(origineel bericht op be-more.nl)
Door het oog van de naald
‘Zou je al je aardse bezittingen op kunnen geven?’ vraagt de dominee. Geïrriteerd kijk ik op. Ieder z’n religie, maar zullen we de vragen een beetje realistisch houden? Geen wonder dat voornamelijk oude mensen de kerkbanken om me heen bevolken. Zo’n gedachte is niet meer van deze tijd.
‘Het is moeilijker voor een rijke om in de hemel te komen,’ zo vervolgt ze, ‘dan voor een kameel om door het oog van de naald te kruipen’. Juist. Dit wordt een lange dienst.
Ik ben hier op uitnodiging van mijn tante, die lid is van de kerkenraad. Zij droeg Be More voor als goede doel voor de komende anderhalf jaar en nodigde mij uit te vertellen over mijn werk en boek. Hoewel het dit weekend bijzonder slecht schikt, stemde ik in. Uiteindelijk gaat het niet om mij.
Zodoende doe ik na afloop van de dienst mijn verhaal. Als ik klaar ben, klinkt opnieuw een ongebruikelijk uitspraak. ‘Heb je wat aan Airmiles?’
Na menig lezing heb ik een aardig beeld van wat me te wachten staat bij dit soort gelegenheden en word ik zelden door een vraag overvallen. Tot nu toe. Mijn gedachten maken een u-turn in mijn hoofd. Airmiles. Inwisselen bij de V&D… voor waterkokers… die verschepen naar Malawi… en aansluiten op zonnepanelen… voor child headed households…? Ik ben het spoor bijster.
‘Dit is het nummer van mijn pasje en hier heb je mijn pincode’ gaat de man onverstoorbaar verder. Ik kijk hem verbouwereerd aan. ‘Al mijn aardse bezittingen kan ik niet aan je geven,’ licht hij toe ‘maar wel mijn KLM frequent flyer punten. Er staan genoeg op voor een retour’.
Hij was soms ver te zoeken, die God van deze kerk. Zelden zag ik zulke rauwe pijn en voelde ik zo’n hartverscheurend verdriet als de afgelopen maanden, hier in deze contreien. Geen circusact met woestijndieren en naaigerei die daar iets aan verandert. Maar een engel, daar wil ik graag in geloven. Nu zijn het andere tranen die mijn zicht vertroebelen.
Jeroen, heb je plannen voor februari? Ik kom naar Uganda!