De allereerste keer dat ik op een van de Gili’s kwam was in 1999 dat was op Gili Meno ongerept was het al lang niet meer, maar het was rustig, elektriciteit viel geregeld uit en ‘s avonds aten we verse vis of groenten. De manier om op de Gili’s te komen was via Bangsal, wat toen al in handen was van de plaatselijke maffia. Om in Bangsal te komen pakte je een Bemo, regelde je een taxi, of voor de minder avontuurlijke onder ons liet je het regelen door een reisbureautje in Sengiggi. In Bangsal aangekomen zette je je blik op oneindig, iedereen negerend die riep dat je alleen bij hem een ticket naar de Gili’s kon kopen, je had immers op Bali (Veelal van jaloerse Balinezen, die alles in werk stellen om het toerisme op Lombok in een kwaad daglicht te stellen) gehoord hoe de werkwijze van de plaatselijke maffia was, en liep naar een klein kantoortje langs het strand waar je dan het ticket naar het eiland van je keuze kocht.
Eenmaal op Gili Meno waande je je in een paradijs, mooie stranden en het snorkelen was geweldig, vissen, schildpadden en als je geluk had kon langs de rand van het koraal haaien zien.
1,5 jaar later ben ik met een stel vrienden van Java naar Lombok gereden, we hebben toen Gili Trawangan aangedaan, Het ongerepte vond ik hier niet terug, in plaats daarvan vond ik stukken strand, zee-egel vrijgemaakt waar toeristen zonder te kijken met hun voeten het koraal kapot konden trappen. Voor het koraal dat was al aangetast was door El-Nino, het vissen met dynamiet en kapotgevaren door boten vol met toeristen, was dit zowat de genadeslag. Deze ellende aanschouwend en bovendien was Gili Trawangan overstelpt door wannabe bekpekkers, het volk waar ik met een grote boog omheen loop, hebben wij ’s avonds de boot terug gepakt naar Bangsal.
Toen we 2 jaar later van Java via Bali naar Flores waren gevlogen om overland via Sumbawa en Lombok terug naar Java te reizen zijn we toch nog eens op de Gili’s beland. Mijn vrouw was ondertussen 4 maanden zwanger en we wisten dat het daardoor wel een poosje zou duren voordat we weer op reis zouden kunnen gaan. We zouden daarom onze vakantie afsluiten met een aantal dagen relaxen op Lombok voordat we terug gingen naar de drukte van Java. We zijn uiteindelijk op Gili Air belandt, Natuurlijk via Bangsal waar de plaatselijke maffia nog steeds de scepter zwaaide. Maar deze Maffia bleken ook gewoon mensen te zijn, die op de welbekende Indonesische wijze geld proberen te verdienen en wat helemaal niet anders zijn blijkt wat hun Balinese collega’s op Bali presenteren, zeuren, zeuren, zeuren en zielig doen, intimiderend komt het allang niet meer over na 3 jaar Indonesië maar is eerder lachwekkend.
Eenmaal op Gili Air aangekomen hebben we ons laten afzetten bij Coconut Cottages waar toen je al zo’n Rp 120.000 voor moest betalen, alles om de vogelverschrikkers die zichzelf bekpekker noemt te ontlopen. Hier was het lekker rustig, op zo’n 100 meter van het strand tussen de klapperbomen waande je eigen toch een beetje in paradijs. Terwijl mijn vrouw een boekje aan het lezen was, ging ik snorkelen, het was hier mooier en veel minder ontwikkeld voor toerisme dan op Gili Trawangan. Maar toch, als je goed oplette zag je dat het koraal hier veel te lijden had gehad onder het toerisme en de viskunsten van de lokale bevolking. Tijdens het “verplichte” rondje om het eiland zag je op de stranden toch al veel dood koraal liggen, (veel meer dan 3 jaar geleden op Gili Meno) maar ook ontzettend veel plastic troep langs het bebouwde deel van Gili Air. De paar dagen die wij toen op Gili Air hadden doorgebracht waren niet slecht, de paar verdwaalde bekpekkers bleven niet lang hier, omdat op Gili Air niet veel te doen was en ze niet wisten hoe snel ze hun spullen in moesten pakken om naar Trawangan te reizen. Ook hier hebben we veel vis gegeten op tafel en stoeltjes op het strand, al met al een afsluiting om op terug te kijken.
(al was het duiken en snorkelen niet te vergelijken met wat we op Flores en Sumbawa hebben gedaan)
December 2009, onze zoon is bijna 7, genoeg van het rondreizen per bus, motor, trein en vliegtuig, langs natuurparken, vulkanen, oude gebouwen en familiebezoek heeft hij ons overgehaald om ook eens een paar dagen op een “echt strand” te verblijven, de keus viel op Gili Air want dat hij in onze oude fotoboeken gezien. Erg benieuwd wat we nog zouden herkennen, hebben we een ticket, Yogya, Surabaya, Mataram geboekt met Lion Air en via Sengiggi en Bangsal hebben we onze sentimentel journey ondernomen richting Gili Air.
Eenmaal aangekomen op Gili Air lieten we ons wederom afzetten bij Coconut Cottages waar de prijs ondertussen gestegen was van Rp. 120000 naar Rp. 350000 (inclusief extra bed voor onze zoon) en wat destijds in 2002 een pas aangelegde tuin was ondertussen een volwaardige tuin geworden. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt gingen we snorkelen, het mooie koraal wat in 2002 nog bijna tot aan het strand groeide was nu een dode grijze boel geworden, maar begon nu zowat 100 meter uit de kust, waar inderdaad nog mooie stukken koraal te zien waren, maar er was ook ontzettend veel was afgebroken en aan het afsterven. Mooie kleurige kleine visjes en een enkele schildpad zagen we voorbijkomen, maar de grotere soorten vis waren verdwenen over de haaien nog maar te zwijgen.
’s Avonds tijdens het eten nog een verrassing, de tafeltjes en stoeltjes op het strand waren verdwenen, er was niet genoeg strand meer, het strand was namelijk aan het verdwijnen. Tijdens harde wind blijkt het water tot aan de terrassen van de eetstalletjes te komen, waardoor de mensen al eens hun terras landinwaarts hebben moeten verplaatsen. Nadat ik dat te weten kwam herinnerde ik mij ook opeens dat er 7 jaar geleden een weg op het strand liep, maw tussen de restaurantjes en het water, maar dit weggetje was verdwenen.
De volgende dag tijdens het de wandeling rond het eiland kwamen we langs een koraal kerkhof.
Om terug te komen op bovenstaand citaat:
Ik kan me best voorstellen dat als je voor de eerste keer op de gili’s komt dat je het daar geweldig vindt maar om te beweren dat het koraal herstellende is, vind ik een opmerking die in zijn geheel niet klopt en misleidend is voor de toekomstige Gili Air bezoeker. Na mijn mening moet je toch een aantal maal op de Gili’s zijn geweest, om hierover te kunnen oordelen. In mijn ogen, en van wat ik heb gezien in de laatste 10 jaar, is het koraal aan het afsterven, zelfs het strand aan de oostkant is aan het verdwijnen. De Indonesische bevolking zal veel moeite moeten doen om het koraal zoals het nu is in stand te houden. Iets wat ik nog niet zo snel zie gebeuren.
Gelukkig zijn er aan de westkant van het eiland nog mooie gedeeltes, maar hier staat dan ook (nog) geen hotel, en zie je geen mensen in het water.
Eerlijk is eerlijk onze zoon heeft hier de tijd van zijn leven gehad, lekker zwemmen, zonnen, boekje gelezen, heeft zich vermaakt met zijn Nintendo. Maar de kans dat we hier terugkomen is nihil. Ik heb altijd al een hekel aan het soort toeristen dat je op deze locaties tegenkomt, mislukte bekpekkers, van die lui die voor een paar centen op de eerste rang wil zitten, maar nu er ook al om 12 uur ’s middags bezopen Russen op de Gili’s zitten is het voor ons een afgesloten hoofdstuk.
Bovendien hoeft de verwende bekpekker geen moeite meer te doen, want volgens mij is de meest gestelde vraag over de Gili’s hier op het forum hoe duur de Gilicat is van Bali naar Gili Trawangan, zodat het plezier en spanning van het reizen op eigen houtje compleet wegvalt. Maar dat schijnt voor de meeste toeristen hier op het forum, (waarschijnlijk van die wannabe bekpekkers) niet het doel te zijn, bang als ze zijn voor contact met de Indonesische bevolking.