(origineel bericht op be-more.nl)
Emotionele week bij Bobbi Bear + de Wildcoast
Maandag gingen Marenthe en ik met Ladyfare (een van de Bobbi Bear stafleden) mee naar Durban Court voor een interview van de oudste van de twee broertjes over zijn mishandeling. Het gesprek ging goed maar daarna moesten we naar een loketje om “whitness fee” op te halen. Super grappig dat we dit kregen dus daar maakten we dan maar gebruik van. Hadden we het maar niet gedaan! We moesten super lang wachten zonder dat iemand ons kwam helpen. De jongen was het wachten al helemaal zat. Uiteindelijk kregen we toen toch nog wat geld maar we moesten eerst de autosleutels en het rijbewijs van onze chauffeur laten zien, belachelijk! Ladyfare werd woedend en ze liep scheldend weg. Marenthe en ik bleven rustig en uiteindelijk kregen we toch wat geld mee, hehe.
’s Middags heb ik de jongens geholpen (en er vooral voor gezorgd dat ze wat deden en niet de hele tijd zaten te niksen) met hun huiswerk.
Dinsdag was dé grote dag voor de oudste broer, zijn rechtszaak. Zijn moeder was inmiddels weg bij haar vriend (de dader) en de rechter besloot dat ze weer contact met haar kinderen mocht hebben. De jongens mochten dus naar huis! Moeder was helemaal door het dolle heen en ze mocht de kinderen ’s middags al op komen halen.
Aangezien Marenthe jarig was hadden we taart en cadeautjes. We hadden net gezongen en we zaten aan de taart toen de moeder van de jongens (met hun zus) binnen kwam. De jongens waren super verbaasd want ze wisten nog van niks. De jongste was helemaal gelukkig. Hij sprong meteen op zijn zus af en was super blij dat hij naar huis kon. De oudste was wat minder vrolijk. Hij zei dat hij verdrietig was omdat hij ons ging missen. Hij zei het echt met tranen in zijn ogen, zo ontzettend lief. Op zulke momenten realiseer je je weer waar je het allemaal voor doet en dat je deze kinderen echt hebt geholpen. We hebben hem beloofd dat we hem volgende week een keer op kwamen zoeken en dat maakte veel goed voor hem .
’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest ter ere van de verjaardag van Marenthe.
Woensdag kregen we er weer een 12-jarig meisje bij. Het was het meisje dat ik al twee keer had bezocht op haar school. Haar vader moest opgepakt worden en totdat hij opgepakt was moest ze ergens veilig ondergebracht worden, bij ons dus. Het was een heel lief meisje. Ze wilde graag samen met mij racen op een soort van steps en ze genoot met volle teugen!
’s Middags ben ik naar het Prince Mshiyeni ziekenhuis (het vreselijke ziekenhuis) geweest om een aantal personen te bezoeken. Eerst gingen we naar de (hele zieke) vrouw met wie ik naar Blue Roof ben geweest. Ze herkende me nog en vond het heel leuk dat ik er was. Ze zag er al een stuk beter uit en kon weer lachen, leuk om te zien. Vervolgens gingen we naar de zus van Ladyfare. Zij was doodziek en lag op de High Care (wat er absoluut niet uit zag als een high care, echt een lachertje). Afgelopen zondag was ze nog zo ziek geweest dat de familie al afscheid van haar had genomen maar vandaag ging het al veel beter. Ze kon weer lachen en ze at weer, super! Tot slot gingen we naar het zwaar gehandicapte 16-jarige meisje. Ze lag nu op een andere (betere) afdeling dan de vorige keer. Ook zij was echt vooruit gegaan. We hebben met haar gewandeld (ik had nooit gedacht dat ze zou kunnen lopen) en ik heb haar banaantjes en drinken gegeven. Ik vond het geweldig om haar zo te zien. Ze zag er zoveel beter uit, ontzettend mooi om te zien!
Donderdag was Eureka (de soort van directrice van Bobbi Bear) jarig. Ze werd 50. We (of eigenlijk Guus, Lisa en Marenthe) hadden een prachtige Sarah gemaakt en de hele boel hier versierd. Eureka was super verbaasd en ontroerd toen ze bij Bobbi Bear arriveerde (net als alle anderen trouwens). Niemand snapte natuurlijk wat een Sarah was maar ze vonden het allemaal heel erg leuk.
Daarna kwamen een aantal stafleden helemaal wild toeterend, zwaaiend met stokken, aan bij Bobbi Bear met de auto. Ze hadden de vader van het 12-jarige meisje opgepakt (de politie kon hem niet vinden) en ze hadden hem bij de politie afgeleverd. Ze waren helemaal aan het dansen en schreeuwen, echt geniaal hoe blij ze waren.
Toen was het tijd voor de taart van Eureka(echt een plaatje in de vorm van een handtas, prachtig!). Ze was ontroerd bij het zien van de taart en iedereen die voor haar aan het zingen was. Ze kreeg een mooi cadeau van de andere stafleden van Bobbi Bear en ze kreeg van ons als vrijwilligers ook nog een prachtig horloge. Ze was diep ontroerd en zei dat het haar mooiste verjaardag ooit was. Aangezien Queen (Eureka’s bijnaam) altijd een beetje boos overkomt (en altijd vloekt met Fock Off!) was het heel mooi om haar een keer écht ontroerd te zien.
Aan het eind van de middag kregen we te horen dat het 12-jarige meisje naar huis (naar haar oma) mocht. Ze was hier zelf helemaal niet blij mee, ze vond het natuurlijk veel te leuk bij Bobbi Bear. We hebben haar uitgelegd dat ze altijd terug kan komen naar Bobbi Bear en dat ze naar de supportgroup op zaterdag kan komen. Dit stelde haar wel gerust. Vervolgens wilde ze heel graag dat ik haar mee weg ging brengen maar dat kon niet omdat er geen plek was in de auto, heel sneu. Ze komt volgende week nog een keer terug om ons nog te kunnen zien voordat we weg gaan.
Het weekend zijn we naar de Wildcoast geweest. Na een lange (5-6 uur) reis kwamen we vrijdagmiddag aan. We hebben gewandeld, schelpen gezocht en met een bootje op een meertje gevaren. Even helemaal tot rust komen in een prachtige omgeving, heerlijk!
Zaterdag hebben we eerst een lokale familie bezocht. Vervolgens zijn we naar een moddergrot geweest waar we een heerlijk moddermaskertje (inclusief leuke zwarte vlekken) kregen, heel grappig om mee te maken. Daarna hebben we nog een flinke wandeling gemaakt door de prachtige omgeving. Na de lunch gingen we een soort van abseilen, wat ik helemaal geweldig vond. We deden dit om bij “the blow hole” te komen, een gat in een rots waar water omhoog spuit als er een golf tegenaan komt, heel apart en mooi om te zien. Tot slot gingen we nog even naar de top van een berg om van het uitzicht te genieten. Dit was bij een heel klein vliegveldje waar ook de opnames van “Blood Diamond” gemaakt zijn. Als diner hebben we bij de Backpackers (Jungle Monkey) heerlijke (zeer goed gevulde) pizza’s gegeten. Er was een hele leuke zangeres met haar bandje aan het zingen dus we hebben nog gezellig gedanst en dé cocktail van de backpackers (monkey shit on the beach) gedronken. Het was trouwens echt een super leuke (beetje hippie-achtige) backpackers. Vooral de mensen die er waren waren echt heel grappig, daar konden we erg om lachen.
Zondagochtend hebben we nog een vroege wandeling gemaakt naar een vuurtoren. We hebben daar nog dolfijnen en walvissen gespot, super mooi om te zien! Daarna was het al weer tijd voor de lange terugreis naar huis.
De laatste week is nu al aangebroken, een heel raar idee. We hebben nog veel te doen, we gaan nog even de laatste dingen regelen en volop genieten!
Liefs,
Sylvie-Elise