(origineel bericht op be-more.nl)
En toen was de cirkel rond…
Voor de trouwe bloglezers onder jullie, dit is alweer mijn laatste blog vanuit Malawi dus hierna zal ik jullie waarschijnlijk niet meer lastig vallen met mijn langdradige verhalen. De afgelopen week heeft voornamelijk in het teken gestaan van afronding en afscheid. Twee woorden waar ik een behoorlijike hekel aan heb op het moment dat ik dit schrijf. Afronden hier in Afrika is toch best moeilijk omdat er nog zoveel te doen is en er nog zoveel is wat ik had willen doen maar in een maand niet kon doen. En afscheid nemen van mensen waarmee je zo’n intense periode hebt meegemaakt doet toch meer met je dan ik van tevoren had verwacht.
Maar laat ik eerst even verder gaan waar ik was gebleven. Het afgelopen weekend heb ik namelijk doorgebracht aan het Malawi meer, op Cape Maclear om precies te zijn. Eigenlijk kan ik daar heel kort over zijn, HEERLIJK! Wat een mooie plek! Toerisme en het dagelijkse zorgen voor een gekke combinatie aan activiteiten. Op het strand liggen de toeristen te zonnen terwijl de vissers hun netten aan het knopen zijn en om een duik te kunnen nemen moet je eerst langs vrouwen lopen die hun (af)was aan het doen zijn. Zaterdag zijn we met een bootje het water opgegaan om te gaan snorkelen op het meer. Nou zijn mijn snorkelkunsten zeer beperkt, wat ik dan ook vrij snel heb opgegeven, maar ik heb me zeer goed vermaakt met simpelweg stilstaan in het water met wat brood in mijn handen waar honderden gele, rode en blauwe visjes op afkwamen. Hierna nog naar de zonsondergang gekeken op het water en voor de laatste keer met de hele groep uiteten geweest en op blote voeten op stap geweest en gekke dansjes gedaan. Zondag is misschien een goed voorbeeld om uit te leggen wat het verschil is tussen mijn blog lezen en hier zijn… Zondag racete we met 140 km per uur over hobbelige weggetjes naar huis in een minibusje die heeel erg naar vis stonk en waar kakkerlakken zich al een tijdje in gevestigd hadden. Als jullie dit lezen denken jullie waarschijnlijk, he bah je zou er maar 4,5 uur in moeten zitten, maar voor mij was het een ultiem genietmomentje. De zon ging onder en het uitzicht was prachtig, lekker muziekje in mijn oren en die kakkerlakken en vislucht ben je dan alweer snel vergeten.
Maandagochtend een heel fijne meeting gehad om een plan te maken voor onze laatste week en voor een korte evaluatie tot nu toe. Na de meeting nog even aan de conceptpaper gezeten en in de middag naar het schooltje gegaan om alles af te ronden. De deuren en nieuwe sloten zijn geplaatst, de ramen zijn erin gezet en alle kozijnen zijn geverfd. Dit alles ging wel echt op z’n afrikaans natuurlijk (Jan (en andere perfectionisten), ook de foto’s kijken is al slecht voor je gezondheid!). Uiteindelijk maar gewoon verstand op nul gezet laten we het er maar op houden dat de verf het rotten tegenhoud.
Dinsdagochtend vroeg in de morgen zouden we een dak gaan vervangen van een oude blinde mevrouw, maar door miscommunicatie bleek niet alleen het dak vervangen te moeten worden maar het hele huis, dat was een beetje teveel van het goede op één ochtend dus toen konden we mooi aan het conceptpaper werken. William is echt een held, hij had heel hard gewerkt om verbeteringen door te voeren en een opzet te maken. Samen hebben we de programma-indeling omgegooid. Ook zijn we begonnen aan een toekomstvisie, iets waar William heel duidelijke ideeen over heeft maar hij heeft het nog nooit getetailleerd op papier gezet en af en toe was hij iets te positief over de termijn waarin het moest gebeuren. Na dit weekend staat er dus als het goed is een globaal toekomstplan op papier. Ook heeft Peta dinsdagochtend een vrouwenmeeting gehouden in het teken van Woman-Empowerment waarin vrouwen de discussie aangingen over zaken die hen bezig houdt en een van de members gaat deze meetingen nu doorvoeren de komende maand dus het is nog even afwachten of dat daadwerkelijk een succes wordt. De eerste meeting was in ieder geval geslaagd.
Woensdagochtend was er een voetbaltoernooi van een jeugdteam en het officeteam. Leuk om te zien dat het voetbalveld steeds meer volstroomd met fanatieke supporters maar helaas heeft het officeteam verloren met 0-1. Woensdagmiddag stond voor mij vooral in het teken van concept paper zoveel mogelijk afronden en naar town om cadeautjes te kopen voor alle mensen die zo goed voor ons gezorgd hebben de afgelopen vier weken en voor wie ik heel veel respect heb gekregen binnen zo’n korte tijd. Toch leuk dat ik in de tijd dat ik hier ben echt me thuis ben gaan voelen in Zomba en milimbo. Ik weet in welke shops ik moet zijn voor welke spullen, kom altijd wel iemand tegen op straat die ik ken en weet ongeveer wat normale prijzen zijn. Dat maakt het ook een heel fijne plek om er te zijn. ’s Avonds als dessert heerlijke tompouzen gemaakt (iedereen is je zeer dankbaar mam) en de buurjongetjes hebben zelfs de hele schaal uitgelikt.
Donderdag is er een distributiedag georganiseerd voor kinderen met HIV/AIDS en weeskinderen van het door jullie gedoneernde geld. Zout, suiker, tandenborstels, tandpasta, dekens, kinderkleertjes en wat simpele speeltjes zoals balonnen en ballen zijn uitgedeeld. Het was vooral een heel officiële bijeenkomst waarin wij uitgebreid werden bedankt door de community voor onze komst. Ik voelde me er af en toe wel een beetje ongemakkelijk omdat de aandacht heel erg op ons werd gericht, maar de dankbaarheid van de mensen is wel heel bijzonder. Hierna hebben we in de office nog wat afscheidsspeeches gehad en toen werd het allemaal wel heel definitief.
Die avond hebben we ons afscheidsfeestje gehouden die vooral in het teken stond van de lokale vrijwilligers. Zij zijn degene die de organisatie in stand houden en elke dag weer klaarstaan, wij doen dit maar voor een maand. We hebben ze allemaal een medaille gegeven en Wouter had als extra cadeautje voor de mannen bedacht dat Diana en ik ze wel een kus op de wang zouden geven, nou toen kon de avond echt niet meer stuk 
Joelend en springend zijn we de avond doorgekomen en we zijn zelfs nog even op stap geweest met z’n allen.
Vrijdagochtend zijn alle lokale vrijwilligers weer naar ons huisje gekomen om ons gedag te zeggen. William en Mercy hebben ons zelfs nog even naar Packachere gebracht, heel lief!
Vrijdagavond uiteten geweest bij de Italiaan in Lilongwe waar we de eerste avond ook zijn geweest en de cirkel is dus weer rond… Zaterdag vooral gewacht totdat ik het vliegtuig in kon stappen en via Lusaka en Nairobi uiteindelijk in Amsterdam terecht gekomen. Er stond een heel welkomstcomitée klaar op Schiphol, super warm welkom en fijn om iedereen weer te zien, al is het toch wel met een dubbel gevoel. Na 40 uur aaneengesloten wakker te zijn geweest is het nu dan toch echt tijd om een douche te nemen en het Malawi-avontuur af te sluiten in mijn eigen warme bedje.
Bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties, erg leuk om te lezen zo ver van huis. En nogmaals heel erg bedankt voor het donatiegeld, ook namens William. Het was een avontuur om nooit te vergeten en wie weet krijgt het ooit nog wel een vervolg…
Tionana!