Ik lees regelmatig over een dorpsoudste, waar je je kan/moet melden als je een klein dorpje bezoekt. Is dat etiquette of hoe zit dat. En waar vind je zo’n dorpsoudste?
Kan iemand mij wat vertellen over de omgangsvormen? Ik wil liever niet als zo’n domme, botte belanda overkomen maar graag rekening houden met de plaatselijke gevoelens.
Bedankt alvast
dat moet dan wel een enorm oude (sudah antik, yah!) reisgids zijn geweest? 1970 of zoiets?
De kepala desa is een soort burgemeester. Hij hoort te weten wie er in zijn territorium slaapt. daarvoor heeft elke losmen/HTL etc een gastenboek. en dat is zat.
Je moet wel enorm ver weg (en dat weet je dus nooit te vinden) van de gebruikelijke openbare wegen in de diepste rimboe gaan om tegen duisternis te merken dat er nergens te slapen valt. DAN kan de KD je een slaapplek aanijzen-in de sekolah oid. Komt dus voor otto normaltoerist nooit voor.
Op Sumatera (dus niet echt Bali) heb je enkel '‘toeristen’'dorpen-daar betaal je een beetje entree. Daarmee is ook een het allerbelangrikste voldaan-de uang=money.
1 like
Ik vind het antwoord van BKKflyer nogal kort door de bocht…
Op Bali kent men het begrip dorpsoudste niet echt (meer). De baas van het dorp is niet de oudste man, maar de kepala desa, het dorpshoofd. In sommige dorpen, met name die wat uitgestrekt zijn, heb je bovendien de kepala dinas, een districtshoofd. Daarboven staat weer de kecamatan, een rayonhoofd. Als tourist op Bali heb je totaal niet met deze instanties te maken.
Het klopt was BKKflyer zegt, dat je als je ergens blijft slapen, bovenstaande instanties hiervan op de hoogte gebracht dienen te worden. Officieel zelfs met een kopie van je paspoort, of in ieder geval je paspoortnummer. Bij een hotel/hostel wordt na check in alles voor je geregeld. Wanneer je bij mensen thuis in een dorp slaapt, ach, zolang het maar voor 1-2 dagen is wordt er veel door de vingers gezien is mijn ervaring.
Buiten Bali is het een heel ander verhaal.
In dorpen op bv Flores, Sumba en Alor is het WEL gebruikelijk dat je je meldt bij de dorpsoudste. Deze is niet moeilijk te vinden, wanneer jij al vreemdeling het dorp binnenkomt, zal iedereen je nieuwsgierig benaderen (of op zijn minst aanstaren) en alle vingers wijzen dan naar die dorpsoudste. Vaak een oud (duh) mannetje die ergens stilletjes in een hoekje zit te roken. Biedt hem een sigaret aan (nee, ik rook niet, maar heb voor dit soort gelegenheden altijd peuken bij me). Vervolgens volgt er een beleefdheidpraatje, het is dus handig wanneer je wat Bahasa Indonesia kent, of nog beter, de lokale taal! Vaak is er thee, soms pruimtabak. Officieel mag je dit pruimtabak niet wijgeren, maar wanneer je in plaats van tabak een sigaret aan biedt, kom je er meestal wel mee weg 
Aan het eind van het ritueel, vraag je beleefd of je een kijkje mag nemen in het dorp. Meestal mag het. Vraag bovendien toestemming om foto’s te maken. En zelfs als het van de dorpsoudste mag, vraag dan ALSNOG toestemming om foto’s te maken van personen - uiteraard aan die persoon zelf. Los van het feit dat je niet altijd op de foto wilt, zijn er nog altijd mensen die geloven dat de camera je beroofd van je ziel.
Als je weg gaat, groet je wederom de dorpsoudste. Als je het nog niet gedaan had, word je gevraagd het gastenboek te tekenen. Bovendien is het gebruikelijk hier een kleine donatie in te doen, bv 10,000 rp.
Als je geen bahasa Indonesia spreekt worden je een hoop fouten vergeven. Maar je spreekt een gerespecteerd persoon zoals een kepala desa of kepala dusun niet aan met een zonnebril op je neus, ook niet in een korte broek met een maf singletje daarboven. Teenslippers zijn ook uit den boze. Verder is lichaamstaal belangrijk, een hoofdknikje, een glimlach en de persoon in kwestie altijd gelijk geven al liegt de man dat hij barst. Voor het binnengaan trek je je schoeisel uit. Als je iets te drinken of eten krijgt aangeboden wacht je tot je toestemming krijgt om te drinken of eten. Iedereen in een dorp weet waar de kepala desa of dusun verblijft, daar hoef je echt niet naar te zoeken.
Gastenboeken ? Nooit van gehoord, dat zal we op plekken zijn waar men wel eens eerder een turis gezien heeft. 
Ik vind zo’n boek altijd wel grappig… Komen er rond de 5 touristen PER JAAR in zo’n dorp, boek erbij, terugbladeren, kijk kijk, in 2001 was er ook een orang Belanda, ken je die??? Natuurlijk niet!
Goede aanvulling trouwens wat die kledingstijl betreft. Ik vind dat zo vanzelfsprekend dat ik het vergat te melden… Helaas zijn er te veel mensen die zich daar niet aan storen :mad:
1 like
Verleden jaar in Negri Lima, Leihitu (Ambon) kreeg ik bij fort Haarlem ook een gastenboek in mijn handen gedrukt, del aatste bezoeker was ik zelf, 16 maanden daarvoor Ach het gaat om de centjes die ze krijgen dus lap je weer 10 of 20.000 Rp
1 like
Wel, bedankt allemaal. Het is toch een weet. Ik ben benieuwd of ik dat ooit eens mee maak. De taal spreek ik al helemaal niet dus als het gebeurd zal het wel bij knikjes en glimlachen blijven. Maar wie weet: misschien spreekt zo’n oudste nog een beetje nederlands!
Hoewel… bij een eerder bezoek in Indonesie was nog bijna niets van de koloniale tijd te merken. (1x bij de Borobudur).
Lekker sirih pruimen lijkt me wel wat.
De generatie die nog Nederlands spreekt is in het algemeen reeds bijna uitgestorven. Op Ambon, Papua en op Menado wordt er nog wel Nederlands gesproken.