(origineel bericht op be-more.nl)
Ebola, goud en gorilla’s
<strong>Naarmate mijn vertrek naar Uganda dichterbij komt, raak ik meer en meer betrokken bij alles wat met ‘de parel van Afrika’ te maken heeft. Selectieve attentie heet dat.</strong>
Zo sloeg de schrik me op het hart toen ik eind juli via de media vernam dat een ebola uitbraak had plaatsgevonden in Kibaale, slechts een paar uur rijden van Massaka waar ik straks gestationeerd word. Ik moet eerlijk toegeven dat ik toen even twijfelde of het nu wel zo’n goed plan was om vrijwilligerswerk te gaan doen in het verre Afrika. Gelukkig kon ik na deze eerste emotionele reactie het directe gevaar al snel in het juiste perspectief plaatsen. Uganda is een groot land - 3,5 keer zo groot als Nederland en België samen - en bovendien bleken ‘slechts’ 14 mensen ten prooi gevallen te zijn aan het vreselijke virus waartegen geen vaccinatie mogelijk is, ofschoon dat er natuurlijk altijd 14 teveel zijn. Via de ambassade en Be More werd ik reeds een dag na het nieuws geïnformeerd over de feitelijke situatie en dat stelde me gerust. Begin augustus werd gemeld dat de uitbraak inmiddels onder controle is.
Trots maakte zich meester van me toen ik zag hoe een Ugandese atleet tijdens de Olympische marathon, in gezelschap van twee Kenianen, naar de finish snelde. Ik raakte zowaar teleurgesteld op het moment dat mijn favoriet enkele kilometers voor de eindstreep achterop raakte, maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen Stephen Kiprotich, over hem heb ik het, even later zijn twee tegenstrevers zijn hielen liet zien. En ja, ik was oprecht trots toen ‘mijn’ Ugandees vervolgens goud ophaalde voor zijn land. Voor de tweede keer in de historie dat Uganda een gouden plak veroverde. Inmiddels is Kiprotich in zijn vaderland een held. Benieuwd of het loopklimaat door deze onverwachte zege een impuls heeft gekregen. Ik neem in ieder geval mijn loopschoenen mee om te kijken of ik straks met sommige van mijn tijdelijke dorpsgenoten wat kilometers kan maken…
Intussen ben ik nog druk bezig bezig met het treffen van alle noodzakelijke voorbereidingen.Mijn vlucht is geboekt, evenals mijn verblijf in een hostel in Entebbe in het weekend van mijn aankomst. Verder zijn alle vereiste vaccinaties toegediend en is de ambassade op de hoogte van mijn komst. Ik ben nu nog aan het kijken welke mooie excursies ik ga maken op de dagen dat ik niet met het project bezig ben. Daarbij vissen de gorilla’s nadrukkelijk naar mijn aandacht. Helaas zijn de excursies, waarbij berggorilla’s in het wild gespot kunnen worden, vrijwel onbetaalbaar en ik ben nog altijd aan het twijfelen of ik zoveel geld wil uitgeven voor deze unieke ervaring. Uganda heeft immers nog zoveel meer te bieden!
De 47 dagen, die resteren tot mijn vertrek, ga ik dan ook beslist benutten om nog meer te weten te komen over het land. Ik kijk er in ieder geval naar uit om straks in een compleet andere wereld in compleet andere omstandigheden mensen te kunnen helpen en zal de komende weken, maar zeker ook na mijn terugkomst waarschijnlijk nog meer gegrepen worden door alles wat met Uganda te maken heeft.