Ik mocht van schrijfster Leni de Winter, die in 2008 voor de eerste keer Gambia bezocht, het originele stuk plaatsen op het Gambia forum dat geplaatst werd in de Libelle nav een oproep om vakantieverhalen in 2011.
Leni, bedankt voor het delen van jullie ervaring!
Gambia, een onvergetelijke reis.
Vakantietijd. Het lijkt wel of heel Nederland zijn koffers aan het pakken is, zijn caravan klaarmaakt, de auto startklaar voor de deur zet, de vliegtickets uitprint of airport taxi’s bestelt…
Tijd voor ontspanning, uitrusten, bezinning en let’s have fun! Onwillekeurig dwalen mijn gedachten terug naar de meest indrukwekkende vakantie van mijn leven.
Een aantal jaren geleden bezochten wij The Gambia.
The Gambia, het kleinste land van Afrika, het Land van de Glimlach. Het stof, de kleuren, de geuren, de geluiden, de overweldigende stilte van de jungle, de hitte maar vooral de mensen staan ons in het geheugen gegrift. Het land met zijn krachtige vrouwen die een groot deel van de economische zorg voor het gezin op zich nemen. Maar die ook het verdriet dragen van de hoge zuigelingensterfte. Vijf en tachtig van de duizend zuigelingen sterft in het eerste levensjaar.
Mensen van allerlei godsdiensten leven in harmonie met elkaar. De armoede is groot. Het sneed ons door de ziel. Kinderen in tot op de draad versleten kleding. Kauwend op boombast van de Boaba boom om de honger te vergeten en malaria te voorkomen. Zestig kinderen opgepropt in een klaslokaal zonder meubilair maar gretig verlangend naar kennis. Kleine smoezelige handjes vol vertrouwen in de jouwe. Blij met een pakje Jip en Janneke rozijntjes, soms het enige voedsel van de dag.
De oprechte groet: ‘How are you?’ klonk honderden malen.
We voerden vele gesprekken met Gambianen. Soms was het moeilijk elkaars levensomstandigheden te begrijpen. Want….
Hoe leg je iemand uit hoe het is om te vliegen? Zeker als diegene nog nooit een vliegtuig van dichtbij heeft gezien en nog nooit buiten The Gambia is geweest.
Hoe leg je iemand uit dat je niet rijk bent, terwijl je wel een reis naar The Gambia kunt betalen?
Hoe leg je iemand uit dat je maar drie kinderen hebt? Zelf heeft hij twaalf broers en zussen en vindt het geen probleem om jouw kinderen te adopteren als je genoeg van ze hebt.
Waarom hebben we maar een partner en geen twee, drie of vier. Is dat verboden en door wie dan? Sneeuwt het echt dagelijks bij jullie? Dan kun je toch niet gaan werken, laat staan blijven leven, je gaat toch dood van de kou?
Hoe leg je uit dat we centrale verwarming hebben, want wat is dat in hemelsnaam?
Schaatsen, wat is dat? Hoe leg je uit dat water door bevriezing ijs wordt, als men denkt dat het kant-en-klaar uit de hemel valt?
Vakantiegeld, dat is een mooie uitvinding, maar wie betaalt dat dan?
Spelen jullie tennis, dan verdien je vast veel. En duiken, doe je dat voor de kost, schelpenhandel of zo? Speel je ook voetbal, hoeveel duizenden mensen komen er kijken in jullie stadion?
Hoe leg je uit dat katten en honden in Nederland huisdieren zijn? In the Gambia creperen de dieren langs de weg en vreten elkaar letterlijk de oren van de kop.
Hoe leg je dit alles uit in The Gambia?
Kijkend naar de levensvreugd, veerkracht en tevredenheid van de Gambianen, overviel ons een diep schaamtegevoel, een gevoel van nederigheid. Zij hebben dan misschien weinig, maar wij, kieskeurige Hollanders, kunnen veel van hen leren.
Het zijn de mensen die het kleine The Gambia groot maken. Groot door hun medemenselijkheid, wijsheid, verdraagzaamheid, dankbaarheid en vertrouwen. Ze zijn oneindig veel rijker dan wij.
Vijftien kilo bagage lichter, alles weggeven, verlieten we het Land van de glimlach.
‘ Leuke vakantie gehad? ‘. Nee, leuk was niet het juiste woord, daarvoor hebben we te veel ellende gezien. Maar wel ontroerend, indrukwekkend en leerzaam, de mooiste vakantie ooit!