(origineel bericht op be-more.nl)
afsluitend blog Malawi
Lieve allemaal,
zoals de meesten al weten ben ik door familieomstandigheden eerder uit Malawi vertokken dan de planning was.
Ik heb het er vreselijk moeilijk meegehad, natuurlijk wilde ik bij Aad zijn om hem te steunen, maar ik wilde nog helemaal niet weg daar.
De eerste week moest ik vreselijk wennen, alles was te erg wat we zagen en meemaakten. Het toppunt wat ik gezien heb vond ik toch wel: een oude man die voor zijn huisje een plastic boodschappentasje (die wij met bosjes thuis hebben liggen) met naald en draad zat te bewerken omdat er een scheurtje in zat.
De tweede week begon ik te wennen en had het erg naar mijn zin en toen moest ik al weer gaan regelen om thuis te komen. Goede verzekering afsluiten is erg belangrijk, zij helpen dan met alles.
Het safariweekend was geweldig, ik voelde me vreselijk rijk, dat ik dit mocht zien/meemaken. Olifanten en nijlpaarden zo vlak voor je neus. Alleen 's nachts rond de tent vond ik ze minder leuk, dan zijn ze toch wel erg groot en al zie je ze niet in het donker, je hoort ze destemeer.
De tweede week was het zelfde program alleen heb ik alles veel bewuster meegemaakt.
's morgens de nurserey, 3 uur lang +/-60 peuters bezighouden, het eerste uur gaat goed,dan wordt er veel gezongen en dan moeten ze de dagen van de week, de maanden van het jaar en het alfabet opdreunen(gaat goed, al vraag ik me af of ze weten wat of het betekent), maar dan worden ze moe, hangerig, zweterig en omdat je ze niet kunt uitleggen wat je met ze wil, soms ook onhandelbaar. Ieder moment komt er een andere moeder,cq. volwassene binnen en die neemt de les over. de een schreeuwt nog harder dan de ander om boven het geluid van de kinders uit te komen.
De grotere kinderen zitten in een ander klasje en leren daar het alfabet en rekenen.
Het probleem is dat ze niet iedere dag komen, (je ziet dus vaak andere kinders), ze moeten dan helpen op het land of op de markt.
Van jullie sponsorgeld hebben we 20 schoolbankjes laten maken (2 kinderen in 1 bankje), want nu zitten ze op de grond en schrijven op hun knie, ja dan leer je natuurlijk nooit goed schrijven, al vraag ik me bij sommige kinderen toch nog af of ze het wel leren, want die kunnen nog niet eens een potlood vasthouden.
's middags was er bijeenkomst van een groep mensen (vooral vrouwen) van de village bank= een soort boerenleenbank, die microkredieten verstrekt van het geld dat de mensen zelf inleggen(en dan moet je niet in kapitalen denken, ze leggen bv. 200 kwacha in en dat is maar 1 euro)
Op dinsdagmiddag gingen we huisbezoeken afleggen, hier keek ik naar uit, helaas had ik toen vreselijke diarrhee en kon dus echt niet mee.
Woensdag middag kwam de Hiv/aids groep bijelkaar, praten, lachen, zingen en dansen. Echt ongelooflijk hoe blij die mensen kunnen zijn met al hun ellende. Maria gaf hun Reiki, daar waren ze helemaal blij mee, konden ze even ontspannen, want die vrouwen hebben echt een zwaar leven en zijn altijd moe, ook omdat ze ziek zijn natuurlijk (ze krijgen wel allemaal gratis medicijnen van de regering. Kinderen en volwassenen gaan ook rustig gewoon op de grond liggen slapen tijdens die bijeenkomsten.
Deze groep hebben we ook sponsorgeld gegeven om bij de village bank te kunnen inleggen.
Donderdag middag naar de Youth-voetbal club, in de jeugd wordt veel tijd geinvesteerd om ze op het rechte pad te houden.
Van ons sponsorgeld hebben we voetbal tenues en schoenen gekocht, nu voetballen ze met blote bast en blote voeten, dus nu kunnen ze voor de dag komen tegen andere clubs en horen ze er echt bij.
Verder had ik thuis al schriftjes, pennen en stickers aangeschaft om daar uit te delen
Vrijdag morgen werd er afscheid van mij genomen op de nursery, dat was echt heel indrukwekkend.
De kinderen zongen allerlei liedjes,klapten en zwaaiden (erg leuk).
Thonix de “director” van het project legde hun uit dat ik wegging en dat ze niet moesten huilen ( dat was natuurlijk lachen, want ze snapten er niets van en het is daar toch een komen en gaan van vrijwilligers.
"mamma"Rachel wilde nog een gebed voor me doen, ze pakte m’n handen en begon te bidden in haar eigen taal, ik verstond er natuurlijk niets van, maar het ging steeds harder en ik werd er emotioneel van, bij haar biggelden ook de tranen over de wangen en toen ik naar Maria keek, bij haar ook. Tot slot kreeg ik nog een dikke knuffel, dat voelde fijn.
Eind van de ochtend moest ik bij de director komen en die begon ook nog eens een heel loflied, hoe mooi, goed en fijn enz. enz. enz. hij me wel niet vond, er kwam geen eind aan en hij eindigde met de vraag wat of ik met mijn telefoon ging doen, die ik in Malawi had gekocht omdat de mijne het daar niet deed. Of ik Chayof nooit zou vergeten, of ik de foto’s op wilde sturen en of ik hun wilde blijven sponsoren. Ik heb hem beloofd mijn best te zullen doen.
Toen kwam toch echt de laatste minuut aan en vertrokken we met mijn bagage op de hoofden van de vrouwen naar het busje.
Nog een nachtje in het verzamelhostel van alle vrijwilligers geslapen, nadat we een gezamelijke BBQ. hadden gehad, was gezellig en ik kreeg daar nog afscheid kaartjes en cadeautjes van de medevrijwilligers (ze vonden het heel erg naar voor me)
Zaterdag vertrokken zij naar het Zombaplateau voor een weekendje wandelen en genieten van de natuur. (achteraf is dat compleet verregent, erg jammer)en werd ik opgehaald met een taxi voor een rit van 5 uur naar het vliegveld (dat was nog niet zo makkelijk er een te vinden die dat wilde doen, want de benzinecrisis is echt heel erg. 1x per week wordt er een of ander benzinestation bevoorraad en dan staan er echt stratenvol auto’s in een rij te wachten dat ze kunnen tanken en:op is op.
Mijn taxichauffeur had op het platteland (zwarte markt) een voorraadje kunnen inslaan.
Zo is er dus een eind gekomen aan mijn Afrika avontuur. Ik heb er ondanks alles vreselijk van genoten, vooral die koppies en aanhankelijkheid van de kinders, de hartelijkheid van de volwassenen en de dankbaarheid van de oudjes als je ze alleen al een beetje aandacht geeft.
Het jammere is dat veel mensen boos werden als we foto’s maakten, je moest het vragen en dan vonden de vrouwen, met kinderen het meestal wel goed, ze vinden het dan ook enig als zij zich zelf terugzien.
Jullie allemaal bedankt voor de sponsoring en de belangstelling voor mijn verhaal.
Heel veel liefs en dankbaarheid van Erna