat weglopen.
Ondanks alle negatieve kanten die ik van Zuid-Afrika heb gezien en waarover ik heb verteld, is het ook een fantastisch land. Ik heb het geweldig gehad en het liefst blijf ik nog zes weken. Het is bijna altijd mooi weer en de mensen zijn hier oprecht heel hartelijk. Elke ochtend wordt je begroet met een knuffel en de woorden: Sabubona Sis! Unjani? Als je mensen hier net hebt ontmoet dan vragen ze meteen of je een keer komt eten. Het is een heel gastvrij land. Veel mensen zijn een stuk armer dan wij, maar ze zijn heel erg blij met wat ze wel hebben in het leven. In Lesotho zag ik een jongen met een zelfgemaakt autootje (van ijzerdraad). Hij was apentrots. Hij had geen Iphone, speelgoed of elektriciteit, maar hij was helemaal happy met zijn zelfgemaakte autootje. Ik vond het practig om te zien.
Ook heb ik hele gave tripjes gemaakt naar hluhluwe, Drakensberg en de Wildcoast. Wat een prachtige en diverse natuur hebben ze hier. Als ik van te voren geweten had dat het zo gaaf zou worden en dat de mensen zo leuk waren dan had ik deze trip sowieso voor drie maanden geboekt. Helaas had ik in Nederland het lef niet, maar ik heb zeker wel het lef gehad om hier überhaupt naar toe te komen.
Ik heb mijn echte Geluk hier dus gevonden, Ik had het al in Nederland, maar toen besefte ik het nog niet. Ik klaagde teveel over het feit dat ik geen baan heb. Je moet waarderen in het leven wat je wel hebt en niet kijken naar het geen wat je niet hebt. Ik zie voorlopig geen beren meer op de weg.
Do not go where the path may lead. Go instead where there is no path and leave a trail!