hallo allemaal,
ik ben benieuwd wat jullie meest mooie-spannende-ontroerende-speciale moment in Kenya ooit was. Het is zo´n geweldig land waarin alleen wij al heel veel speciale dingen meegemaakt hebben.
Voor ons was het meest ontroerende moment in Mtwapa, toen de kindjes voor ons aan het zingen en dansen waren.
Groetjes lae-titia
Hoi, ik heb heel veel persoonlijk ontroerende momenten in Kenya gehad. Maar algemene die ik nooit vergeten ben: ooit heel lang geleden pech met een busje gekregen in Pokotland ergens in the middle of nowhere. Ontredderd stonden wij te kijken naar de bus die niet meer verder wilde, zonsondergang vlakbij, geen levende ziel te zien (laat staan de wegenwacht). Uit de bosjes kwam een oude man die op een houten (hoofdsteun) krukje ging zitten, grote schijf in zijn onderlip. Daarna 2 jonge pokotvrouwen, onderlichaam in geitenvel met heel vee lkettingen om hun nek. Ze kwamen naar mijn vriendin en mij toe en roken aan ons, langs ons hele lichaam. En wij roken hen (zure melk en geit :-))). Ze gebaarden ons mee te komen naar hun onderkomen. Maar gelijk daarna (wij waren nog aan het dubben) kwam er uit bosjes ook een contingent jonge pokotkrijgers die onze bus begon te duwen. Wij hebben overnacht in een legerkamp en stuk verderop, gebaad in de rivier onder toezicht (vanwege de slangen en spinnen). Ik zal het nooit vergeten, deze verrassende ontmoeting.
En ooit niet lang daarna kwamen in een ander deel van Kenya in een maasai-oorlog terecht toen we op bezoek waren bij een boma waarvan een aantal vrouwen meededen aan een project (sieraden maken). Vee van elkaar gestolen. Wij zaten boven op de berg en zagen van onze kant mannen met speren in de aanslag naar beneden rennen en van de andere kant kwamen de tegenstanders met speren en knotsen. Was ook heel bijzonder.
Ach, ik heb een emmer, een put vol met prachtige herinneringen 
oh geweldig Sadaa, ik smul ervan!!! Wat een land he?
Ben echt benieuwd naar nog meer ervaringen. Vooral de mooie zodat er zoveel mogelijk mensen naar Kenia blijven gaan ondanks de droogte. Ze hebben het toerisme nu juist extra nodig toch?
Niemand verder? Ik vind het ook zo leuk om verhalen van anderen te lezen
Ja, genoeg! 
Wat ik heel leuk vond was toen we de eerste avond in ons hotel een groep acrobaten zagen optreden. Later zag ik één van die jongens lopen en ik complimenteerde hem met hun optreden. We raakten aan de praat, vertelden dat we net een paar uur geleden geland waren en nog nooit eerder in Kenia waren geweest. Vervolgens kregen we van 2 van die jongens, die goede vrienden zijn, de uitnodiging om de volgende dag met hun op stap te gaan. Dit vonden we in het begin (als twee vrouwen alleen) een beetje eng, maar die angst bleek volledig ongegrond. Ze hebben ons meegenomen naar Mtwapa, naar een gedeelte wat alleen maar bestond uit houten hutjes en open riolen, het was ontzettend arm en smoezelig, maar wat een hartelijk ontvangst! Uit alle hoeken en kieren kwamen kinderen (waarvoor we gelukkig snoepjes en ballonnen bij ons hadden), we werden uitgenodigd voor het eten (traditioneel gekookt), het was zo bijzonder om op deze manier betrokken te worden bij hun leven. Daarna kregen we palmwijn, door een soort vies bamboe rietje, je moet ook niet bang zijn voor de hygiene lol. Ook daar de traditionele gebruiken, de grond zegenen en danken voor alles wat je hebt.
De dagen hierna zijn we ook met deze twee jongens naar Mombasa geweest, waarbij hun onze tassen droegen (uit veiligheidsoverwegingen), ze hebben ons zoveel traditioneels laten zien, waar geen toerist te bekennen was. Suikerriet knabbelen langs de weg, met een riksja naar het strand… het was geweldig, ik ben echt van die jongens gaan houden in de week dat we er waren en met hun optrokken.
Nog leuker is dat die jongens het zo goed doen met hun acrobatenact dat ze het laatste jaar in India hebben opgetreden, en op dit moment zitten ze in Turkije! Dus we zullen ze volgende week niet zien, maar ik ben zo blij dat het goed met ze gaat en dat ze nu zoveel van de wereld zien. Want het is een groep arme jongens die elke dag op het strand traint, maar verder hebben ze helemaal niks. Dus heel fijn om te weten dat het ze nu voor de wind gaat, dat verdienen ze!
Wat ik ook erg ontroerend vond was een meisje dat we elke dag op het strand zagen (het was vakantie en ze hadden nergens anders om heen te gaan). Rebecca is 12, maar ziet eruit als 8, ontzettend mager en ook heel kinderlijk en aanhankelijk. Ze was er samen met haar broer, die heeft zijn school op moeten geven om voor zijn jongere broertjes en zusjes te zorgen, de ouders waren ziek en/of dood. Rebbeca wilde de hele tijd knuffelen, hand in hand lopen, het is zo’n schatje. Toen ik haar meenam naar het hotel om in de kamer kleding voor haar uit te zoeken en al het andere wat ik missen kon was ze tot tranen geroerd, ze bleef me maar knuffelen en I love you zeggen. Toen was ik ook in tranen, ik had haar het liefst in een koffer gestopt en mee naar huis genomen 
Ik hoop ontzettend haar weer te zien volgende week, ik heb een hele hoop spulletjes voor haar gekocht, en ook voor Levi, haar grote broer.
Ik ben daarnaast ook een ontzettende ‘natuurfreak’, thuis zit ik vastgeplakt aan National Geographic en Animal Planet, en op het moment dat ik op de savanne wilde leeuwen en luipaarden zag heb ik echt gehuild, ik vond het zo ongelofelijk mooi, alsof ik zo de film van de Leeuwenkoning binnenstapte.
Elke dag daar had bijzondere momenten… over een week ben ik er weer, hopelijk kom ik terug met nog veel mooiere en ontroerendere verhalen! We gaan dan ook naar het weeshuis van de Fahari Foundation van Gileng, ik kijk daar heel erg naar uit, de omstandigheden van die kids zijn natuurlijk heel verdrietig maar ik vind het zo mooi wat er daar allemaal voor die kinderen gedaan wordt dat ik denk dat dat een hele mooie dag gaat worden!
wow wat een mooie verhalen.
Voyage: eventjes om verwarring te voorkomen, het zijn voornamelijk weeskinderen of kinderen waar de ouders spoorloos van zijn die geholpen worden maar we hebben geen weeshuis. De kindjes worden nu nog bij vrijwilligers opgevangen maar dat wordt steeds lastiger nu het er steeds meer worden. De grond is aangekocht en we doen allerlei akties en er zijn subsidies aangevraagd maar het geld is nog niet bij elkaar voor het gebouw. We verwachten dadelijk van de kerstkaartenaktie wel weer veel en hopen dat er weer veel besteld wordt en misschien ook door anderen verkocht wordt. Er staan nog 2 kindjes op de ‘wachtlijst’, misschien weet je ook iemand die voor 25 euro per maand een kindje een compleet ander leven wil en kan geven… je zult het met eigen ogen gaan zien. Dank je wel voor hetgeen je al gedaan hebt. Ik heb zo’n gevoel dat dit contact niet van korte duur is… :vak01:
Ha Gileng,
Sorry, dat wist ik eigenlijk al hoe het werkt dankzij de site van de stichting, stom dat ik het dan toch weeshuis blijf noemen, zo zit het ook helemaal in mijn hoofd
Ik ga mezelf verbeteren vanaf nu, hihi.
En neeeee, ik geloof dat je nog niet van me af bent lol2 :vak02:
Mooi, we kunnen niet genoeg betrokken mensen bij de groep hebben!!! Dank je wel!!
>>>
Een andere recente ervaring in Mombasa, waar mijn hart van breekt is de straat waar de matatu-drivers staan te wachten op werk. Wij haalden onze lege “eigen” (gehuurde) matatu en een matatudriver en bijrijder. Dat moesten bekenden zijn van de familie, dus gingen we ze zoeken in de straat waar alle matatudrivers zich aanbieden. Allemaal in rood shirt, oneindig veel jonge en oudere mannen, allemaal langs de straat aan’t wachten op werk, om opgepikt te worden…En geen werk is geen geld. Geen geld is geen…
Zo verschrikkelijk veel jonge en oudere mannen zonder werk en inkomen, zo’n enorm potentieel aan arbeidskrachten: ongebruikt. Zo veel gezinnen met weer een dag te weinig of geen inkomen…
Zo’n mooi land met zulke prachtige mensen en heel veel mooie en minder mooie/frustrerende ervaringen dat ik bijna niet weet wat ik moet opschrijven.
Ik ga nu voor de vijfde keer naar Kenia om daar te werken en daar doe ik de meest frustrerende ervaringen op omdat je weet dat het ook anders kan en ook omdat wij het zo goed hebben en in een wegwerpmaatschappij leven en zij daar rond moeten komen van weinig tot niets.
Hier een aantal mooie ervaringen:
Elke keer als ik daar weer een bevalling bij woon en er een gezond kind geboren wordt is prachtig en niet alles gaat goed.
Maar wat is nog mooier om te zien als je een kindje 's nachts gereanimeerd hebt na geboorte die dan een paar uur later ligt te gillen om voeding en bij z’n moeder aan de borst gaat en een paar dagen in goede conditie het ziekenhuisje verlaat.
De zondagen die wij deels doorbrachten met de kinderen uit het dorpje, we ballon trappen deden, kleurden met ze. Speelden met ze, een stuk gingen lopen en je dan zo’n klein handje in jouw hand gelegd krijgt. De glimmende ogen van ze als ze een gekleurde pen krijgen met een paar velletjes vouwpapier en ze dan voor jouw een tekening maken of een briefje schrijven.
Met de huisbezoeken van AIDS wezen ed een meisje zo blij maakt met een “nieuwe” trui en rok dat ze alleen nog maar bij je op schoot wil zitten en alleen maar wil knuffelen en thank you zegt. En dat je ook niet anders kan hoe vies ze ook was. En in tranen uitbarst als je toch door moet.
De man die ons begeleidde zelf een HIV positief iemand is en daar zo positief mee omgaat en al zijn tijd in het begeleiden steekt in andere mensen met het zelfde.
Het trieste dat je dan ook kinderen ziet waarvan de ouders AIDS in een vergevorderd stadium hebben en waar weinig opvang omheen is.
Een hele komische ervaring was: met z’n allen (een stuk of 22) mensen in de matatu. Er moest er nog eentje bij wat eigenlijk niet ging, geen nood je doet het raampje open en gaat heerlijk met je billen buitenboord zitten en er is weer een plekje in de matatu. Echt een komisch geheel lol2
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als mensen mij naar mijn ervaringen in Kenia vragen dan kom ik nooit uitgesproken.
Ik ben een half jaar in Kenia geweest, en het was een fantastische ervaring. Mijn vriend woont daar, en we hebben samen een huis daar gebouwd. Het hele dorp heeft mee geholpen. Ik dacht misschien is het wel leuk om een barbeque te geven voor de werkploeg. Dat werd wel op prijs gesteld, maar zodra ik in de buurt kwam dan verplaatste de hele mannen groep zich naar de andere kant. Ik dacht een leuk praatje met ze aan te gaan, maar nee met mannen een praatje aangaan dat valt niet mee.
Gelukkig kijkt zijn familie niet zo tegen mij op, er is wel een meisje van 3 die mij de 1e keer heel eng vond, en nu komt ze uit haar zelf netjes een handje geven, ze is nog steeds wel gebiologeerd door mij, en kijkt mij dan doordringend aan met haar grote bruine ogen… Ik kan niet anders zeggen dat ik helemaal verliefd op haar bent.
In het begin vond ik het gestaar vervelend, maar nu raak ik er aan gewend. De buurkindjes verzamelen zich altijd als wij langs komen, mzungu, mzungu. Ik ken ze nu allemaal, en ze willen altijd een hand geven en even een praatje maken. Mijn vriend zei, voorlopig gaan ze hun handen niet wassen…
Eten met je handen dat vind ik ook een leuke ervaring, dat ze in het restaurant je handen komen wassen.
We hebben in onze tuin in februari een gebedsdienst gehad, was een hele happening, het hele dorp was uitgelopen. Er is heel wat chai en witte boterhammen door heen gegaan. Gebeden met veel gezang.
De busreis van Meru naar Mombassa, dat is ook een mooie ervaring. Het is een lange zit, van zo’n 13 uur in de bus. Als je pech hebt, zit de bus propvol en kan je echt geen kant op. Maar zodra je dan de witte stranden ziet, ben je die hele busreis weer vergeten.
Leuk om te lezen!! Wat ik ook een mooi moment vond: Op de dhow, midden op de oceaan richting dolfijnen en wasini. Het zien van zoveel dolfijnen in hun natuurlijke omgeving vond ik heel bijzonder maar ook het gevoel dat je zo nietig bent op die grote zee. Wat stellen je probleempjes van thuis dan voor? Als je omkiept verandert dat weinig in de wereld. Die ervaring had trouwens op iedere zee kunnen zijn maar het heeft me wel anders leren denken. Ik denk toch iets minder na over wat anderen ervan zouden denken als ik iets wel of niet ga doen. Ook het boodschappen doen langs de kant van de weg vond ik erg leuk. We wilden 10 eieren en nog wat dingetjes en moesten, geloof ik, wel 5 'winkeltjes" bezoeken om het aantal bij elkaar te krijgen hi hi.
De vriendelijkheid van de Keniaanse mensen vind ik ook speciaal.
Voyage, je doet hetzelfde met Giling als ik al een tijdje deed met Murugi.
Gileng moet Giling zijn en ik heb nu al door de het geen Murigi is maar Murugi…
(beiden overigens onbekend in google translate)
goeie reis
safari njema
En Giling, er zijn zoveel goeie,slechte,speciale,emotionele etc etc ervarignen dat ik er onmogelijk aan kan beginnen…
:dag:
.
Ik heb ff gegoogled op oorsprong keniaanse namen en vond Murugi= zij kookt
Klopt dat??
Ah Mwende, ik had van jouw juist een paar hele mooie verwacht. Jij bent onze expert…
Please…?
Groetjes en bedankt alvast
Murugi? Is toch geen Swahilinaam? Heb ik nog nooit gehoord. Maar ik ben ook alleen maar thuis in de Luonamen en de Swahili/ Bajun namen
Een Keniaanse naam…
de naam MURUGI komt uit de kikuyu tribe
en staat voor de vrouw die kookt voor
de familie
(en kookt grote hoeveelheden)