(origineel bericht op be-more.nl)
Een echte Malawiaanse week!!!
Ben ik op de Malediven, Zanzibar, Mexico, Curaçao, Bali, Indonesië, Antillen of op Koh Samui? Nee geen van allen, maar ik lig hier heerlijk in een ander paradijsje genaamd Cape Maclear. Het is namelijk weer zover, we zijn voor de tweede keer hier. Het voelt als thuiskomen, want je wordt met open armen ontvangen. Dit is de plek waar mijn Chelsea shirt meer dan geliefd is.
Wat is het leven goed: zonnetje, mooie stranden en een oase van rust. De reis verliep alleen minder voorspoedig dan verwacht. We hadden een probleem met de motorolie en er moest een ‘nieuw ringetje’ komen. Na 2,5 uur was de eerste poging mislukt, want er was een verkeerd ringetje gekocht. Gelukkig was poging 2 wel raak en konden we na 4,5 uur vertraging onze reis weer voortzetten, maar ach geen stress want we hebben alle tijd. We hebben de tijd gedood in een bar met een drankje en een potje pool. Als je vervolgens aankomt in Cape is alles meteen weer goed.
Ik ben helemaal gewend hier en ik ben hier al anderhalve maand wat betekent dat ik nog maar 4,5 maand te gaan heb!!! Wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel, maar wat is het toch een fantastisch land. Ik ben lekker Malawiaans gekleed: Chelsea shirt, twee kettingen om, op blote voeten en met een broek die hier gemaakt is, super relaxed. Ik heb namelijk een Chelsea en Manchester United shirt, die er super echt uitzien, gekocht voor plus minus 7 euro.
Deze week was de eerste week dat bijna alles op een Malawiaans tempo verliep. De afgelopen weken hebben we namelijk een strak schema aangehouden, maar deze week liep niet alles volgens plan. Aangezien de Malawianen bijna consequent te laat zijn, hebben wij een boete ingevoerd: als je te laat bent of zelfs helemaal niet op komt dagen zonder goede reden betaal je 50 kwacha. Ik denk dat we binnen een week al wel op 500-1000 kwacha zitten, maar toch merk ik ook wel dat ze steeds vaker op tijd komen.
We hadden deze week wilde plannen: vele huisbezoeken, HIV supportgroepen
oprichten, naaimachines presenteren, voetbalshirtjes uitreiken voor business en vele daken bouwen. Dit alles was één grote illusie, want naar mijn idee is hier helaas te weinig van terecht gekomen. De moeder van Amigo, onze officer, is namelijk ziek geworden. Hierdoor heeft hij een groot deel van het programma niet kunnen draaien en dus is alles veranderd.
Ik ben deze week ook naar Zomba gegaan, omdat ik mijn crocks kwijt was zondag en ik geen tijd had om ze te zoeken in Pakachere, aangezien we haast hadden omdat Manchester City – Manchester United eerder begon dan gedacht. Het voetbalhonk zat helemaal vol, maar wij hebben nog wel drie plaatsen weten te bemachtigen. Joost en ik waren voor United en hadden beiden een shirt aan van United. Het was één groot gekkenhuis. Tot minuut 90 was het gelijk (2-2) en de adrenaline en het testosteron gehalte in dit krot waren flink gestegen. We hadden afgesproken dat als Van Persie zou scoren (aangezien ik zijn naam achterop mijn shirt had) we onze shirts uit zouden doen, zoals de anderen dit ook bij elke goal deden, en lekker rond zouden gaan dansen. Wat een goal, wat een vrije trap en wat een ontlading. Één groot feest, shirt uit en dansen als gekken. Ik ben langs iedereen gerend om ze even op de naam van van Persie te duiden. Alle Malawianen hadden hier respect voor en ik kreeg de ene na de andere high five. Geweldig hoe vriendschappelijk dat hier gaat.
Ik ben in Zomba Joost tegengekomen met onze director. We zijn vervolgens heel Zomba doorgegaan, omdat Joost voor zijn project een multifunctioneel veld aan gaat leggen. We hadden dus staal nodig voor de voetbalgoals en de basket (dit wordt twee in één, zoals een Cruijf-veldje). Het was wel geestig om lekker rond te slenteren en uiteindelijk hebben we de spullen afgeleverd bij ons huisje. Door de keiharde regen heen hebben we de stalen buizen van zeker 6 meter gesjouwd. Ik was meer dan doorweekt, maar het is uiteindelijk wel allemaal gelukt. Je moet toch iets overhebben voor het project waar ik in Januari heenga.
Jullie hebben dat vast ook allemaal wel af en toe, zo’n dag dat niks volgens de planning gaat en dat je op het einde staat te kijken van wat er ineens gebeurt. Dit had ik donderdag. We zouden een geitenkooi groter maken op voorwaarde dat de mensen de troep opgeruimd hadden, maar uiteraard was dit niet het geval. Toen ging de volgende activiteit ook niet door, nou toen had ik er wel een beetje de pest in. In de middag gingen we een dak bouwen en dit heeft de hele dag goedgemaakt. Binnen recordtijd hadden we het dak gemaakt en dus kon ik apetrots zijn op de mensen. Met Europese efficiëntie lag binnen een half uur het dak er al op. Iedereen was bezig en niemand heeft staan toekijken.
Ik ga nu nog genieten van mijn heerlijke weekendje, maar ik heb ook alweer zin in volgende week. Gewoon lekker bij ons project met een goed programma een top week draaien.
Ti onana sabata a mawa
PS. Nog wel een leuk feitje: ik ben door de mooiste auto van Zomba, een flinke BMW, naar Zomba gebracht en dit voor helemaal niks, wel leuk dat iedereen je dan zo aankijkt.
PPS. Oscar, Steffen, Joost en ik gaan misschien een auto huren. Dit voor onze Zambia reis, want hierdoor zijn we niet afhankelijk van bussen etc. Ook dit is weer een opvlieging, maar misschien gaan we het gewoon realiseren.