Hey iedereen,
Jammer maar helaas ben ik al terug. Het weerzien van mijn Askim was zalig. Het was de eerste keer dat ik hem weerzag en ik zat dus met veel vragen. De angst dat hij mss niet kwam opdagen zat er ook in. De avond voor ik vertrok, wilde ik ineens niet meer gaan. kben uiteraard toch gegaan en hij stond netjes op tijd op me te wachten.
Heb enkele dagen bij hem thuis (in Izmir) gelogeerd bij zijn ouders. Zij waren erg lief voor me, echt lief. Zijn mama bleef me maar eten en drinken geven en glimlachtte steeds vriendelijk (zij spreekt geen Engels).Zijn papa zei me dat ik steeds welkom was en dat ik me thuis mocht voelen. Kheb veel van zijn vrienden ontmoed en zij kende mij reeds allemaal bij naam en deden hun best om enkele woordjes Engels met me te spreken.
Na 5 dagen bij hem thuis zijn we samen met een ander koppel (vrienden van hem) naar Marmaris gereden. Zijn papa zei me voor we vertrokken dat we voorzichtig moesten zijn want dat hij niet wou dat er iets met me gebeurde omdat hij me als zijn dochter beschouwd. De woorden raakte me wel, nog nooit had iemand zoiets tegen me gezegd. We zijn 7 dagen in Marmaris gebleven. In de helft van de tijd is het ander koppel vertrokken maar is zijn oudere broer en een vriend langs gekomen om mij te zien. Zij waren ook echt erg lief voor me.
Ik heb echt een fijne tijd gehad en voelde me er echt thuis, al moet ik zeggen dat hij en ik de eerste dage wel aan elkaar moesten wennen en soms wat kibbelde 
dat kibbelen was dan vaak enkel maar een misverstand omdat we beiden geen perfect Engels spreken hihi.
Ik had voor ik vertrok een lijstje gemaakt met allemaal vragen die ik hem stellen wou, maar heb mijn lijstje niet eens nodig gehad aangezien hij spontaan (zonder het te beseffen) op al mijn vragen geantwoord had. Ik vreesde voor zijn eerlijkheid (ook omwille van het feit dat hij toen ik hem leerde kennen animator was…) maar hij heeft me (uit zichzelf) gezegd dat hij geen “fouten” wil maken wat betreft andere meisjes en dat hij weet dat hij dat kan, maar dat als hij toch een “fout” maakt,hij het me zal zeggen en dan ook volkomen begrijpt dat ik boos ben. Hij wil niet liegen tegen mij en dat betekend voor mij toch ook al veel. (en hij gaat niet meer werken als animator )
Het afscheid was echt moeilijk. Ik vertrok bij hem thuis om 2 uur snachts. Ik kon mijn tranen niet bedwingen en hij pinkte ook een traantje weg. Zijn mama kwam me troosten en is mee naar de luchthaven gekomen om me uit te waaien. Na de paspoortcontrole liep hij me nog even na en wierp me nog een laatste kusje. Voor ik vertrok had hij nog iets in mijn handtas gestoken en me gezegd dat ik het mocht openen zodra ik in Belgie landde. Een hartvormigdoosje met oorbelletjes in.
Vrijdag morgend kwam ik aan in Belgie en vrijdag avond belde hij me –> de eerste maal dat hij mij belt (hij smst normaal enkel)! Betekend dus veel voor me en kdenkt echt wel dat hij mij ook mist. Op dit ogenblik voel ik me enorm leeg. Ik ga de volgende dagen en in augustus werken en hoop in september nog een last minutevlucht te boeken voordat school weer begint. Ik kan het gewoon niet om hem weer 10 maanden te moeten missen. Ik ben niet meer zomaar verliefd zoals in het begin, ik hou van hem en zou hem voor geen geld meer willen missen (helaas zal dit wel moeten)
Zo dit was mijn verhaal.
Nu is het aan jullie 
Groetjes ! ! !